Η ιστορία του Γιάννη Αλεξίου, ο οποίος ουσιαστικά… εκδιώχτηκε από την ίδια την Ελλάδα και το κατά τ’ άλλα επαγγελματικό ποδόσφαιρό μας, για να μπορέσει να σώσει το παιδί του που πάσχει από μια σπάνια ασθένεια και απαιτείται η ιατροφαρμακευτική του ασφάλιση από ένα σοβαρό σύστημα υγείας, συγκλονίζει.
Η εφημερίδα Goal News έφερε σήμερα στο φως της δημοσιότητας, μέσα από την αποστολή που πραγματοποίησε στο Κρέφελντ της Γερμανίας ο Θανάσης Ασπρούλιας, το για πολλούς δράμα της οικογένειας του πρώην ποδοσφαιριστή του Λεβαδειακού. Μάχη ζωής και αξιοπρέπειας για τον ίδιο, τη σύζυγο και το αγγελούδι τους που δίνουν από κοινού το μεγαλύτερο αγώνα της ζωής τους.
Το Onsports αναδημοσιεύει το πραγματικά συγκινητικό ρεπορτάζ του Θανάση Ασπρούλια και της εφημερίδας Goal News, έτσι όπως το αναδημοσίευσε η ιστοσελίδα www.sentragoal.gr.
«Ο Γιάννης Αλεξίου αγωνίστηκε πέρυσι στον Λεβαδειακό και στον δεύτερο γύρο είχε πολλαπλές συμμετοχές στο βασικό σχήμα του Γιώργου Παράσχου στη μεγάλη πορεία παραμονής που έκανε, παρά τα προβλήματα.
Ενα χρόνο νωρίτερα ο φρεσκοπαντρεμένος (με την Αγγέλικα) Γιάννης Αλεξίου συνάντησε ένα πολύ σκληρό πρόσωπο της ζωής. Ο ενός έτους γιος του Θάνος αποδείχτηκε ότι πάσχει από μία πολύ σπάνια ασθένεια του πνεύμονα με εξαιρετικά υψηλό ποσοστό θνησιμότητας.
Επί έναν χρόνο, από το καλοκαίρι του 2011 μέχρι το τέλος της σεζόν, η ζωή του βρέθηκε να κινείται μεταξύ του γηπέδου (όποτε μπορούσε), της Θεσσαλονίκης (όπου νοσηλεύτηκε αρχικά ο Θάνος) και της Αθήνας, από την οποία ο Αλεξίου ταξίδευε καθημερινά επί τρεις μήνες στη Λιβαδειά για να προπονηθεί κι εν συνεχεία πάλι πίσω, εκεί στο μικρό διαμέρισμα της γειτονιάς του Νοσοκομείου «Αγλαΐα Κυριακού», όπου ο Θάνος έπρεπε να κάνει καθημερινή εισαγωγή, για να υποβάλλεται σε αιμοκάθαρση.
Το καλοκαίρι ο Γιάννης Αλεξίου, η γυναίκα του, η πεθερά του και ο Θάνος, χορτασμένος από ψεύτικες υποσχέσεις παραγόντων που ζητούσαν (γνωρίζοντας την κατάσταση) μείωση του έτσι κι αλλιώς μικρού συμβολαίου του, νιώθοντας στο πετσί του τη μηδενική ασφαλιστική φροντίδα για τις οικογένειες των ποδοσφαιριστών, χρεωμένος στα κατά τόπους νοσοκομεία, αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη θυσία.
Να μετακομίσει στη Γερμανία, στο Κρέφελντ, να αγωνιστεί στην πρώην Μπάγερν Ιρντιγκεν και νυν KFC που συμμετέχει στην 5η κατηγορία της Γερμανίας μόνο και μόνο για να είναι κοντά στο παιδί του, το οποίο σήμερα (όλως τυχαίως) μπαίνει στο νοσοκομείο για να υποβληθεί σε μεταμόσχευση πνεύμονα, με δότη τη μητέρα της γυναίκας του. Η ιστορία του Γιάννη Αλεξίου, ενός πραγματικού ήρωα της ζωής και όχι των γιαλαντζί των γηπέδων, συγκλονίζει.
«Οταν λες κάτι, τήρησέ το»
Το καλοκαίρι του 2011, τότε που απολάμβανε στις ακρογιαλιές της Καβάλας την επιστροφή του Λεβαδειακού στη Super League, ο Γιάννης Αλεξίου και η γυναίκα του γνώριζαν την άλλη πλευρά της ζωής. Γενικά της ζωής. Ο γεννημένος πριν από μερικούς μήνες γιος τους, ο Θάνος, άρχισε να μην αισθάνεται καλά.
