Γράφει ο Χρήστος Βουδούρης
Μεταγραφικός οργασμός, στην Ελλάδα της ανέχειας και της χρεοκοπίας, στην Ελλάδα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου.
Ακούω, βλέπω, διαβάζω για όλες αυτές, τις τρανταχτές και απείρου μεγέθους μεταγραφές, των ερασιτεχνικών ομάδων και αναρωτιέμαι, θα είναι καλύτερη έτσι η ομάδα, το πρωτάθλημα, το ποδόσφαιρο;
Υπάρχει πλάνο; υπάρχει στόχος;
Κι αν ναι είναι άλλος εκτός από την άνοδο στη μεγαλύτερη κατηγορία;
Μα θα μου πείτε, «γιατί πρέπει να παίζει μια ομάδα, αν όχι για τη νίκη ή την άνοδο;»
Μας ικανοποιεί όμως αυτό το ποδόσφαιρο; Θέλουμε μια υπερομάδα που τα σαρώνει όλα, λόγο της εμπειρίας και της κλάσης των παικτών της;
Να μην της αντιστέκεται κανείς και να ανεβαίνει κατηγορία γρήγορα…
Και μετά… Νέες μεταγραφές, νέοι χορηγοί και πτώση… Και πάλι από την αρχή.
Ξοδεύονται χρήματα και ο στόχος είναι ο ίδιος, ανακυκλώνεται, χάνεται και πάλι ένας νέος χορηγός τον ξαναεμφανίζει.
Ξοδεύονται χρήματα και δεν έχουμε γήπεδα, εγκαταστάσεις, δεν υπάρχουν υποδομές, δεν έχουμε μέσα μεταφοράς… καμία εξέλιξη εδώ και τριάντα χρόνια.
Το χειρότερο… δεν υπάρχει ερασιτεχνική ομάδα για να παίξει ο 15χρονος, ο 18χρονος, ο άπειρος, ο εκκολαπτόμενος ταλαντούχος ποδοσφαιριστής.
Δεν υπάρχει σχεδιασμός για το μέλλον εκτός από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, την ώρα που νέα παιδιά μένουν αχρησιμοποίητα στον πάγκο… μέχρι να απογοητευθούν και χαθούν… και μιλάμε πάντα για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.
Η νίκη και η άνοδος θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα ενός σωστού σχεδιασμού και καλής δουλειάς και όχι ο στόχος.
Αν το ποδόσφαιρο που όλοι ονειρευόμαστε είναι αυτό… τότε αφήστε τα όλα ως έχουν.
Αν όμως αυτό δεν μας ικανοποιεί, δεν μας αρέσει τότε πρέπει να επαναπροσδιοριστούμε και να αλλάξουμε στόχους, να αλλάξουμε ανθρώπους, να αλλάξουμε το ποδόσφαιρο.
Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο έχει αφεθεί στην τύχη του, μέσα στο τέλμα της εφήμερης δόξας και προσωρινής καταξίωσης, απελπισμένα, να προσπαθεί να σωθεί στηριζόμενο στις προσδοκίες και τις αντιλήψεις του κάθε χορηγού, προέδρου, παράγοντα.
Φυσικά και δεν είναι κατακριτέο το ότι κάποιοι άνθρωποι δίνουν απ τη ζωή τους, για το ποδόσφαιρο, για την ομάδα, που χωρίς αυτούς… δεν θα υπήρχε τίποτα.
Όμως δεν πρέπει κάποια στιγμή όλα αυτά τα χρήματα και η προσπάθεια, να στηρίξουν κάποια εξέλιξη, κάποιο σχέδιο, όχι απαραίτητα με αποτελέσματα που θα είναι ορατά σε ένα ή δυο χρόνια, αλλά ένα μεγαλόπνοο σχέδιο που θα αποτελέσει το ξεκίνημα μιας μεγάλης αρχής, μιας μεγάλης αλλαγής.
Ένα σχέδιο που θα βάλει τις βάσεις για κάτι διαφορετικό, προσαρμοσμένο και σχεδιασμένο, για τον νέο του 21ου αιώνα, για το σύγχρονο πλέον ποδόσφαιρο, για τις νέες αρχές και τις νέες αντιλήψεις που το χαρακτηρίζουν.
Μια ματιά, στα αντίστοιχα ευρωπαϊκά ερασιτεχνικά σωματεία, θα μα δείξει πολλά, αλλά πάνω απ όλα θα μα δείξει, ότι για να πετύχουμε μεγάλα πράγματα, χρειάζονται λιγότερα χρήματα απ αυτά που τώρα ξοδεύονται, περισσότερο μεράκι και σωστό σχεδιασμό.
Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο πρέπει να γίνει αυτό που πρέπει να είναι… ερασιτεχνικό.
