Θέλει 5.44 για το τέλος της β’ περιόδου στο πρώτο και τελευταίο όπως αποδείχτηκε νοκ-άουτ της Εθνικής στο Παγκόσμιο απέναντι στη Σερβία. Το σκορ είναι 32-30 υπέρ των πλάβι, έχουμε φάει ήδη πολλά για τα ως τότε δεδομένα μας στο τουρνουά, δεν ελέγχουμε το ματς και το μικρό άγχος του τζάμπολ έχει γίνει μεγάλο, απ’ αυτά που σου βαραίνουν το στήθος μετά από 14 λεπτά στο ματς.
Ο Μπογκντάνοβιτς, αυτός ο τρομακτικός ‘spot shooter’ που λέει και ο Φιλιππούσης, επιχειρεί μια διείσδυση και ο Γιάννης του κάνει φάουλ. Είναι το δεύτερο προσωπικό, το παιχνίδι έχει πολύ ψωμί ακόμη και ο Κατσικάρης (όπως θα προκύψει απ’ τα συμφραζόμενα) κοιτάζει στον πάγκο του για να τον προστατεύσει από ένα γρήγορο τρίτο.
Εκεί λοιπόν, η κάμερα πιάνει το Γιάννη να παρακαλάει τον προπονητή με έκφραση πιτσιρικά που εκλιπαρεί τους γονείς του να τον αφήσουν να παίξει λίγο ακόμα. “Λίγο ακόμα μωρέ”, παρότι πήγε αργά και οι προβολείς του ανοιχτού γηπέδου έχουν σβήσει.
Ένα λεπτό ακόμα. Λίγη ζωή ακόμα. Λίγη χαρά ακόμα.
Ο Γιάννης κάνει το φάουλ στον Μπογκντάνοβιτς, κοιτάζει τον πίνακα, γυρνάει το κεφάλι προς τον πάγκο και δίνει το πιο ουσιαστικό χάιλάιτ της Εθνικής σε αυτό το Μουντομπάσκετ. Ένα χάιλάιτ που θα μπορούσε να στέκει εξίσου ως αφορμή για το ίδιο κείμενο αν η Εθνική κέρδιζε το ματς.
Το “Όχι, κόουτς, σε παρακαλώ” που εξελίσσεται σε δέκατα του δευτερολέπτου σε ένα ακόμη πιο έντονο “Κόουτς, μη με βγάλεις, ένα λεπτό, ένα λεπτό μόνο” είναι χάιλαιτ παντός καιρού.
Αν χάσεις, το κρατάς ως την πιο κατάλληλη προφητεία για το μέλλον της Εθνικής του Κατσικάρη με την εκκωφαντική αύρα της Ομάδας όπως την είδαμε στη Σεβίλλη, αλλά και τις αδυναμίες όπως τις διαπιστώσαμε στο νοκ-άουτ της Μαδρίτης.
Αν κερδίσεις, έχει ακριβώς την ίδια χρησιμότητα. Χτες έτυχε να χάσουμε. Είπαμε, το χάιλάιτ είναι παντός καιρού.
Ο κόουτς δεν τον έβγαλε. Σιγά μην τον έβγαζε
Προφανώς, ο συμβολισμός αυτής της ‘εκτός φάσης’ φάσης θα έμενε λειψός αν ο κόουτς έβγαζε τον Αντετοκούνμπο παρά το παρακαλετό. Έλα όμως που όλη η φιλοσοφία της Εθνικής του Κατσικάρη όπως την είδαμε απ’ τα φιλικά του Πο, της Λιθουανίας και το διπλό Ελλάδα-Τουρκία μέχρι τα έξι επίσημα του Μουντομπάσκετ είναι βασισμένη σε αυτή την (παιδική, αλλά όχι και… ‘παιδική’) χαρά.
Έλα όμως που το μέλλον της Εθνικής είναι οι 12 Αντετοκούνμπο του Μουντομπάσκετ της Ισπανίας. Όχι απαραίτητα ως πρόσωπα (δύσκολα θα ξαναδούμε τον Γλυνιαδάκη σε μεγάλο τουρνουά), αλλά ως ενέργεια.
Να στο πω κι ανάποδα. Το μέλλον της Εθνικής δεν είναι οι 12 Κουφοί που προτίμησαν να μην, ούτε οι 12 σταρ που αποσύρθηκαν πολύ πριν την ώρα τους.
Σε κείμενό του που δημοσιεύτηκε μια μέρα πριν το ματς με τους Σέρβους, ο Μάνος Μίχαλος, αναφερόμενος στον Φώτη Κατσικάρη, έγραφε: “Πάντα, προσπαθούσα να αντιληφθώ πού κρύβεται η υπέρ του δέοντος έντονη προσωπικότητα που έχουν οι περισσότεροι από τους προπονητές ή και αν δεν έχουν, κάνουν ότι την έχουν (…). Παρακολουθώντας την Εθνική ομάδα, τη συγκεκριμένη Εθνική ομάδα, αρχίζω να πιστεύω ότι ο Κατσικάρης έχει βρει το μυστικό για το παραπάνω ερώτημα. Αφήνει τους παίκτες του να βγάλουν την προσωπικότητα τους, οπότε η δική του περισσεύει”.
