Έτοιμος να μπει στη λίστα με τους ποδοσφαιριστές που έγραψαν ιστορία σε έναν σύλλογο και αργότερα πήραν τα ηνία του είναι ο Πίπο Ιντζάγκι. Όπως ο Κλάρενς Ζέεντορφ, τον οποίο θα διαδεχτεί, έτσι και εκείνος προσέφερε πάρα πολλά στη Μίλαν κατακτώντας δύο πρωταθλήματα και ισάριθμα Champions League μεταξύ άλλων.
Με αφορμή την επικείμενη ανακοίνωση του Ιντζάγκι από τη Μίλαν το Sport24.gr σας παρουσιάζει 20 ποδοσφαιράνθρωπους των ευρωπαϊκών γηπέδων που έγραψαν ιστορία φορώντας τη φανέλα μίας ομάδας και στη συνέχεια έγιναν πρώτοι προπονητές σε αυτή. Ξεκαθαρίζεται πως δεν υπάρχουν περιπτώσεις όπως αυτές των Άλαν Σίρερ και Ράιαν Γκιγκς, οι οποίοι διετέλεσαν υπηρεσιακοί προπονητές ή άλλοι που δε δέθηκαν τόσο με κάποιον σύλλογο όπως ο Φάμπιο Καπέλο, ο οποίος υπήρξε και παίκτης και προπονητής των Γιουβέντους και Μίλαν.
Ρίνους Μίχελς (Άγιαξ)
Ως παίκτης δεν έβγαλε ποτέ τη φανέλα του “Αίαντα”. Αγωνίστηκε σε 264 παιχνίδια έχοντας 122 γκολ και πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα Ολλανδίας. Ως προπονητής δεν άρχισε την καριέρα του από τον Άγιαξ, αλλά πήγε σε αυτόν το 1965 και έθεσε τις βάσεις για να πάρει αυτή η ομάδα τα τρία συνεχόμενα πρωταθλητριών. Ο ίδιος κατέκτησε μόνο το πρώτο εξ αυτών, ενώ πήρε ακόμα τέσσερα πρωταθλήματα και τρία κύπελλα. Το 1975, ο άνθρωπος που έφερε το Total Football, επέστρεψε για έναν χρόνο στο Άμστερνταμ.
Κένι Νταλγκλίς (Λίβερπουλ)
Για πολλούς ο βασιλιάς του Kop είναι ο καλύτερος παίκτης που φόρεσε την κόκκινη φανέλα. Ακόμη κι αν κάποιος δε συμφωνεί με αυτό, είναι δεδομένο ότι αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της μεγάλης Λίβερπουλ που σάρωσε τα πάντα. Από εκεί και πέρα, πέρασε από το στάδιο του παίκτη προπονητή για να μονιμοποιηθεί στη συνέχεια ως τεχνικός και να συνεχίσει να κατακτά τίτλους με τη Λίβερπουλ ως το 1990. Επέστρεψε το 2011 στον πάγκο των Μέρσεϊσαϊντς και πήρε το League Cup.
Γιουπ Χάινκες (Γκλάντμπαχ)
Αν εξαιρέσει κανείς ένα τριετές διάλειμμα που έκανε με το Ανόβερο, όλη του την καριέρα ως ποδοσφαιριστής την πέρασε στα “πουλάρια” με τα οποία πήρε ένα UEFA Cup, ένα κύπελλο Γερμανίας και τέσσερα πρωταθλήματα. Στη συνέχεια έμεινε στον σύλλογο, έγινε αρχικά βοηθός και λίγο αργότερα πρώτος προπονητής χωρίς να πάρει κάποιον τίτλο. Επέστρεψε στην Γκλάντμπαχτ για μία σεζόν το 2006.
Κάρλο Αντσελότι (Μίλαν)
Μπορεί να μην έμεινε στη Μίλαν όσα χρόνια οι προαναφερθέντες στις ομάδες του, όμως, συνδέθηκε και με τους “ροσονέρι”. Ήταν, άλλωστε, μέλος της ομάδας του Αρίγκο Σάγκι που πήρε τα δύο διαδοχικά Πρωταθλητριών, ευρωπαϊκά Super Cup και Διηπειρωτικά. Ως προπονητής προσελήφθη το 2001 και πήρε μεταξύ άλλων δύο Champions League.