Κι από εκείνη την ημέρα του Αυγούστου ξεκίνησε η μεγάλη περιπέτεια της οικογένειας Αλεξίου, που καταλήγει σήμερα (κυριολεκτικά σήμερα) σε χειρουργική μονάδα του πανεπιστημιακού νοσοκομείου του Εσσεν, όπου θα πραγματοποιηθεί η πρώτη (από τις δύο απαιτούμενες) μεταμόσχευση, ώστε το παιδί να έχει πιθανότητες να ζήσει. Με δότη τη μητέρα της γυναίκας του Αγγέλικας, που προθυμοποιήθηκε να προσφέρει ένα κομμάτι του πνεύμονά της. Μία ιστορία οικογενειακής λατρείας.
Η πάθηση του μικρού ονομάζεται «υπεροξαλουρία τύπου 1» και με λίγα λόγια είναι η παραγωγή ενός είδους κρυστάλλων από τους πνεύμονες που σιγιά σιγά καταστρέφει τα πάντα. Μετά την πρώτη μεταμόσχευση ο μικρός Θάνος θα χρειαστεί να μεταμοσχεύσει και νεφρό, εκεί που τον χτύπησε η υπεροξαλουρία.
Ο τελευταίος ενάμιση χρόνος για την οικογένεια του πρώην παίκτη του Λεβαδειακού είναι ένας τεράστιο μάθημα ζωής. Που καταλήγει με μία ηρωική πράξη… «Μας είπαν ότι μόνο στη Γερμανία μπορούν να γίνουν τέτοιου είδους μεταμοσχεύσεις σε μικρά παιδιά. Οταν το άκουσα, δεν το σκέφτηκα καθόλου» λέει ο Γιάννης Αλεξίου από το Ντίσελντορφ όπου ορίσαμε τελικά το ραντεβού μας την πρώτη μέρα, πριν τον βρω την επόμενη μέρα στο Κρέφελντ.
Είχε έρθει μαζί με τη γυναίκα του, την Αγγέλικα. «Οταν έρθει αυτή η στιγμή, κοιτάς μόνο το παιδί. Τίποτα άλλο. Κοντέψαμε να το χάσουμε. Θα κάνουμε τα πάντα γι’ αυτό ώστε να μην υπάρχει έστω η σκέψη ότι μπορούσαμε να κάνουμε κάτι και δεν το κάναμε» ομολογεί η Αγγέλικα.
Η απόφαση για τον Γιάννη ήταν δύσκολη, αλλά… «Το μόνο που είχε σημασία ήταν το παιδί. Δεν θα σταματήσω να διεκδικώ ποτέ κάτι περισσότερο στην καριέρα μου. Πρέπει να το κάνω. Απλά τώρα πρέπει να δώσω πολλά περισσότερα απ’ όσο μπορώ ενδεχομένως. Το χρωστάω και στον Θάνο να επανέλθω όσο γίνεται πιο ψηλά. Θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Υπάρχει στο μυαλό μου το όνειρο όμως. Δεν ήρθα στη Γερμανία για να παρατήσω το ποδόσφαιρο. Δεν σταματάει το ποδόσφαιρο για εμένα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή θα το παλεύω. Ηρθα για να είμαι κοντά στο παιδί μου που έπρεπε να βρίσκεται εδώ».
«Είχε δει το περιστατικό σε σεμινάριο και συνέδεσε»
Τον Αύγουστο του 2011 το παιδί μεταμέρφθηκε στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου λόγω διακοπών τα πράγματα υπολειτουργούσαν… «Αν δεν υπήρχε η κυρία Πρίτσα, ίσως ακόμα και τώρα θα περιμέναμε τη διάγνωση. Ευτυχώς μετά από κάποιες μέρες βρέθηκε η γιατρός κυρία Πρίτσα που είχε δει το περιστατικό σε ένα σεμινάριο και το συνέδεσε. Μερικές εβδομάδες αργότερα η γιατρός ταξίδεψε σε ένα συνέδριο και συναντήθηκε με τον Γερμανό γιατρό Χόπε του νοσοκομείου της Κολωνίας και του έδειξε τις εξετάσεις. Κάναμε τεστ DNA και έγινε η διάγνωση. Τα νεφρά από την πάθηση είχαν καταστραφεί. Μας είπαν ότι έπρεπε να γίνει μεταμόσχευση».
