Του Μπάμπη Πεΐδη, pieriasport.blogspot.gr
Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν την απόλυτη διαπίστωση μου ότι τίποτε στη ζωή δεν είναι σίγουρο και τίποτε δε μπορούμε να θεωρούμε δεδομένο. Όσο δυνατός και να είναι ο άνθρωπος, ποτέ δε μπορεί να ξέρει τι του επιφυλάσσει η ζωή και η μοίρα.
Άλλο ένα παράδειγμα με έκανε να πιστέψω ακόμη περισσότερο τα παραπάνω.
Ένας νεαρός ποδοσφαιριστής, ένας νέος άνθρωπος που θα έπρεπε αυτή την εποχή να απολαμβάνει τη ζωή και την καθημερινότητα του, άλλαξε τις συνήθειες του, τον τρόπο ζωής του και ότι ήξερε μέχρι χθές, γιατί η ασθένεια που του διέγνωσαν πρόσφατα, επιβάλλει να προσέξει και να «ρυθμίσει» ανάλογα κάθε βήμα που θα κάνει για το υπόλοιπο του βίου και της πορείας του.
Τον είδα αλλαγμένο (με τα μισά κιλά από ότι τον γνώρισα) πρίν λίγες ημέρες.
Κι αυτό δεν ήταν το χειρότερο. Το άσχημο ήταν η κακή του ψυχολογία που πλέον δε μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο και να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα του. Να είναι δίπλα στους συμπαίκτες, κοντά στους φίλους και την ομάδα του.
Κι όλα αυτά από τη μια στιγμή στην άλλη.
Κι ακόμη δεν έφτασα στο χειρότερο από όλα.
Τέσσερις ενέσεις ινσουλίνης καθημερινά. Άνεργος αυτός και ο πατέρας του με μια μητέρα που αναγκάστηκε να φύγει στη Γερμανία για να δουλέψει και να τους στέλνει χρήματα από εκεί για να ζούν. Αυτή κι αν δεν είναι δύσκολη κατάσταση. Αυτή κι αν δεν είναι μια πραγματικά πονεμένη ιστορία.
«Μπάμπη κάνε ρε φίλε ότι μπορείς» μου είπε τελευταία φορά που βρεθήκαμε.
«Ξέρω ότι προσπαθείς να βοηθάς, κάνε μια προσπάθεια και για εμένα γιατί δεν την παλεύω. Θυμάσαι ότι ήμουν θηρίο μέσα στο γήπεδο. Τώρα δε μπορώ ούτε να τρέξω. Και δεν είναι μόνο αυτό. Δε ξέρω για πόσο ακόμη θα μπορώ να αγοράζω τα φάρμακα μου»…
Εκεί μουγγαμάρα…
Δεν ήξερα τι να πώ και δεν μπορούσε κι αυτός να μου πεί κάτι άλλο γιατί είχαν στερέψει τα λόγια και τα κουράγια του.
Δε χρειαζόμουν τίποτε άλλο. Ήδη έχω μιλήσει με τον πρόεδρο της ομάδα που τον ανέδειξε στην περιοχή μας τον Γεράσιμο Ποτουρίδη και οι εγκαταστάσεις του γηπέδου του Βατανιακού είναι στη διάθεση μας για τον αγώνα ζωής που θα δώσουμε για τον Κώστα. Με την συμπαράσταση της ποδοσφαιρικής μας «μάνας» ΕΠΣ Πιερίας θα διοργανώσουμε ένα παιχνίδι επίλεκτων ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών και θα κάνουμε αυτό που πρέπει ώστε να δώσουμε μια «ανάσα ζωής» στον πρώην ποδοσφαιριστή της Κατερινιώτικης ομάδας.
Έχουμε την τύχη να δραστηριοποιείται στην Πιερία η πιο ανθρώπινη διοίκηση ΕΠΣ όλης της Ελλάδας κι αυτό δε το λέω εγώ αλλά οι εκδηλώσεις της με τις οποίες δείχνει ότι βρίσκεται στοργική πάντα δίπλα σε όλα τα «παιδιά» της.
Κανείς μας δεν πρόκειται να κλείσει τα μάτια και να κάνει πως δεν βλέπει το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ένα δοκιμαζόμενο παλικαράκι της δικής μας «οικογένειας» στην Πιερία.
Στο πρώτο ρεπό των αγώνων της τοπικής μας Ένωσης ποδοσφαίρου ή σε μια ημερομηνία που θα ταιριάζει σε όλους τους συλλόγους της περιοχής (από τους οποίους θα ζητηθεί να στείλουν από έναν εκπρόσωπο τους ανεξάρτητα από την κατηγορία που θα παίζουν), θα γίνει το παιχνίδι «για τον Κώστα» στο γήπεδο του Βατανιακού. Και θα είμαστε όλοι εκεί!!
Κανένας ποδοσφαιριστής, κανένα νέο παιδί της περιοχής μας ΔΕΝ πρέπει να είναι μόνο του στην δοκιμασία που βιώνει. Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ένας από εμάς!
