Γράφει ο Αχιλλέας Υφαντίδης, Εκπαιδευτής – Επιστημονικός Συνεργάτης και Ψυχολόγος στις μικρές Εθνικές Ομάδες Ποδοσφαίρου
Χωρίς το σύμβολο δεν υπάρχει έλξη.
Χωρίς το σύμβολο δεν υπάρχει έμπνευση.
Χωρίς το σύμβολο δεν υπάρχει δέσμευση.
Χωρίς το σύμβολο δεν υπάρχει υπέρβαση.
Χωρίς το σύμβολο δεν υπάρχει αφοσίωση.
Χωρίς το σύμβολο δεν υπάρχει συγκίνηση.
Ο αθλητισμός είναι κατεξοχήν το καθημερινό πεδίο ανάδειξης και διαχείρισης συμβόλων.
Εμβλήματα, ονόματα, αληθινές ιστορίες χαμένες στο χρόνο, εικονικές πραγματικότητες, γήπεδα, ιστορικές νίκες, ιστορικές αδικίες εναντίον της ομάδας, προσωπικές και συλλογικές αναμνήσεις των μελών για την ή με την ομάδα.
Ομάδες που δεν μπορούν να ταυτίζουν τα μέλη τους με σύμβολα, είναι καταδικασμένες στην αφάνεια και στη λήθη.
Το σύμβολο δημιουργεί κουλτούρα. Δημιουργεί και τηρεί άγραφο κανόνα. Δημιουργεί ισχυρά πλαίσια σκέψης, δράσης και αντίδρασης.
Δύο είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα των περισσότερων ακαδημιών ποδοσφαίρου ή των αθλητικών συλλόγων της χώρας.
1) Παραμελούν να δημιουργήσουν συνδέσεις των αθλητών τους με τα σύμβολα της ομάδας.
2) Αποδομούν ή δεν σέβονται τα διαχρονικά σύμβολα της ίδιας τους της ομάδας. Και Σύμβολα που δεν είναι ασφαλώς μόνο πρόσωπα αλλά κυρίως οι ιδέες και οι νοοτροπίες που αυτά συμπεριλαμβάνουν.
Έτσι περνάνε λάθος μηνύματα στα μέλη τους, χτίζουν σε σαθρό έδαφος, δεν διατηρούν την ταυτότητά τους, τον πυρήνα και το DNA τους. Δεν διατηρούν ισχυρούς δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες, εκεί δηλαδή που η “παραδοσιακή” έννοια του club θα έπρεπε να βρίσκεται σε πλήρη άνθιση.
Η συζήτηση για τα σύμβολα στον αθλητισμό δεν είναι συμβολική συζήτηση. Είναι αντιθέτως μία απόλυτα επίκαιρη συζήτηση ουσίας.΄
*φωτ. Paul Flannigan