Ο Γιάννης Αλεξίου συνεχίζει: «Γνωρίζουμε στην Ελλάδα άλλα δύο περιστατικά. Ενα παιδάκι σώθηκε χωρίς μεταμόσχευση. Ενα κοριτσάκι χάθηκε επειδή δεν μπόρεσε να βγει έξω να μεταμοσχευθεί. Κάθε εβδομάδα παίρνεις δείγματα από τον συκώτι, τα οξαλικά. Παίρνεις αίμα και το στέλνεις έξω. Κάθε εβδομάδα. Υπάρχει ένα ποσοστό που μπορείς να κρατηθείς.
Από 40 και κάτω. Μία βιταμίνη μπορεί να κρατήσει σε φυσιολογικά επίπεδα τα οξαλικά. Σε εμάς όμως, ξαφνικά, τον Μάρτιο τα οξαλικά ανέβηκαν και μας είπαν ότι πρέπει οπωσδήποτε να ανέβουμε το παιδί για αιμοκάθαρση. Ηταν εντολή του γιατρού της Γερμανίας. Μας παίρνει τηλέφωνο η κ.Πρίτσα και μας είπε ότι το παιδί χρειάζεται άμεσα αιμοκάθαρση. Και κατεβήκαμε στην Αθήνα, νοικιάσαμε ένα σπίτι κοντά στο Αγλαϊα Κυριακού κι εγώ πηγαινοερχόμουν κάθε μέρα στην Λιβαδειά για προπόνηση».
Και καταλήγει: «Είναι πανεπιστημιακή κλινική στο Εσεν. Και δε μας ζήτησαν φακελάκι. Και στην Ελλάδα πάντως δε μας ζήτησαν τίποτα. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Μπορεί, αν ο Γιάννης δεν ήταν ποδοσφαιριστής, να είχαμε διαφορετική αντιμετώπιση. Ασχολήθηκαν πολύ με το παιδί στην Ελλάδα. Απλά στην Αθήνα ήταν λίγο διαφορετικά. Είχαμε κάποια ψιλοπροβλήματα. Δεν γίνονταν σωστά κάποια πράγματα. Δεν είχαμε στείλει για 4 μήνες δείγμα αίματος στη Γερμανία. Αν το κάναμε μπορεί και να φεύγαμε λίγο πιο νωρίς. Ολα τα δείγματα εμείς τα πληρώναμε.
Από τον Μάρτιο έως τον Ιούλιο δεν είχε φύγει κανένα δείγμα όμως. Μας έλεγαν ότι δε χρειαζόταν. Είναι κάποια μεγάλα λάθη του κράτους. Στη Θεσσαλονίκη γίνεται μόνο περιτοναϊκή κάθαρση και στην Αθήνα μόνο αιμοκάθαρση. Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Ο ένας είναι μονοπώλιο στο ένα κι άλλος στο άλλο. Αν για παράδειγμα ένα παιδί από κάποιο νησί, ή τον Εβρο, έχει πρόβλημα πρέπει να φύγουν οι γονείς από το σπίτι τους και να πάνε στην Αθήνα να μείνουν μόνιμα. Αιμοκάθαρση για παιδιά υπάρχει μόνο στο Αγλαϊα Κυριακού. Εξι μηχανήματα. Πουθενά αλλού στην Ελλάδα».
Και η Αγγέλικα Αλεξίου συνεχίζει: “Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν έχεις περιθώριο για πολλά χρόνια να ζήσει με αιμοκάθαρση. Εχει ημερομηνία λήξης. Θεωρητικά είναι έξι μήνες που ζεις με αυτές τις συνθήκες. Κι εμείς έχουμε ένα χρόνο. Πρέπει σε έξι μήνες να έχεις κάνει μεταμόσχευση. Με αιμοκάθαρση κάθε μέρα δεν έχεις πρόβλημα, αλλά όχι για πάντα. Είναι όμως και η ταλαιπωρία. Ενας ενήλικας κάνει αιμοκάθαρση τρεις φορές την εβδομάδα και συνέρχεται την άλλη μέρα. Πόσο μάλλον ένα παιδί που κάνει πέντε ώρες την ημέρα”.
