Γράφει ο Μπάμπης Πεΐδης, pieriasport.blogspot.gr
Λύνει τη σιωπή του ο πρώην αμυντικός του Πιερικού Στέφανος Σκέντος, βγάζοντας την αλήθεια για τα όσα συνέβησαν και αναγκάστηκε να καταθέσει την προσφυγή στον οποία των οδήγησαν όπως ο ίδιος αναφέρει, οι διοικούντες του Πιερικού το 2012.
Όλο το παρασκήνιο σύμφωνα με τις μαρτυρίες του έμπειρου Κατερινιώτη ποδοσφαιριστή, (που να σημειωθεί ότι ο Πιερικός είναι η μόνη ομάδα απο τις 10 που αγωνίσθηκε, στην οποία κατέθεσε προσφυγή ???) μπορείτε να το διαβάσετε παρακάτω:
«Ξεκινώντας θα ήθελα να τονίσω ότι η οικογένεια μου είναι πολύ πιο Πιερικός από πολλούς στην περιοχή μας που για δικούς τους λόγους το παίζουν και φαινομενικά είναι. Ο πατέρας μου Γιώργος Σκέντος, έδωσε και πήρε από αυτή την ομάδα κι εγώ μεγάλωσα μέσα σε αυτή την εβδομάδα από μικρό παιδί. Δε θα έκανα ποτέ κακό στην ίδια την ομάδα.
Ας πάρουμε λοιπόν από την αρχή το θέμα μου που προέκυψε με την ιστορική ομάδα της πόλης μας, αφού πρώτα πω ότι διάλεξα να μιλήσω μετά από 3 χρόνια και να πω όλη την πραγματική αλήθεια και όχι αυτήν που βολεύει κάποιους όψιμους υποστηρικτές του Πιερικού που τον…αγάπησαν τα τελευταία χρόνια με τον «δικό τους» γνωστό πια σε όλους μας τρόπο….
Η σιωπή μου επάνω στο θέμα της προσφυγής μου δεν ήταν προϊόν της αδυναμίας μου τα προηγούμενα χρόνια. Απλά έκρινα σωστό να πώ τα πράγματα με το όνομα τους τώρα που καθάρισε από τη βρωμιά η ομάδα και ανέλαβε μια διοίκηση που αν μη τι άλλο δείχνει διαφορετική σε πρόσωπα και φιλοσοφία.
Πήγα στον Πιερικό τον Γενάρη του 2012 και μέχρι το καλοκαίρι (Ιούνιο) του ίδιου έτους δεν είχα πάρει ούτε μισό ευρώ. Εκτός αυτού δεν πήρα και χρόνο συμμετοχής γιατί το άξιζα-δε το άξιζα αγωνιστικά, δε μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να το αποδείξω επειδή ο πατέρας προτίμησε να κρατήσει το όνομα του καθαρό στην επαγγελματική του ιδιότητα (διευθυντής τράπεζας), παρά να πάρει μέρος και να ικανοποιήσει τις «ορέξεις» «κάποιων», οι οποίοι ήθελαν να τον χρησιμοποιήσουν για να πάρει μέρος στα «παιχνίδια» τους.
Αφού έγιναν όλα αυτά από τον Γενάρη και μέχρι τον Ιούνιο, πήγα ο ίδιος αρχές Ιουλίου και ζήτησα να λύσω το συμβόλαιο μου και να μου δώσουν τα μισά από τα δεδουλευμένα μου (τα μισά από τα συμφωνηθέντα του 6μηνου που ήμουν στην ομάδα). Παρόλα αυτά σε συνάντηση που είχα με τον τότε γενικό αρχηγό (Γ. Λιόλιο), ο ίδιος μου ζήτησε να ξεχάσω ότι έγινε επειδή είχα δίκιο και να συνεχίσω στην ομάδα και την επόμενη χρονιά.
Ο μόνος λόγος που είπα το ναι, είναι ότι ήθελα να παίξω στον Πιερικό και να βοηθήσω την ομάδα. Σύμφωνα με τα όσα προηγήθηκαν, έβαλα το συναίσθημα και τη θέληση επάνω από τη λογική.
Έτσι ξεκίνησα προετοιμασία με την ομάδα. Μετά από 5 ημέρες με φώναξε ο τότε προπονητής Ν. Γκουλής και μου άρχισε τα «μα και μου», λέγοντας μου ότι ίσως δε χωρούσα στην ομάδα που έφτιαχνε επειδή ήθελε να κάνει ανανέωση??? (ήμουν 24 ετών). Οπότε ο «νοών νοείτω»
Την επομένη έψαξα τον πρόεδρο (Κώστα Παπαδόπουλο) ώστε να βρούμε μια λύση να λήξει με τον όποιο τρόπο το θέμα αλλά ποτέ δεν απάντησε στις προσκλήσεις μου.