Λογικά, θα ήταν σχεδόν αδύνατο, ακόμη κι αν ο Γιάννης έκανε το 4ο και όχι απλά το 2ο φάουλ του στα μισά της δεύτερης περιόδου, να τον βγάλει ο Κατσικάρης μετά από τέτοια εκδήλωση πάθους για το ‘παρών στο παρκέ’.
Αλλά αρκετά με τον Κατσικάρη. Είθε τα κέντρα αποφάσεων να σταματήσουν να αλλάζουν τους ομοσπονδιακούς σαν τα πουκάμισα και να δούμε τη δουλειά του και στο Ευρωμπάσκετ του ’15.
Ο Γιάννης είναι όλα τα μετάλλια που δεν πήραμε εδώ και 5 χρόνια
Μικρό φλασμπάκ, 20 μέρες πίσω. Η Εθνική υποδέχεται την Τουρκία στο μοναδικό εντός έδρας φιλικό της προετοιμασίας και στο γήπεδο έχει κόσμο. Όχι δέκα χιλιάδες, αλλά ούτε και δύο. Θυμίζω ότι είναι 20 Αυγούστου και ότι η ομάδα δεν έχει ενθουσιάσει στα προηγούμενα φιλικά της.
Γίνεται η παρουσίαση των ομάδων, χαρά, ευφορία, χειροκροτήματα, αλλά στο άκουσμα του ‘Αντετοκούνμπο’, ο κόσμος έδειξε γιατί διάλεξε να ‘βγει’ στο ΟΑΚΑ εκείνη την Τετάρτη. Και ξαφνικά έκρηξη στο κλειστό.
Ο Γιάννης ήταν και θα είναι για χρόνια η μεγάλη ατραξιόν του ελληνικού μπάσκετ. Αυτή είναι η μοίρα του.
Όλο το boost που μας έλειψε επειδή δεν πήγαμε καλά (ή δεν παίξαμε, στην περίπτωση των Ολυμπιακών του ’12) στα τελευταία μεγάλα τουρνουά, ήρθε πίσω πολλαπλάσιο με την άφιξη του Γιάννη στην Εθνική μετά το παραμύθι ‘Φιλαθλητικός-draft-γεμάτη σεζόν με τους Bucks’.
Ο Αντετοκούνμπο επιφύλασσε ένα μοναδικό σόου εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ, ο κόσμος τον απόλαυσε και η Εθνική, αυτή που λέμε και εννοούμε επίσημη αγαπημένη, πήγαινε με ανανεωμένους τους όρκους αιώνιας πίστης με τους φίλους της στην Ισπανία.
Το τι έγινε εκεί, αφενός δεν χρειάζεται να το ξαναγράψουμε, και αφετέρου μικρή σημασία έχει μπροστά σε αυτό που χτίζεται για τη συνέχεια.
Tonight we di(n)e in the court
Κανείς στο ΟΝΕΜΑΝ δεν έχει παρακολουθήσει σεμινάρια μαντείας ή ανάγνωσης φλιτζανιού για να προβλέψει το τουρνουά στο οποίο ο Γιάννης Αντετονκούμπο θα είναι και στατιστικά ο μεγαλύτερος σταρ της Εθνικής ανδρών.
Χάνουμε τον χρόνο μας κάθε φορά που επαναλαμβάνουμε τα γνωστά, ότι δηλαδή είναι 19, ότι (θα) κάνει κανονική καριέρα στο ΝΒΑ, ότι αυτά δεν τα ‘χουμε ξαναδεί ούτε στον ύπνο μας. Ισχύουν όλα συν το ότι -με απέραντο σεβασμό στον Dominique Wilkins- είναι ο νέος ‘Human Highlight Film’ στις καρδιές μας.
Η ουσία είναι ότι ο πρώτος κανόνας για να τα πας καλά μέσα στο γήπεδο είναι να μην θες να βγεις δευτερόλεπτο απ’ αυτό. Όσον αφορά αυτόν τον κανόνα, θα έχουμε για χρόνια το κεφάλι μας ήσυχο.
Ο Γιάννης, δηλαδή το μέλλον της Εθνικής συμβολικά και πραγματικά, δε θα σταματήσει να παρακαλάει για ακόμη ένα λεπτό στη φωτιά.
Κάθε φορά που ξεχνάς ότι το μπάσκετ -και ο αθλητισμός- είναι πρώτα χαρά και μετά κατάταξη ή μετάλλια, δες το παρακάτω βίντεο. Εμένα με βοήθησε να θυμηθώ.