«Καλύτερα να μην πω πολλά…»
Πηγαίνοντας στη Γερμανία, ο Γιάννης Αλεξίου και η οικογένειά του ήταν… «ασφαλισμένη για τα πάντα. Ο Λάκης Κουρκούδιαλος, πρόεδρος της Κρέφελντ, με ασφάλισε στην εταιρεία του, και από εκείνη την ημέρα όλα αλλάζουν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε για τι είδους σύστημα μιλάμε.
Οταν είσαι ασφαλισμένος στη Γερμανία, δεν έχει σημασία τι εθνικότητας ή τι χρώματος είσαι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να σε περιθάλψουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Φανταστείτε ότι η κοινωνική γερμανική ασφάλιση πληρώνει ακόμα και το ταξί που έρχεται κάθε μέρα στο σπίτι για να παίρνει το παιδί και να το μεταφέρει στο νοσοκομείο για να κάνει αιμοκάθαρση, όπως χρειάζεται μέχρι να γίνει η μεταμόσχευση. Και, φυσικά, δεν πληρώνεις ούτε μισό ευρώ για τίποτα. Ηταν και ο λόγος που αποφασίσαμε να έρθουμε, αφού το ψάξαμε πάρα πολύ».
Οσο για τα έξοδα στην Ελλάδα: «Τη χρονιά που ανέβηκε ο Λεβαδειακός στη Super League και έναν μήνα μετά την εμφάνιση του προβλήματος, με κάλεσε ο Κομπότης για να μου ζητήσει να κάνω μείωση, επειδή σύμφωνα με αυτόν το συμβόλαιό μου ήταν υψηλό. Μείωση της τάξης του 30%. Αφού το σκέφτηκα, του είπα ”OK”, αρκεί να πληρώσει το νοσοκομείο του παιδιού, διότι τα έξοδα ήταν τεράστια και ήταν αδύνατον να καλυφθούν.
Μου είπε χαρακτηριστικά: ”Μη φοβάσαι τίποτα. Εγώ είμαι εδώ. Θα το φροντίσω είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλον”. Το κόστος βγήκε γύρω στις 25.000 ευρώ και όταν του ζήτησα να το πληρώσει, άρχισε να τα μασάει. Μου είπε ότι είναι πολλά, ότι δεν γίνεται, ότι… ότι… ότι… Περίμενα περισσότερη κατανόηση. Αλλο το ”δεν έχω”, άρα δεν σου δίνω, και άλλο το ”έχω, αλλά δεν με νοιάζει”. Οταν σου λέει ο άλλος ”είμαι εδώ”, να είσαι εκεί, κύριε. Μην το λες μόνο, να το κάνεις. Δεν βγήκα να ζητήσω βοήθεια από κανέναν. Μόνοι μας το παλέψαμε. Είχαμε τεράστια βοήθεια από τον Μάκη Μίχα, που ο άνθρωπος έτρεξε για τα πάντα και ό,τι χρειαζόμασταν, το έκανε, και τον Πολ Κουτσολιάκο αλλά και τον Λάκη Κουρκούδιαλο. Είχα συμπαράσταση συμπαικτών, του προπονητή. Οταν σου λέει ο άλλος ”εδώ είμαι εγώ”, περιμένεις. Δεν γίνεται να παίρνεις 4 δραχμές και να πληρώνεις 7.
Το νοσοκομείο παραμένει ακόμα απλήρωτο. Ωστόσο, θα πληρωθεί από τη Super League μέσα από ενέργειες που κίνησε ο ΠΣΑΠ. Και, ειλικρινά, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον ΠΣΑΠ, που χωρίς να το ζητήσω επικοινώνησε μαζί μου, ένας άνθρωπος εκεί, ο Σάκης Δημόπουλος, έτρεξε σαν να είναι δικό του το παιδί και ήρθε σε επικοινωνία με τη Super League για να διευθετηθεί το χρέος. Πριν από ενάμιση μήνα με κάλεσε ο κ. Μώραλης στο τηλέφωνο και μου είπε ότι όλα θα γίνουν όπως πρέπει μέσω της Super League. Ευχαριστώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που έτρεξαν για εμένα».
Οσο για τον Κομπότη; «Ασ’ το ρε φίλε… Ασ’ το. Γιατί είναι κι άλλα. Και δεν χρειάζεται να τα πούμε».
