Καθολική η υπεροχή των ανδρών στο ποδόσφαιρο, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως οι γυναίκες που έχουν κατά καιρούς ασχοληθεί με το “ανδροκρατούμενο” άθλημα, το εγχείρημα τους αποδείχτηκε απόλυτα επιτυχημένο, βάζοντας μια ξεχωριστή πινελιά τόσο διοικητικά όσο και αγωνιστικά
Η ενασχόληση των γυναικών με το ποδόσφαιρο είναι σε μεγαλύτερο βαθμό πιο έντονη τα τελευταία χρόνια, όπου με τις επιταγές της FIFA, τα πρωταθλήματα είναι πλέον υποχρεωτικά στις χώρες-μέλη ενώ δίνονται πολύ μεγάλα κίνητρα σε όσες θέλουν να ασχοληθούν κλωτσώντας την ασπρόμαυρη (κάποτε…) μπάλα.
Εκτός αυτού όμως, συναντάμε κατά καιρούς και γυναίκες που ασχολούνται ενεργά με διοικητικά πόστα και μάλιστα έχουν αναλάβει τον προεδρικό θώκο δίνοντας το παράδειγμα της οργάνωσης (που εκ των πραγμάτων διαθέτουν σε μεγαλύτερο βαθμό οι γυναίκες) αλλά και της αφοσίωσης, παρά το γεγονός πως οι υφιστάμενοι είναι αποκλειστικά άνδρες!
Το εντυπωσιακό όσον αφορά την Ημαθία είναι η παρουσία δύο γυναικών σε προεδρικούς θώκους ομάδων, που δίνουν ξεχωριστή αίγλη στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο του νομού και “σπάνε” το κατεστημένο τόσων δεκαετιών. Πρόκειται για την κα Μαρία Χαρισιάδου, που ανέλαβε φέτος τις τύχες του ΜΑΣ Βεργίνα και την κα Μερόπη Πατσιαβούρα στην ομάδα του Μακροχωρίου, δύο δυναμικές γυναίκες που στόχο έχουν το νοικοκύρεμα αλλά και τη διαφορετική “αύρα” στο εσωτερικό των δύο συλλόγων.
Ωστόσο, στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο του νομού και ειδικότερα στον Ολυμπιακό Νάουσας, δεσπόζει τα τελευταία χρόνια η μορφή της κας Μαρίας Πασχούλα, μίας ακούραστης γυναίκας που έχει αναλάβει την προβολή αλλά και τη γενικότερη οργάνωση του σωματείου που κατά πολλούς, λειτουργεί σε επαγγελματικά πλαίσια, μακριά από κάθε εικόνα που έχουμε μέχρι στιγμής από ομάδες τέτοιου επιπέδου.
Η Μαρία Πασχούλα αποτελεί τα τελευταία χρόνια το δυνατό “χαρτί” των δημοσίων σχέσεων της ομάδας αλλά και ο σημαντικός κρίκος του συλλόγου με την Ακαδημία της Άρσεναλ που βρίσκεται πλέον πλάι στους “ερυθρόλευκους”, παραθέτοντας την εξαιρετική τεχνογνωσία ενός από τους πιο ιστορικούς συλλόγους στον κόσμο.
Με την “ψυχή” του Ολυμπιακού Νάουσας θα ξεκινήσουμε σήμερα το αφιέρωμα στις τρεις δυναμικές κυρίες του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου της Ημαθίας, μέσα από λέξεις και εικόνες που πηγάζουν από τις συνεντεύξεις τους.
Μαρία Πασχούλα – Ολυμπιακός Νάουσας
1. Το πρώτο που μπορεί να ρωτήσει κάποιος όταν μιλά με μια γυναίκα που ασχολείται ενεργά με το ποδόσφαιρο, είναι συνήθως το τι ακριβώς την ελκύει στο άθλημα και ειδικά από το πόστο ενός παράγοντα. Όντας για πολλά χρόνια διοικητικό μέλος του Ολυμπιακού Νάουσας, ποια είναι η δική σου εμπειρία?
Αργύρη, προφανώς με αυτό το… γυναικείο αφιέρωμα, πρωτοτυπείς. Νομίζω πως δεν έχω ξαναδει και ξαναδιαβάσει κάτι παρόμοιο και πραγματικά θέλω να σε ευχαριστήσω πολύ εκ μέρους όλων των γυναικών που ασχολούνται με ένα κατ’ εξοχήν αντρικό άθλημα.