Πεπ Γουαρδιόλα (Μπαρτσελόνα)
Για περισσότερα από δέκα χρόνια φόρεσε τη φανέλα των “μπλαουγκράνα” ως επαγγελματίας, ενώ προερχόταν και από τα τμήματα υποδομής του συλλόγου. Ως παίκτης πήρε έξι πρωταθλήματα, δύο κύπελλα κι ένα Πρωταθλητριών μεταξύ άλλων, αλλά έγραψε ιστορία και ως προπονητής. Ανέλαβε τα ηνία της πρώτης ομάδας το 2008 και πήρε τα πάντα μετατρέποντας τους Καταλανούς στην καλύτερη ομάδα του κόσμου. Λέτε να υπάρξει κάτι ανάλογο και με τον άλλοτε συμπαίκτη του Λουίς Ενρίκε;
Λουίς Αραγονές (Ατλέτικο Μαδρίτης)
Πρόσφατα έφυγε από τη ζωή με τον Ντιέγκο Σιμεόνε να ζητάει κατάκτηση του Champions League για να το αφιερώσει σε εκείνον. Μπορεί στην αρχή της ποδοσφαιρικής του καριέρας να έπαιξε στη Ρεάλ, όμως, την τελευταία δεκαετία αγωνίστηκε με την Ατλέτικο κατακτώντας τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα. Στη συνέχεια έγινε προπονητής έχοντας τρεις θητείες στους “ροχιμπλάνκος” με τους οποίους πήρε ένα πρωτάθλημα και τρία κύπελλα εκτός των άλλων.
Γιόχαν Κρόιφ (Άγιαξ & Μπαρτσελόνα)
Είναι ίσως ο μοναδικός που το έχει καταφέρει με δύο ομάδες. Ως παίκτης συνδέθηκε κατά κύριο λόγο με τον Άγιαξ, αλλά ως προπονητής με την Μπαρτσελόνα. Με τη φανέλα του Άγιαξ πήρε τα τρία συνεχόμενα Πρωταθλητριών, ενώ τεχνικός των Καταλανών πήρε τέσσερα πρωταθλήματα κι ένα Πρωταθλητριών.
Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο (Ρεάλ Μαδρίτης)
Σχεδόν όλη του η επαγγελματική ποδοσφαιρική καριέρα είναι συνυφασμένη με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Εκεί κρέμασε τα παπούτσια του έχοντας παίξει δεκαπέντε χρόνια. Συνυπήρξε με τον νυν τεχνικό του Ολυμπιακού Μίτσελ και ήταν μέλος της μεγάλης Ρεάλ που πήρε τα δύο συνεχόμενα UEFA Cup. Επιπλέον, πήρε εννιά πρωταθλήματα και πέντε κύπελλα. Ως προπονητής πήγε στους “μπλάνκος” το 2004, αλλά έφυγε γρήγορα παρόλο που είχε υπογράψει διετές συμβόλαιο.
Φραντς Μπεκενμπάουερ (Μπάγερν Μονάχου)
Αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες μορφές στην ιστορία των Βαυαρών. Σε αυτούς έπαιξε 13 χρόνια και ήταν μέλος της εντυπωσιακής ομάδας που πήρε τα τρία συνεχόμενα Πρωταθλητριών στη δεκαετία του 1970. Παράλληλα, κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα και ισάριθμα κύπελλα. Ως προπονητής πήγε στην Μπάγερν το 1993 αρχικά και πήρε το πρωτάθλημα, ενώ στη δεύτερη θητεία του κατέκτησε το UEFA Cup.
Μάρκο φαν Μπάστεν (Άγιαξ)
Ένας ακόμη πολύ μεγάλος Ολλανδός παίκτης που άρχισε την καριέρα του από τον “Αίαντα” ήταν ο Φαν Μπάστεν, ο οποίος πήρε τρία πρωταθλήματα, ισάριθμα κύπελλα κι ένα Πρωταθλητριών. Ως προπονητής πήγε το 2008 και άντεξε μόνο μία χρονιά, κι έφυγε με άδεια χέρια.
Γκρέιαμ Σούνες (Λίβερπουλ)
Άλλαξε αρκετές ομάδες στην καριέρα του, όμως, άφησε τη στάμπα του στη Λίβερπουλ, στην οποία έγινε και αρχηγός. Πέντε πρωταθλήματα, τέσσερα League Cup και τρία Πρωταθλητριών σήκωσε μεταξύ άλλων. Ως προπονητής ανέλαβε το 1991 δύο μήνες μετά την παραίτηση του Κένι Νταλγκλίς. Τα αποτελέσματα δεν ήταν τα επιθυμητά, αφού το μόνο που κατάφερε ήταν να πάρει ένα FA Cup. Να σημειωθεί ότι ο Σούνες έκανε μεγάλη καριέρα και στη Ρέιντζερς, στην οποία ήταν και προπονητής της στη συνέχεια για πέντε χρόνια.
Γκλεν Χοντλ (Τότεναμ)
Τα δώδεκα πρώτα χρόνια της καριέρας του φόρεσε τη φανέλα της Τότεναμ, έχοντας παίξει 377 φορές. Με τους Λονδρέζους πανηγύρισε, άλλωστε, ένα UEFA Cup, ένα FA Cup κι ένα Community Shield. Ως προπονητής στο “Γουάιτ Χαρτ Λέιν” πήγε το 2001 και κατέκτησε το League Cup. Να σημειωθεί ότι έπαιξε και στην Τσέλσι, στην οποία έγινε και προπονητής, ενώ υπήρξε και παίκτης – προπονητής στη Σουόνσι.
