Του Στέφανου Τριαντάφυλλου
Η αλήθεια για τα ομαδικά σπορ είναι γραμμένη και πραγματικά λυπάμαι όλους όσους δεν είχαν την ευκαιρία μεγαλώνοντας να πάρουν τζούρα από αυτή τη μυρωδιά, να βιώσουν το τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από την κλειστή πόρτα των αποδυτηρίων.
Και τώρα που εσύ διαβάζεις αυτές τις γραμμές είναι σίγουρο ότι ανήκεις σε μια από τις δύο κατηγορίες: αυτούς που ξέρουν ακριβώς τι εννοώ και σκέφτονται “ωραία χρόνια” και τους άλλους που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα και κουνούν το κεφάλι πέρα-δώθε.
Μην κουνάς το κεφάλι πέρα-δώθε, σε βλέπω.
Τα αποδυτήρια, λοιπόν, είναι θεσμός, είναι παράδοση, είναι η ουσία του αθλητισμού. Δεν είναι απλά ένα μέρος που αλλάζουμε πριν βγούμε στο γήπεδο ή που κάνουμε μπάνιο μετά.
Είναι ένας ιερός χώρος, η τελευταία κερκόπορτα πριν την ενήλικη ζωή. Είναι γνωστή άλλωστε η ρήση: όποιοι φορούν σορτσάκι είναι παιδιά. Όποια κι αν είναι η ηλικία τους.
Οπότε, όταν μπαίνεις στα αποδυτήρια και βάζεις στην άκρη το παντελόνι, γίνεσαι αυτόματα και πάλι μικρός. Καταχωνιάζεις κάπου το κινητό και κλείνεις το σήμα με τον έξω κόσμο. Μέχρι να ξαναβγείς από αυτή την πόρτα δεν υπάρχει άγχος, deadlines και αναπάντητες από τη δουλειά, ούτε γυναικεία ‘τι κάνεις τόση ώρα;’. Αυτά επιστρέφουν στο παρκέ όταν κλείσεις την πόρτα πίσω σου.
Αχ, τα αποδυτήρια. Πραγματικά είναι αυτό που λείπει σε κάποιον παίκτη περισσότερο όταν παίρνει την απόφαση να σταματήσει. Μόνο όταν έχεις σταματήσει και έχεις χάσει αυτή την όαση στην καθημερινότητα, καταλαβαίνεις πόσο σου λείπει να βρίσκεσαι σε ένα μικρό χώρο γεμάτο ιδρωμένους άντρες.
Δεν είναι κλισέ. Τουναντίον. Δεν είναι υπερβολή, ούτε αστοχία αυτό που γράφουν οι αθλητικογράφοι “για καλά αποδυτήρια” ή αυτό που έλεγε ο Φώτης Κατσικάρης προσφάτως στο TedX, ότι δηλαδή είναι σημαντικό σε μια ομάδα να υπάρχει ο “παίκτης των αποδυτηρίων”, αυτός που θα πει 2-3 σωστά πράγματα, θα κρατήσει τις ισορροπίες, θα παίξει το ρόλο του πυροσβέστη και θα ενώσει, θα συσπειρώσει.
Διότι οι καλές ομάδες δεν χτίζονται στο γήπεδο. Χτίζονται πριν βγουν στο γήπεδο. Αυτό που λένε και οι ηθοποιοί: “είμαστε καλά στα αποδυτήρια (καμαρίνια) και αυτό βγαίνει προς τα έξω”. Κάπως έτσι. Εξάλλου, η ιστορία έχει δείξει ότι δεν μια ομάδα δεν διαλύεται από μια ήττα στο γήπεδο. Όλοι χάνουν κάποια στιγμή. Διαλύεται στα αποδυτήρια.
Κλείνει η αμιγώς αθλητική παρένθεση για να ανοίξει και πάλι το βιβλίο με τα κλισέ και τις “ανδρικές κουβέντες στα αποδυτήρια”. Οι περισσότεροι φαντάζονται ότι στα αποδυτήρια η τεστοστερόνη στάζει από τους τοίχους και ότι η μοναδική συζήτηση αφορά τις γυναίκες. Λάθος. Αφορά και τις γυναίκες, αλλά επίσης αφορά και παιδιά. Και δουλειές και αυτοκίνητα και υποχρεώσεις και προβλήματα και δύσκολα και εύκολα και τι θα κάνουμε μετά.
Και χαβαλέ. Κυρίως, δηλαδή, χαβαλέ. Πριν μερικές ημέρες στην κορυφαία ελληνική ομάδα ο Γιώργος έκανε έξι φορές μπάνιο, επειδή κάθε φορά που έβγαινε από τη ντουζιέρα του ξαναέβαζαν σαμπουάν στα μαλλιά.
Είναι ο κατεξοχήν χώρος για φάρσες, για ιπτάμενες τούρτες, για μπουγέλα στους μικρούς, για πειράγματα και χοντρή πλάκα, για αθλητικά στιγμιότυπα που συνήθως επαναλαμβάνονται με μεγεθυντικό φακό (το τρίποντο από τα 7 μέτρα μπαίνει κάθε φορά που ακούγεται η ιστορία και ένα μέτρο πιο μακριά), για ιστορίες από το παρελθόν και για μιμήσεις. Και… να για ένα ντουζάκι μπαίνω, που τελικά γίνεται καυλάντα μιας ώρας.
Λένε ότι το γήπεδο είναι καθρέφτης που δεν λέει ψέμματα. Το ίδιο και τα αποδυτήρια. Χωράνε μόνο αλήθειες. Δύο πάγκοι που γίνονται ξαφνικά το κρεβάτι του ψυχαναλυτή και τέσσερις τοίχοι που έχουν ακούσει τα πάντα: συγχαρητήρια και συλλυπητήρια, μπράβο και είσαι μαλάκας, κατακτήσεις και χυλόπιτες, νοσοκομεία και προσκλητήρια, ταξίδια και ατάκες που έγραψαν ιστορία όπως το “αυτά κάνεις στις γυναίκες και βρίσκουν μετά εμάς τους μαλάκες και μας βγάζουν το λάδι”.
Και μετά η πόρτα των αποδυτηρίων κλείνει. Κι εσύ βάζεις κουκούλα και είσαι πάλι μεγάλος. Μέχρι να την ανοίξεις και πάλι για να πάρεις μια μεγάλη ανάσα γεμάτη από ιδρώτα, παπουτσίλα και θερμαντική.