Ένα ηρωικό παιδί
Είναι πολύ δύσκολο μέσα σε λίγες γραμμές να περιγραφεί η περιπέτεια του μικρού Θάνου, που όχι μόνο δεν έχει επηρεαστεί, αλλά… “Αν τον δει κάποιος έχει τόση ενέργεια και κέφι, που δεν καταλαβαίνεις ότι μπορεί να έχει πρόβλημα” σύμφωνα με την Αγγέλικα. “Για πέντε μήνες η Αγγέλικα και το παιδί έμεναν στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου για πέντε ώρες την ημέρα έκανε περιτοναϊκή κάθαρση ώστε τα οξαλικά να παραμένουν σε ένα επίπεδο. Εκείνη την εποχή εγώ είχα το μυαλό μου μόνο εκεί.
Σε κάθε ματς ήμουν εκτός αποστολής. Εκανα 1.000 χιλιόμετρα την εβδομάδα για να πηγαίνω από τη Λιβαδειά και να τους βλέπω. Τον Δεκέμβριο βγήκαμε από το νοσοκομείο, αλλά συνεχίσαμε να στέλνουμε εξετάσεις αίματος στη Γερμανία κάθε 10 μέρες σχεδόν. Και τον Μάρτιο ο ντόκτορ Χόπε, παίρνοντας τις τελευταίες εξετάσεις, μας είπε ότι το παιδί πρέπει να μπει να κάνει αιμοκάθαρση. Κάθε μέρα. Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο στην Αθήνα. Υπάρχει μόνο ένα νοσοκομείο στην Ελλάδα που κάνει αικομοκάθαρση σε παιδιά. Στην Αθήνα. Μετακομίσαμε εκεί. Εγώ κάθε μέρα πήγαινα στη Λιβαδειά για προπόνηση και γυρνούσα πίσω στην Αθήνα.
Το παιδί έκανε 5 ώρες την ημέρα αιμοκάθαρση και για τις επόμενες 16 ώρες, επί σχεδόν δύο μήνες, ήταν στο μηχάνημα της περιτοναϊκής κάθαρσης που είχαμε στο σπίτι. Κάποια στιγμή σταμάτησε η περιτοναϊκη, διότι ήταν περιττή. Και το καλοκαίρι αποφασίσαμε να ανέβουμε στη Γερμανία για να κάνουμε τη μεταμόσχευση, αρχικά του πνεύμονα και μετά του νεφρού. Δεν ξέραμε πότε θα μπορούσε να γίνει. Ετσι πήραμε την απόφαση να ανέβουμε όλοι μαζί. Και να τα αφήσουμε όλα πίσω μας».
Για τις συνθήκες που συνάντησαν στην Γερμανία, ο Γιάννης πλην του ποδοσφαίρου δεν έχει να πει πολλά. Η γυναίκα του όμως, Αγγέλικα στις μαρτυρίες της είναι πολύ ξεκάθαρη… “Είχαμε πολύ μεγάλο άγχος όταν φεύγαμε από την Ελλάδα. Επειδή γίνονται όλα με τη Γερμανία και την Ελλάδα, φοβόμουν πολύ για την αντιμετώπιση επειδή είμαστε Ελληνες. Αλλά είτε είσαι άσπρος, μαύρος, κίτρινος, σε βλέπουν ως πρόβλημα υγείας και τίποτα άλλο. Θα κάνουν ό,τι καλύτερο για να σε βοηθήσουν. Είσαι ένα πρόσωπο που έχει πρόβλημα για αυτούς. Δεν έχει σημασία από που κατάγεσαι και ποιος είσαι. Πριν πάρουμε την απόφαση ήρθαμε να μιλήσουμε με τον γιατρό Χόπε…
“Είτε είστε Ελληνες, κινέζοι, κόκκινοι, μπλε είστε το ίδιο. Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή που μιλάμε για παιδιά” μας είπε. Και τότε πλέον δεν είχαμε κανένα ενδοιασμό. Και συνεχίζει: «Η αρχή ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Στην Ελλάδα ήσουν άτομο που κάποιοι σε αναγνώριζαν. Μετά αλλάζει το νόημα της ζωής σου. Οσο ήμασταν οι δύο μας, έβλεπα όλα τα ματς, είχα άποψη. Πριν ένα χρόνο ήξερα τα πάντα. Τώρα δεν ξέρω τίποτα. Επαιζε ή δεν έπαιζε ο Γιάννης δεν με απασχολούσε. Είχαν σταματήσει όλα. Επαιξε ρόλο και το γεγονός ότι ήμασταν αρκετό καιρό χώρια. Εγώ στη Θεσσαλονίκη, μέσα στο νοσοκομείο κι ο Γιάννης στη Λειβαδιά, απ’όπου ερχόταν μία φορά την εβδομάδα».
www.sentragoal.gr