Δεν ξέρω να σου απαντήσω με σαφήνεια τι είναι αυτό που με Ελκύει… Δεν ξέρω καν αν είναι μια απλή… έλξη. Σίγουρα είναι αγάπη. Το λάτρευα το ποδόσφαιρο από μικρή και το λατρεύω ακόμη και τώρα. Σαν άθλημα. Σαν θέαμα. Από τα πέντε μου θυμάμαι τον εαυτό μου να πηγαίνω στο γήπεδο της Νάουσας (μένω ένα τετράγωνο πιο πάνω) και να βλέπω μπάλα. Χωρίς καμιά προτροπή. Χωρίς λόγο. Χωρίς φίλους. Μόνη. Με ρουφούσε το θέαμα. Το μέρος. Το τοπίο. Οι ποδοσφαιριστές και οι ικανότητές τους. Έτσι μεγάλωσα. Με αυτό. Γνώρισα ομάδες, διάβασα κανόνες, έμαθα φάσεις, γνώρισα τακτικές, σκεπτικό, κόλπα, τα πάντα. Γνώρισα τον σύζυγό μου, ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή τότε και μπήκα μέσα στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο με φόρα. Το αγάπησα με την πρώτη επαφή. Η ρομαντική άποψη του ποδοσφαίρου…. Κι έμεινα. Με τον σύζυγό μου να αναλαμβάνει προπονητής του Ολυμπιακού κι εγώ να τον ακολουθώ στη διοίκηση. Έψαχνα πάντα κάτι στο οποίο θα μπορούσα να προσφέρω. Δεν θα μπορούσα να προσφέρω το ίδιο καλά από κανένα άλλο πόστο. Είναι το μόνο πόστο που γνωρίζω όπως γνωρίζω τον εαυτό μου. Πάρα πολύ καλά.
2. Ο Ολυμπιακός Νάουσας τα τελευταία χρόνια κάνει βήματα εμπρός και αυτό φαίνεται καθημερινά καταρχήν από την προβολή του συλλόγου μέσω του blog αλλά και των υπόλοιπων media. Εμείς εκφράζοντας την άποψη μας, αυτό είναι ένα στοιχείο που προέρχεται αποκλειστικά από τη δική σου έντονη ενασχόληση. Είναι ακριβώς έτσι;
Ο Ολυμπιακός Νάουσας είναι μια ιστορική ομάδα. Ποτέ δεν έτυχε της προβολής που της άξιζε. Είναι η παλαιότερη ομάδα αυτής της πόλης και είναι υποχρέωση όλων όσων ασχολούμαστε με αυτόν, να τον προβάλουμε όπως του αξίζει, σεβόμενοι πάνω απ’ όλα του παλιούς ποδοσφαιριστές και παράγοντες που έδωσαν τα πάντα για να παραμείνει ο όμιλος και να μην χαθεί σε βάθος χρόνου.
Τα αλματώδη ποιοτικά βήματα που κάνει ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια, οφείλονται κατ’ αρχήν στην αλλαγή της φιλοσοφίας του. Η οποία βασίζεται στην μία και μοναδική αρχή τους ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου: Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο υπάρχει για να μεγαλώσει αθλητές με παιδεία, να προετοιμάσει παίκτες για το επαγγελματικό και να χτίζει ανθρώπους με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Είναι η δουλειά. Δεν είναι το αποτέλεσμα. Γι’ αυτό και δεν δέχεται έμμισθους ποδοσφαιριστές. Δεν υπάρχει λογική στο να πληρώνεις ένα ερασιτέχνη. Γι’ αυτό και λέγεται ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Η πληρωμή του παίκτη στο ερασιτεχνικό είναι η μάθηση και η παιδεία. Τα χρήματα έρχονται μετά. Ο Ολυμπιακός στηρίζεται πλέον σε νέα παιδιά,(βοηθούμενοι πάντα από τους λίγους και εκλεκτούς έμπειρους παίκτες που δεν δέχτηκαν ποτέ να πληρωθούν και είναι προς τιμήν τους) που διψούν για να παίξουν και να μάθουν! Και αυτό φαίνεται προς τα έξω.
