O Aμερικανός συγγραφέας Πολ Όστερ έχει γράψει πως οι καλές ιστορίες συμβαίνουν στους ανθρώπους που μπορούν να τις διηγηθούν. O Λουτζ Πφάνεστιλ είναι ένας από αυτούς.
Σήμερα είναι 41 ετών. Είναι ένας πρώην ποδοσφαιριστής με μια μεγάλη καριέρα πολύ διαφορετική από όλων των άλλων. Και όταν λέμε μεγάλη καριέρα το εννοούμε κυριολεκτικά. Σε 21 χρόναι αγωνίστηκε σε 25 συλλόγους και είναι ο μοναδικός που έχει παίξει σε πρωταθλήματα και των έξι συνομοσπονδιών τησ FIFA. Συμπαίκτης του Μάρκους Μινχ και του Μάρκους Μπάμπελ στην εθνική ομάδα κάτων των 17 της Γερμανίας. Προτίμησε αντί για συλλογή τροπαίων να μαζεύει… εμπειρίες.
Από τη Μαλαισία και τη Νότια Αφρική στη Βραζιλία και στην Αρμενία και στη Ναμίμπια και στη Νορβηγία. Ένα ποδοσφαιρικό ταξίδι, αλλά συγχρόνως και ένα ταξίδι ζωής. Φυλάκιση για 101 ημέρες στη Σιγκαπούρη μετά από καταδίκη για… στήσιμο αγώνα, διαμονή σε ιγκλού στη Νέα Ζηλανδία παρέα με πιγκουίνους. Ο ίδιος μίλησε στην εφημερίδα «Guardian» για όλα όσα έζησε και περιγράφει και ο ίδιος στο βιβλίο του με τίτλο «Ο ασταμάτητος τερματοφύλακας». «Η φυλακή ήταν μια απαίσια εμπειρία και ακόμα και σήμερα βλέπω εφιάλτες. Να ξυπνάς και να είσαι δίπλα σε δολοφόνους και βιαστές χωρίς να έχεις ούτε χαρτί τουαλέτας. Ήταν μια στιγμή που αναθεώρησα πολλά πράγματα και κατάλαβα πως το ποδόσφαιρο δεν είναι το παν στη ζωή» λέει σήμερα ο Πφάνεστιλ.
Πέθανε στο γήπεδο!
Βέβαια, θα περίμενε κάποιος πως η φυλακή θα ήταν μια σχετικά… ανώδυνη εμπειρία για έναν άνθρωπο που στις 26 Δεκεμβρίου του 2002 πέθανε μέσα στο γήπεδο τρεις φορές. Αγωνιζόμενος στην Αγγλία με την Μπράντφορντ Παρκ Άβενιου σε παιχνίδι κόντρα στη Χαρογκέιτ Τάουν όταν συγκρούστηκε με αντίπαλο και κατέρρευσε στον αγωνιστικό χώρο. Σταμάτησε να αναπνέει τρεις φορές. Οι γιατροί της ομάδας του κατάφεραν να τον επαναφέρουν και τις τρεις, πριν μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Το παιχνίδι διακόπηκε. «Το χτύπημα του αντιπάλου δεν ήταν σκόπιμο. Αρχικά δεν συνειδητοποίησα πόσο σοβαρό ήταν. Όταν ξύπνησα στο νοσοκομείο μερικές ώρες αργότερα, έγινα έξαλλος με τις νοσοκόμες που δεν με άφηναν να φύγω και να γυρίσω για να συνεχιστεί ο αγώνας. Μια εβδομάδα μετά ήμουν και πάλι πίσω στην ομάδα, κάτι που οι γιατροί χαρακτήρισαν ανεύθυνο» ανέφερε ο πρώην τερματοφύλακας για ένα από τα περιστατικά που σημάδεψαν τη ζωή και την καριέρα του.
Απέρριψε τη Μπάγερν
Έχοντας κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα με μια βαλίτσα στο χέρι, δηλώνει χαρούμενος που μπόρεσε να γνωρίσει διαφορετικούς πόλιτισμούς και να κάνει φίλους έστω και για τα μικρά χρονικά διαστήματα που έμενε σε κάθε μέρος. «Μπορεί να μην με πιστέψετε, αλλά τίποτα δεν είχα σχεδιάσει. Ούτε περίμενα αυτή την εξέλιξη της καριέρας μου όταν ξεκινούσα. Όλα έγιναν τυχαία. Η πρώτη μου εμπειρία στο εξωτερικό ήταν το 1993 στη Μαλαισία. Τότε απέρριψα πρόταση της Μπάγερν διότι ήξερα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεπεράσω τον Όλιβερ Καν. Τότε σκεφτόμουν ότι θα πήγαινα για λίγο καιρό στη Μαλαισία και θα επέστρφα σε κάποια ομάδα στη Γερμανία. Πόσο λάθος έκανα! Δεν τους έχω υπολογίσει, αλλά μπορεί να έχω γνωρίσει και περισσότερους από… εκατό μάνατζερ όλα αυτά τα χρόνια. Αν θα άλλαζα αυτά που έχω ζήσει; Μόνο αν κάποιος μπορούσε να μου εγγυηθεί πως θα έπαιζα 400 αγώνες σε μεγάλο γερμανικό σύλλογο, θα κατακτούσα τίτλους και θα αγωνιζόμουν στην εθνική ομάδα. Πρέπει, όμως, να είμαστε ρεαλιστές. Δεν θα έφτανα ποτέ στο επίπεδο του Καν ή του Γενς Λέμαν» δηλώνει στο «Guardian» ο Πφάνεστιλ, ο οποίος σήμερα ασχολείται με φιλάνθρωπίες, αλλά και μια οργάνωση που έχει συστήσει ενάντια στην κλιματική αλλαγή και την οποία τα τελευταία στηρίζουν διάσημοι άνθρωποι του ποδοσφαίρου όπως ο Ζινεντίν Ζιντάν, ο Ζίκο, ο Λόταρ Ματέους, ο Κάρλος Βαλντεράμα και ο Ζε Ρομπέρτο. Ποιος είναι πια ο στόχος του Πφάνεστιλ; «Ονειρεύομαι την Ανταρκτική. Αν καταφέρω να παίξω και εκεί, αυτό θα είναι το αποκορύφωμα μιας απίστευτης ποδοσφαιρικής ζωής» καταλήγει στη συνέντευξή του.
