Ακούγοντας ή διαβάζοντας τη φράση “Δημόσιες Υπηρεσίες”, δεν υπάρχει άνθρωπος στη χώρα αυτή που να μη φαντάζεται ατελείωτες ουρές, μπινελίκια, προκλητικούς υπαλλήλους, ακόμα πιο προκλητικούς πολίτες και γενικά μια κατάσταση λίγο πιο έκρυθμη από τα συνηθισμένα στη Λωρίδα της Γάζας.
Η Ζωή εν Κροτάφω είναι εδώ για να αναλύσει το φαινόμενο έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε κάποια από αυτές, να ξέρεις και τι θα αντιμετωπίσεις.
Τους ξέρεις, τους έχει συναντήσει, έχεις κάτσει δίπλα τους στην ουρά. Έχεις κάνει και κουβέντα μαζί τους όταν αντιλήφθηκες ότι θα περιμένεις για περισσότερες από δύο ώρες μέχρι να εξυπηρετηθείς. Στην τελική, είσαι, έχεις υπάρξει ή πρόκειται κάποτε να γίνεις ένας από αυτούς…
Κοιτάς μπροστά σου στην ουρά, είσαι τρίτος στην σειρά, σκέφτεσαι πως επιτέλους φτάνει η ώρα σου για να εξυπηρετηθείς, ξεφυσάς με αγαλλίαση. Ανοιγοκλείνεις το βλέφαρο, ξανακοιτάς. Είσαι ΤΕΤΑΡΤΟΣ! Πωτς γένειν αυτό; Δεν έχεις παραισθήσεις. Απλά σε αυτό το κλάσμα του δευτερολέπτου έκανε τα μαγικά του ο αίλουρος, ο χώστης, ο σφήνας, όπως θέλεις πες τον/την. Τίποτα δεν αλλάζει. Εκτός από το γεγονός ότι είσαι πλέον ΤΕΤΑΡΤΟΣ στην ουρά. Εργάζεται ως ντιλιβεράς (αν δεν είναι συνταξιούχος).
Είναι γύρω στα 45 και αγριεμένος. Χρόνια στα συνδικάτα έχει φάει με το κουτάλι τις πορείες και τα δακρυγόνα. Ξυπνάει με μπινελίκια γνωρίζοντας από πριν τι θα βιώσει στην εφορία. Μπαίνει στη σειρά με ντου και καταριέται το σύστημα. Βρίζει τον διευθυντή γιατί δεν άνοιξε το τρίτο ταμείο, τσακώνεται με τον μπροστινό του γιατί αργεί και φεύγοντας κοπανάει την πόρτα. Εργάζεται ως ταξιτζής.
Όταν κάθεται στην ουρά περιμένοντας να εξυπηρετηθεί από το ελληνικό δημόσιο, αναπολεί με λαχτάρα τα όμορφα εκείνα χρόνια στη Μαλαισία που ναι μεν δεν είχε ψωμί να φάει, αλλά δεν ήταν υποχρεωμένος να λάβει ενημερότητα από τη ΔΟΥ Κερατσινίου. Όσο οι νεοέλληνες της ουράς τον σκανάρουν από πάνω μέχρι κάτω, αυτός κοιτάζει χαμένος δεξιά κι αριστερά και αναρωτιέται πώς στο διάολο συμβαίνει και όλοι συμπληρώνουν τις αιτήσεις τους ξεκινώντας το γράψιμο από τα αριστερά. Εργάζεται χωρίς ένσημα.
Βαριέται ελεεινά να πάει σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία , αλλά το κάνει γιατί η μάνα του τον παρακαλάει εδώ και μία εβδομάδα. Δεν έχει ιδέα τι πρέπει να κάνει, είναι ο πλέον ακατάλληλος αλλά ο μόνος διαθέσιμος. Κάθεται σε λάθος σειρά, το συνειδητοποιεί μόλις φτάσει η σειρά του για να εξυπηρετηθεί και μετά ξενερωμένος πηγαίνει σε μια άλλη ουρά μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Κοιτάζει γύρω του σαν χαμένος και θα προτιμούσε αντί να βρίσκεται στο ΙΚΑ, να έπλεκε κάλτσες με τη γιαγιά του βλέποντας Μπρούσκο. Εργάζεται ως αιώνιος φοιτητής.
Ξέρει τους πάντες και τα πάντα μέσα σε κάθε υπηρεσία. Εργοδότης, λογιστής εργοδότη ή αλάνης από τις παλιές καλές εποχές του Ελληνικού Δημοσίου, φημίζεται για τις υπερφυσικές του δυνάμεις: με ένα κλείσιμο του ματιού κι ένα συνωμοτικό χαμόγελο μπορεί να ανοίξει διάπλατα κάθε κλειστή πόρτα υπαλλήλου που θα βρει μπροστά του. Οι υπόλοποι τον κοιτούν με δέος και όταν μεγαλώσουν θέλουν να του μοιάσουν. Εργάζεται ως αφαιμάκτης των Δημόσιων Ταμείων.
Αράζει χαμογελαστός και κοιτάζει αφ’ υψηλού τους υπόλοιπους. Ξέρει και μόνο από την όψη, σε ποιον από τους 5 προαναφερθέντες τύπους ανήκουν όσοι βρίσκονται στην ουρά. Όταν κάποιος ψάχνει για πληροφορίες πετιέται μονομιάς και του εξηγεί επακριβώς φτιάχνοντας σχεδιαγράμματα για τον όροφο, την πόρτα και το γκισέ που πρέπει να σταθεί. Είναι ο τύπος που πρέπει πάντα να συμβουλεύεσαι. Δουλεύει ως αυτοφοράκιας σε γνωστό παραλιακό κέντρο.
Μιλάμε, ουσιαστικά, για πολίτη η ηλικία του οποίου κυμαίνεται ανάμεσα στα 70 με 85 έτη. Στην πολύχρονη θητεία του στο Ελληνικό Δημόσιο, έχει κατακτήσει 7 Σούπερ Ι.Κ.Α, 2 Κύπελλα ΤΕΒΕ και 1 Διαϋπηρεσιακό. Χρησιμοποιεί τακτική Βασιλάκη Καΐλα και καταριέται την ηλικία του για να πηδήξει θέσεις στις ουρές, ενώ η μαεστρία του στο να χειρίζεται πρόσωπα και καταστάσεις συγκρίνεται μονάχα με την αντίστοιχη του Θαμώνα. Δυσκολεύεται μονάχα όταν ο υπάλληλος τον ρωτάει για κωδικούς στο taxis net κι άλλα τέτοια του Σατανά. Εργάζεται ως ψηφοφόρος της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ.