Το blog δεν είναι μόνο δική μου δουλειά. Είναι σχεδιασμένο από τον κύριο Χρήστο Βουδούρη και δουλεύει σ’ αυτό αρκετά και αυτός. Και, ναι, βοήθησε αρκετά. Αλλά δεν βοήθησε να κάνει άλματα ο Ολυμπιακός. Βοήθησε να διαδώσει ο Ολυμπιακός την φιλοσοφία του και να το δείξει στην πράξη. Αυτό προσπαθούμε μέσα από την ιστοσελίδα. Να δείξουμε τη δουλειά μας και τη φιλοσοφία μας. Φαίνεται πως αρέσει και γι’ αυτό αναγνωρίστηκε.
3. Η συνεργασία με την Άρσεναλ σε επίπεδο Ακαδημιών έχει επιφέρει νέα ήθη και έθιμα στο νομό και έχει σχολιαστεί ποικιλοτρόπως. Ποιος είναι ο στόχος του συλλόγου μέσα από αυτή τη συνεργασία και ποια είναι η γενικότερη άποψη των γονέων επ’ αυτού?
Η συνεργασία με την Άρσεναλ είναι ένα κομμάτι του Ολυμπιακού που θέλαμε πολύ όλοι μας. Και δεν το θέλαμε γιατί χρειαζόμασταν ένα όνομα για να προσελκύσουμε παιδιά. Το θέλαμε, γιατί η φιλοσοφία της Άρσεναλ ταιριάζει με τη φιλοσοφία τη δική μας. Την πρώτη φορά που επισκέφθηκα την Elite της Arsenal στη Θεσσαλονίκη και συνομίλησα με τους εκπροσώπους της, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ήταν ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν. Μία καινούργια οπτική του ποδοσφαίρου που λίγοι ήξεραν εδώ. Μια διαφορετική προσέγγιση. Ένα τρόπος εκπαίδευσης των μικρών αθλητών που στηριζόταν πρώτα στο μυαλό και μετά στο σώμα. Πρώτα στη σκέψη και μετά στην κίνηση. Η ερώτηση του άγγλου προπονητή στα παιδιά της Elite «Τι γύμνασες με αυτή την άσκηση?» και η απάντηση του μικρού «το μυαλό», με έκανε να δω τι πραγματικά θα έπρεπε να είναι το ποδόσφαιρο. Ο στόχος λοιπόν του συλλόγου, των προπονητών, των παραγόντων στη συνεργασία με την Άρσεναλ είναι αυτός ακριβώς. Να γυμνάσουμε το μυαλό των μικρών ποδοσφαιριστών και μετά το σώμα τους για να τους προσφέρουμε το καλύτερο πράγμα του αθλητισμού. Το αθλητικό πνεύμα. Και η Άρσεναλ, όσο και να μην το πιστεύουν κάποιοι, όσο και να το αρνιούνται κάποιοι άλλοι είναι η καλύτερη ακαδημία που θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε. Λόγω υψηλού επιπέδου σε΄ολη αυτή την σκέψη. Η Άρσεναλ δεν είναι απλά ένα όνομα. Η επικοινωνία μου με τους ανθρώπους της είναι καθημερινή, τα πλάνα κοινά, οι επισκέψεις πολλές και η βοήθειά τους πολύτιμη.
Όσο για τους γονείς, θα ήθελα κάποια στιγμή να ρωτήσετε τους ίδιους για το πόσο ευχαριστημένοι είναι. Είμαι σίγουρη πως η απάντησή τους θα σας καταπλήξει!
Είναι αλήθεια πως έχει σχολιαστεί ποικιλοτρόπως. Ακούσαμε και ακούμε πολλά. Μερικά, με έκαναν να βάλω τα γέλια. Ακούσαμε όλα όσα μπορεί να ακούσει ένας όμιλος που ασχολείται με κάτι νέο και διαφορετικό. Ας αφήσουμε τον χρόνο να δείξει. Είμαστε στην αρχή της προσπάθειας. Η δουλειά θα φανεί μακροπρόθεσμα. Όλοι οι προπονητές είναι εκπαιδευμένοι από τα σεμινάρια της Άρσεναλ, και ενταγμένοι μέσα στη φιλοσοφία της. Ας τους αφήσουμε να δουλέψουν κα να προσφέρουν αυτά που ξέρουν. Θα τα ξαναπούμε σε λίγο καιρό.
