Ένα από τα πιο τραγικά περιστατικά των τελευταίων ετών έζησε σήμερα η (πολύπαθη) Ημαθία. Από το πρωί όλα τα μέσα ενημέρωσης αναφέρονται στο δυστύχημα, όμως εγώ θα το περιγράψω έτσι όπως το έζησα από την πρώτη στιγμή, έχοντας παρόν στο συμβάν έναν πολύ δικό μου άνθρωπο…
Είναι αυτός ο χτύπος του τηλεφώνου που από πριν ξέρεις ότι κάτι κακό κρύβει…
Είναι αυτή η σειρά των λέξεων που βγαίνει από το στόμα του ανθρώπου που σου μεταφέρει την είδηση…
Είναι το πάγωμα στα χείλη, που διαπερνά σε κλάσματα δευτερολέπτου όλο σου το σώμα…
Είναι το σκηνικό της αλλοφροσύνης που συναντάς στο νοσοκομείο, λίγη ώρα μετά…
Είναι η αγωνία να δεις, να ακούσεις, να σου πουν…
Για μας, η μέρα κύλησε ομαλά… Ένα κάταγμα περόνης και δύο ακόμη, που μας “πέρασαν” από την πλευρά των τυχερών…
Γιατί είδα μάνες και πατέρες, αδέρφια και φίλους να ζουν την απίστευτη αγωνία αλλά και έναν άνθρωπο να περνά από μπροστά μου με το σεντόνι να τον καλύπτει ολόκληρο… αυτός δεν άντεξε…
Εύχομαι ο Θεός να δώσει δύναμη στους ανθρώπους που έχασαν τους αγαπημένους τους, αλλά και σε αυτούς που έζησαν από κοντά όλο αυτό το περιστατικό που έμοιαζε στημένο από τον καλύτερο σκηνοθέτη ταινιών περιπέτειας…
Εύχομαι στους τραυματίες να αναρρώσουν γρήγορα και σ’ αυτή που θα διαβάσει αυτό το άρθρο μετά από μέρες, να είναι γερή και δυνατή όπως ήθελε ο άγγελος της σήμερα…