Ρικάρντο Σα Πίντο (Σπόρτινγκ Λισαβόνας)
Ήταν ένας από τους καλύτερους Πορτογάλους της γενιάς του και έπαιξε στην Σέλτικ εννιά χρόνια, αλλά με ένα ενδιάμεσο διάλειμμα. Ένα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο κι ένα πορτογαλικό Super Cup ήταν η συγκομιδή του, ενώ έπαιξε με τα “λιοντάρια” και στον τελικό του UEFA το 2005, όταν ηττήθηκαν από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ως προπονητής πήγε το καλοκαίρι του 2012, αλλά απολύθηκε τον Οκτώβριο.
Ντίνο Τζοφ (Γιουβέντους)
Φόρεσε τη φανέλα των “μπιανκονέρι” για περισσότερο από μία δεκαετία κλείνοντας εκεί την καριέρα του. Έζησε μεγάλες στιγμές στο Τορίνο κατακτώντας έξι πρωταθλήματα, δύο κύπελλα κι ένα UEFA Cup. Πέντε χρόνια μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση προσελήφθη από τους Γιουβέντους ως προπονητής και οδήγησε την ομάδα σε ένα UEFA Cup και δύο κύπελλα.
Νιλ Λένον (Σέλτικ)
Ο Μάρτιν Ο’Νιλ ήταν ο άνθρωπος που τον έπεισε το 2000 να πάει στη Σέλτικ κι ο Λένον ρίζωσε στη Γλασκόβη, στην οποία έμεινε επτά χρόνια. Με τη Σέλτικ κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα, τέσσερα κύπελλα, δύο Super Cup, ενώ πήγε και στον τελικό του UEFA Cup το 2003. Ως προπονητής ο Βορειοϊρλανδός πήγε το 2010 και πήρε τρία πρωταθλήματα και δύο κύπελλα. Πριν λίγες μέρες ανακοίνωσε πως αποχωρεί από τους Καθολικούς.
Άλι ΜακΚόιστ (Ρέιντζερς)
Με τη φανέλα της Ρέιντζερς έγραψε τη δική του ιστορία και αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο. Ήταν, άλλωστε, και σε ένα άκρως επιτυχημένο χρονικό διάστημα της ομάδας, με την οποία πήρε δέκα πρωταθλήματα, τρία κύπελλα κι εννιά League Cup. Ως προπονητής, όμως, πήρε τη Ρέιντζερς στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας της. Ωστόσο, ανέβασε την ομάδα δύο κατηγορίες και ευελπιστεί πως οι ημέρες δόξας θα επιστρέψουν.
Βιθέντε ντελ Μπόσκε (Ρεάλ Μαδρίτης)
Όλη σχεδόν την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής την πέρασε στη Ρεάλ Μαδρίτης με την οποία πήρε πέντε πρωταθλήματα και τέσσερα κύπελλα. Συνυπήρξε, μάλιστα, με τον Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο, τον οποίο αναφέραμε νωρίτερα. Ως προπονητής άρχισε από τη δεύτερη ομάδα και στη συνέχεια αναλάμβανε την πρώτη ανά χρονικά διαστήματα. Ωστόσο, την ευκαιρία του την πήρε κανονικά το 1999 και στην τετραετία που έμεινε πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα μεταξύ άλλων και δύο Champions League.
Ντιέγκο Σιμεόνε (Ατλέτικο Μαδρίτης)
Όπως ο Κάρλο Αντσελότι έτσι κι αυτός είναι από τους προπονητές που βρίσκονται στην επικαιρότητα. Ο κόσμος τον αγαπάει πάρα πολύ και εκείνος έχει βοηθήσει στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, ενός κυπέλλου, ενός Europa League κι ενός ευρωπαϊκού Super Cup. Ο Σιμεόνε αγαπήθηκε πολύ και ως παίκτης στις δύο θητείες του. Χαρακτηριστικό το βίντεο με τον Φερνάντο Τόρες να τραγουδάει ένα σύνθημα για εκείνον.
Μπιλ Νίκολσον (Τότεναμ)
Είναι πιθανότατα ο μεγαλύτερος θρύλος της Τότεναμ. Ένας άνθρωπος που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στη συγκεκριμένη ομάδα. Για 17 χρόνια ήταν παίκτης της, αλλά δεν ευτύχησε να πανηγυρίσει κάποιον τίτλο. Ωστόσο, ως προπονητής έγραψε ιστορία παίρνοντας τα μοναδικά δύο πρωταθλήματα του συλλόγου, τρία κύπελλα, ισάριθμα Community Shield, δύο League Cup, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων κι ένα UEFA Cup.
Τζοβάνι Τραπατόνι (Μίλαν)
Μόνο μία χρονιά αγωνίστηκε χωρίς τη φανέλα της Μίλαν κι αυτή ήταν η τελευταία του. Με τους “ροσονέρι” πήρε δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο, δύο Πρωταθλητριών, ένα Κυπελλούχων και ένα Διηπειρωτικό. Ξεκίνησε και την προπονητική του καριέρα από τη Μίλαν, αλλά πρώτος προπονητής της ήταν για πολύ λίγο με αποτέλεσμα να μην πάρει κάποιον τίτλο.