4. Περνώντας και πάλι στο πιο προσωπικό, η Μαρία Πασχούλα είναι μία εκ των τριών γυναικών στο Ημαθιώτικο ποδόσφαιρο που ασχολούνται τόσο ενεργά με αυτό. Τι θα έλεγες στις γυναίκες που θέλουν να ασχοληθούν με το άθλημα; Είναι κάτι που μπορεί να σε γεμίσει ως άνθρωπο ή θεωρείς πως θέλει τεράστια προσπάθεια με αμφίβολα αποτελέσματα;
Δεν θα αναφερθώ ξεχωριστά στις γυναίκες. Θα αναφερθώ γενικά στους ανθρώπους. Και θα πω μόνο πως αν αγαπάς κάτι, πρέπει να ασχοληθείς με αυτό. Αν δεν το αγαπάς αρκετά, καλύτερα μείνε εκτός. Αυτό, αν θες να μιλήσουμε για τις γυναίκες ,σ’ αυτές πρέπει να ισχύει λίγο περισσότερο. Γιατί η πίεση είναι μεγαλύτερη. Ο πόλεμος άδικος πιστεύοντας πως όταν έχεις να κάνεις με μία γυναίκα στο γήπεδο, η θέση της είναι ήδη μειονεκτική. Ο παραμερισμός μιας γυναίκας είναι εύκολος. Πρέπει να παλέψεις διπλάσια από έναν άντρα για να γίνει η άποψή σου σεβαστή. Και να δικαιωθείς από το αποτέλεσμα γιατί το λάθος στην γυναίκα δεν συγχωρείται. Με τίποτα.
Ναι, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια. Υπεράνθρωπη πολλές φορές. Για να ενταχθείς και να αποδείξεις πως αξίζεις. Αλλά… τι δεν θέλει μεγάλη προσπάθεια??? Είναι πρόκληση. Και όταν το καταφέρεις είναι νίκη. Προσωπική. Εναντίον του κατεστημένου. Είναι μεγάλο πράγμα αυτό για κάθε άνθρωπο.
Δεν με γεμίζει απλώς. Ζω από αυτό, αναπνέω όταν ασχολούμαι με αυτό. Όλα τα άλλα είναι εργασία. Αυτό είναι ευχαρίστηση. Με ρωτάνε πολλές φορές (συνήθως γυναίκες) γιατί προτιμώ το γήπεδο από μία έξοδο μιας Κυριακής μεσημέρι. Δεν μπορώ να τους δώσω να καταλάβουν. Δεν μπορώ να το καταλάβω πολλές φορές ούτε εγώ, αλλά αν με βάλεις να διαλέξω από μια Κυριακή στο γήπεδο να βλέπω παιδιά να προπονούνται ή να παίζουν σε σύγκριση με μια έξοδο, σίγουρα θα έτρεχα για το πρώτο και θα βαριόμουν αφάνταστα με το δεύτερο. Είναι θέμα… γεμίσματος? Μπορεί. Γεμίζω ζωή. Προσφορά. Αγαλλίαση. Ξεκούραση. Δεν είναι λίγο…
5. Κλείνοντας, θέλουμε να μας αναφέρεις τα πιο όμορφα σχόλια που έχεις ακούσει σε ένα γήπεδο για παράδειγμα. Υπήρξαν στιγμές που είπες ότι “τέλος, σταματάω!”;
Θα μου ήταν πιο εύκολο να θυμηθώ τα άσχημα σχόλια γιατί είναι σαφώς περισσότερα και δικαιολογημένα από ανθρώπους μεγάλη ηλικίας που βλέπουν μία γυναίκα να μιλάει στους προπονητές και στους διαιτητές με τρόπο οικείο, να κυκλοφορεί μέσα στο γήπεδο καθ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού άνετα και να βγάζει φωτογραφίες, να πηγαίνει στα αποδυτήρια, να την φωνάζουν οι παίκτες για διάφορα ζητήματα. Τους φαίνεται παράξενο και άπρεπο. Με κάνουν να χαμογελάω, γιατί τους κατανοώ…
Ένα υπέροχο σχόλιο που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή ήταν το σχόλιο ενός επόπτη, που ενώ ήμουν στην κερκίδα ακριβώς από πίσω του, την ώρα ενός οφσάιντ που σήκωσε τη σημαία και δέχθηκε την αντίδραση όλων, φώναξα πως ήταν…. «μπρος πίσω». Εκείνη τη στιγμή γύρισε και μου είπε, «ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν τους κανόνες και βλέπουν το σωστό». Και ήξερε ότι μιλάει σε μία γυναίκα. Αυτό για μένα ήταν η δικαίωσή μου!