Όταν βγήκε η αποστολή του Γκουλή για την προετοιμασία στη Βουλγαρία και είδα ότι δεν ήταν το όνομα μου στην κατάσταση, έκανα νέα προσπάθεια να συναντηθώ με τον πρόεδρο. Αφού δεν μπόρεσα να μιλήσω εγώ, μίλησαν μαζί του γνωστοί στην περιοχή μας άνθρωποι και κοινοί γνωστοί με τον πρόεδρο (επικαλούμαι την μαρτυρία τους) στους οποίους ο Παπαδόπουλος έλεγε τηλεφωνικά (ενώ του έλεγα μέσω των γνωστών μου να βρεθούμε να λύσουμε το συμβόλαιο να φύγω) «δε με νοιάζει ο Σκέντος, δε με ενδιαφέρει ας κάνει ότι θέλει, μαζί του θα ασχολούμαι».
Εγώ αφού έκανα ότι μπορούσα για να συναντηθώ μαζί του χωρίς αυτό να γίνει εφικτό, κατάλαβα τις προθέσεις του και κατέθεσα την προσφυγή για να μην φτάσει στο σκοπό του και μου κάνει διακοπή συμβολαίου. Ήμουν στο δυναμικό της ΠΑΕ και δεν μετείχα στην προετοιμασία, οπότε…
Σε όλο αυτό το διάστημα των 8 μηνών στην ομάδα, πήρα μόνο ένα πριν 150 ευρώ από την προηγούμενη χρονιά με την Βέροια.
Λόγω αυτής της προσφυγής μου λοιπόν στην οποία οδηγήθηκα μεθοδικά από αυτούς τους «κυρίους» να κάνω, κακολογήθηκα τόσο στην περιοχή μας όσο και σε όλη την αθλητική Ελλάδα. Έχασα το εξάμηνο γιατί έμεινα ελεύθερος τον Οκτώβριο του 2012 και αναγκάστηκα από τη Β΄εθνική που αγωνιζόμουν, να παίξω στο τοπικό πρωτάθλημα της Α΄ΕΠΣ Πιερίας (Εθνικό Κατερίνης) για να μην μείνω μεγάλο χρονικό διάστημα μακριά από την αγωνιστική κατάσταση.
Μετά την εκδίκαση και την δικαίωση μου στην προσφυγή που κατέθεσα, έπρεπε να παίρνω ισόποσες μηνιαίες δόσεις. Ενώ πολλές φορές αυτό δε γινόταν, δεν σκέφτηκα καν να δημιουργήσω θέμα στην ομάδα και να μην την αφήσω να αγωνιστεί στο πρωτάθλημα για να μην διασυρθεί (δυστυχώς το ίδιο σκεπτικό δεν είχαν αυτοί που τον διοικούσαν). Σε αυτό επικαλούμαι την μαρτυρία του επόμενου γενικού αρχηγού της ομάδας, Δημήτρη Μπέκα που γνώριζε.
Το έκανα μόνο για το καλό του Πιερικού.
Όταν πλέον έμεινε το μισό υπόλοιπο από το αυτό που μου επιδικάσθηκε, επικοινώνησε μαζί μου ο Παπαδόπουλος και μου είπε να το χαρίσω στην ΠΑΕ. Του είπα κι εγώ λοιπόν να παραιτηθεί και την επόμενη ημέρα να το χαρίσω μέχρι και το τελευταίο ευρώ. Ποτέ το πρόβλημα μου δεν ήταν με τον Πιερικό. Ήταν με αυτόν που λεγόταν πρόεδρος του. Και γι αυτό αποκλειστική ευθύνη φέρνει ο ίδιος και η απαξιωτική του αντιμετώπιση στο πρόσωπο μου.
Η μόνη αλήθεια που δεν ειπώθηκε ποτέ από κανέναν της γνωστής «αυλής» του…προέδρου, είναι ότι άφησα πολλές φορές την ομάδα να αγωνισθεί βάζοντας την υπογραφή μου, χωρίς να εισπράξω χρήματα.
Γιατί απλά δεν ήθελα να κάνω κακό στην ομάδα όπως λένε ότι έκανα και διαλαλούν στην ποδοσφαιρική πιάτσα της Κατερίνης, τα γνωστά και γραφικά πλέον «παπαγαλάκια» της περιοχής μας»
