«Ηρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα». Τη δεκαετία του 1980, ένα ατίθασο άτι από τον Κάμπο της Λάρισας κάλπαζε ανά την επικράτεια, διδάσκοντας ποδόσφαιρο σε όλη την Ελλάδα.
Ολοι τότε έτρεχαν να δουν τη μεγάλη Λάρισα, που παραμένει η μοναδική ομάδα της περιφέρειας που έφτασε στην κατάκτηση πρωταθλήματος. Η παρέα του Γιάννη Βαλαώρα έκανε θαύματα, με τον ηγέτη της να αποτελεί μία από τις κορυφαίες μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είχε αρχίσει ποδόσφαιρο από την τοπική Ανθούπολη και πήγαινε κρυφά να παίξει τις Κυριακές. λέγοντας στη μητέρα του Δέσποινα πως πάει στην εκκλησία!
«Όταν είδε η μητέρα μου το πρώτο χιλιάρικο που πήρα, πριμ από τον πρόεδρο για νίκη σε ντέρμπι με τη Φαλάνη, με έπιασε από το αυτί και μου είπε: “Από πού το έκλεψες βρε αλήτη;”. Παρότι της εξήγησα, πήγε με τα πόδια πέντε χιλιόμετρα μέχρι το γειτονικό χωριό να ρωτήσει τον πρόεδρο και όταν βεβαιώθηκε κατέβηκε στην τράπεζα και μου άνοιξε λογαριασμό. Εκεί μου έβαζε όσα χρήματα έπαιρνα από τη Λάρισα, όπου είχαμε πριμ νίκης 2.000 δραχμές εντός και 4.000 εκτός. Μου τα κρατούσε και μου έδινε ένα εικοσάρι. Οταν πέθανε, εγώ ήμουν αρραβωνιασμένος. Τότε ο πατέρας μου, μου έδωσε το βιβλιάριο που μου φύλαγε η μάνα μου. Είχε 4.000.000 δραχμές! Ήταν απίστευτο».
Δεν έγινε ποτέ πλούσιος από το ποδόσφαιρο, αλλά κέρδισε άλλα…
«Η αντιμετώπιση ακόμα και τώρα του κόσμου προς το όνομά μου είναι απίστευτη. Κάποια στιγμή ονειρευόμουν μεταγραφή σε μεγάλη ομάδα, είχα ζητήσει να με αφήσει ο πρόεδρος Κώστας Σαμαράς, αλλά οι φανατικοί οπαδοί μας οι Ιερολοχίτες τύπωσαν φέιγ βολάν με το μήνυμα: “Κάτω τα χέρια από τον Βαλαώρα μας. Τα ινδάλματα δεν πουλιούνται». Ετσι δεν με έδωσαν ποτέ. Η γυναίκα μου η Ρούλα που σπούδαζε στην Αθήνα διάλεξε γάμο και επέστρεψε στη Λάρισα»!
Στην ΑΕΛ πήγε το 1977 με προπονητή τον Παύλο Γρηγοριάδη. Σε ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο ο κόσμος τον αποδοκίμαζε ύστερα από αψιμαχία με τον Λιβαθηνό. Ο ίδιος έβαλε ένα φοβερό γκολ και τότε οι οπαδοί της Λάρισας έβγαλαν το περίφημο σύνθημα: «Ηρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα».
«Πώς και δεν επηρεάστηκες από τις βρισιές» τον ρώτησαν οι δημοσιογράφοι και αυτός είπε: «Δεν με ενοχλούν. Αλλά θέλω να λένε σωστά το όνομά μου»!
Το πρωτάθλημα του 1988 ήταν κάτι το μοναδικό.
«Δεν συνειδητοποιήσαμε τι κάναμε τότε. Το καταλάβαμε όταν σταματήσαμε το ποδόσφαιρο. Ο Αντώνης Γεωργιάδης και ο Γιάτσεκ Γκμοχ ήταν αυτοί που έφεραν την επανάσταση στην ομάδα ιδιαίτερα με την προετοιμασία που έκαναν, σε σημείο που να σκέφτεσαι να τα παρατήσεις. Εφεραν όμως αποτέλεσμα. Παίζαμε εκπληκτικό ποδόσφαιρο και δεν θα ξεχάσω φυσικά το 4-1 επί του μεγάλου ΠΑΟΚ στον τελικό Κυπέλλου του 1985. Το ποδόσφαιρο που παίζαμε τότε, οι υπόλοιποι το έπαιξαν ύστερα από 4-5 χρόνια. Αλλά και οι εμφανίσεις στην Ευρώπη ήταν τρομερές, με τον άδικο αποκλεισμό από την Ντιναμό με γκολ φάντασμα ή τη μεγάλη πρόκριση με τη Σερβέτ, ο αποκλεισμός από την Ξαμάξ στα πέναλτι. Μεγάλες στιγμές».
Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ:
Η χειρότερη ημέρα που σημάδεψε τη ζωή του, ήταν η 6η Σεπτεμβρίου 1979, όταν βρέθηκε στο ίδιο αυτοκίνητο (καθ’ οδόν για την Αθήνα για προπόνηση με Εθνική Ελπίδων) με τους «αδελφούς» και συμπαίκτες του Δημήτρη Μουσιάρη και Δημήτρη Κοκολίτσιο, οι οποίοι σκοτώθηκαν ακαριαία όταν το αμάξι τους συγκρούστηκε μετωπικά με λεωφορείο του ΚΤΕΛ Λαμίας.
«Είχαμε καθυστερήσει γιατί περιμέναμε τον Μουσιάρη που έγραφε μάθημα. Ακόμα και σήμερα ζω τις τραγικές σκηνές στα μάτια μου. Δεν εύχομαι να το ζήσει ούτε ο χειρότερος εχθρός μου. Θα το πάρω μαζί μου όταν φύγω από τη ζωή αφού είναι κάτι που δεν ξεχνιέται. Δεν μπόρεσα να το ξεπεράσω. Λες και είχε κάποια κατάρα αυτή η ομάδα, έχασε τόσα παιδιά, που δεν πρόλαβαν να ζήσουν καν τη ζωή τους» θυμάται ο Γιάννης Βαλαώρας.
«Μετά τα ματς ιδιαίτερα αν δεν είχαμε νικήσει μαζευόμαστε όλοι στο σπίτι μου και μιλούσαμε μέχρι το πρωί. Είχα και μια κάβα, και έφερνα και το ουίσκι. Αν δεν νικούσαμε έλεγα μετά το ματς: “Πάει η κάβα και απόψε”. Αλλες εποχές, ρομαντικές. Τότε το Αλκαζάρ γέμιζε από τις 12.30 και παίζαμε στις 15.00 με όποια ομάδα και να ήταν. Για να βρεις εισιτήριο έπρεπε να έχεις μέσο. Αυτή η ομάδα άφησε εποχή και δεν νομίζω να ξαναβγεί. Το μυστικό της ήταν ότι χτιζόταν με όλα τα ταλέντα του νομού. Τώρα έχει φοβερό γήπεδο, αλλά δυστυχώς όπως είναι η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι δύσκολο να πάει μπροστα με πρόεδρο που βαδίζει με τον σταυρό στο χέρι»!
*Τα Νέα