Ναι, Αργύρη, έχω πει πολλές φορές «τέλος σταματάω». Έχω παραδώσει την τσάντα μου με τα έγγραφα ομάδας και σχολής, έχω φύγει εκτός για μια δυο εβδομάδες. Έχω φτάσει στα όριά μου πολλές φορές. Είναι αλήθεια. Και είναι φυσιολογικό. Ο πόλεμος είναι ανελέητος, το ξαναλέω. Και όταν έχεις να πολεμήσεις μία γυναίκα χρησιμοποιείς και άσχημους τρόπους νομίζοντας πως σε παίρνει. Έχω ακούσει τα πάντα. Τα περισσότερα είναι ψέματα. Τα υπόλοιπα είναι υπερβολές.
Έχω πολεμηθεί και από έξω από τον όμιλο και παλιότερα και από μέσα. Έχω χτυπηθεί ακόμα και από ανθρώπους που είχα προσωπικές σχέσεις μαζί τους και ο μόνος τρόπος που θα μπορούσαν να με διαλύσουν είναι η προδοσία τους μέσα από τον όμιλο. Αυτό που με έκανε να θέλω να τα παρατήσω, όμως, είναι η υποκρισία. Θα σεβόμουν έναν φανερό και έξυπνο εχθρό, αλλά δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την υποκρισία της.. φιλίας και της συνεργασίας σκεπτόμενος πως θα με ξεγελάσεις με πονηρούς τρόπους. Αυτές ήταν και οι φορές που ήθελα να βγω έξω από όλο αυτό. Το δέχτηκα και αυτό στο τέλος. Προφανώς, η αγάπη γι’ αυτού του είδους την προσφορά αποδείχθηκε μεγαλύτερη, από κάθε άλλη σχέση, από κάθε άλλο κρυφό εχθρό.
Από την άλλη είναι και η κούραση. Δεν είναι απλώς μία ερασιτεχνική ομάδα ο Ολυμπιακός. Είναι μία ερασιτεχνική ομάδα και μία σχολή με υποχρεώσεις διαφορετικού είδους από κάθε ακαδημία που ξέρουμε. Εκτός ωραρίου εργασίας, εκτός ωραρίου σπιτιού. Και όταν ασχολείσαι και με τα δύο και όλοι περιμένουν απαντήσεις από σένα και είναι σίγουροι πως ότι και να ζητήσουν θα το έχουν επί τόπου ή θα βρεθεί η λύση τη δεδομένη στιγμή, είναι… αγχωτικό. Είναι μία θέση και στην ομάδα και στην σχολή που απαιτεί πολύ χρόνο και δεν δικαιολογεί την ενασχόληση με τίποτε άλλο. Χρειάστηκε να μειώσω την επαγγελματική μου ιδιότητα για να καταφέρω να είμαι εντάξει με τον όμιλο. Υπήρξαν στιγμές που κουράστηκα. Αλλά… είμαι ακόμη εδώ. Μάλλον, θα δυσκολευτούν όταν θελήσουν να με διώξουν! (Χιούμορ!)
Η αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε όλοι μας στον Ολυμπιακό και στην σχολή των Arsenal Soccer School της Νάουσας, είναι ανιδιοτελής. Κανένας μας δεν πληρώνεται και κανένας δεν περιμένει να κερδίσει. Δεν είμαστε μια ιδιωτική ακαδημία. Είμαστε όμιλος. Δεν είναι θέμα προσωπικού κέρδους ή προσωπικής επαγγελματικής καταξίωσης. Αυτό που θέλουμε είναι να προσφέρουμε ότι μπορούμε για ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά μας. Ξεκινώντας από τον προπονητή της αντρικής ομάδας, πηγαίνοντας στους προπονητές της σχολής και καταλήγοντας σε όλους τους παράγοντες. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Δουλεύουμε εδώ, με το ίδιο πάθος που θα δουλεύαμε αν αμειβόμασταν, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να παραδώσουμε αυτόν τον όμιλο στη νέα γενιά που θα αναλάβει να συνεχίσει την επίπονη αλλά υπέροχη αυτή προσπάθεια.
Σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να μιλήσω για αυτόν τον όμιλο, αλλά και για μένα προσωπικά!
