Διάλυση κοινωνικού ιστού. Ισοπέδωση εργατικών δικαιωμάτων. Εξαφάνιση εργατικής και μεσαίας τάξης. Απλήρωτη εργασία τις Κυριακές και τις αργίες. Εξοντωτική εφαρμογή νεοφιλελεύθερων οικονομικών επιλογών υπέρ των πλουσίων. Οικονομία της σαμπάνιας (σύμφωνα με την οποία το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 83% του παγκόσμιου πλούτου. Ένα άλλο 20% κατέχει αντίστοιχα το 11%, ενώ το υπόλοιπο 60% κατέχει μόνο το 6% του παγκόσμιου πλούτου).
Πού βαδίζουμε λοιπόν;
Ποιά κοινωνία ευημερίας ονειρευτήκαμε;
Ποιά αξία έχει η δική μας, η ατομική μας ευτυχία, όταν γύρω μας εξαθλιωμένοι και ανήμποροι συμπολίτες δυστυχούν μέσα στον όλεθρο των Βενιζέλου-Σαμαρά και των εκτελεστών στρατιωτών τους, που εφαρμόζουν τα άθλια “κατακρεουργηματικά” έργα τους. Οι στρατιώτες αυτοί ως πειθήνια όργανά τους, αφού καταχρεώσαν και διέλυσαν την τοπική αυτοδιοίκηση, εξετέλεσαν το ύψιστο έργο τους: απέλυσαν εργαζόμενους.
Μέσα σε αυτή την τριτοκοσμική κατάσταση παντού ευχολόγια (από βουλευτές και όχι μόνο) για την εργατική Πρωτομαγιά. Την ημέρα που εκατομμύρια εργαζομένων θα έπρεπε να πλημμυρίζουν τους δρόμους, ώστε να διεκδικούν τα αναφαίρετα εργατικά δικαιώματά τους.
Άραγε έχουμε συνείδηση για την αθλιότητα που βιώνουμε εξ αιτίας των ανθρώπων αυτών και των εντολοδόχων τους;
Άραγε θα συνειδητοποιήσουμε το μεγαλείο της αντίστασης των εργατών της 1ης Μαίου 1886 στο Σικάγο;
Άραγε θα ανοίξουμε τα φτερά μας κόντρα σε αυτούς που έχουν διαλύσει τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων;
Άραγε θα δούμε, επιτέλους, “ότι ο άνθρωπος είναι συνάνθρωπος, αλλιώτικα καταντά απάνθρωπος;” (Μάριος Μπέγζος, «Ο κοινωνισμός του ανθρωπισμού», Ευθύνη, τεύχος 420, Δεκέμβριος 2006, σελ. 647-648).
Συλλάβετε το μεγαλείο της σκέψης του Καθηγητή. “Ο άνθρωπος είναι ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ, αλλιώτικα καταντά απάνθρωπος”.
