Γράφει ο Λαμπρος Λιουδάκης*
Τα τμήματα υποδομής που έχουν δημιουργηθεί, σχεδόν από όλες τις ομάδες, αποτελούν τη βάση και την απαραίτητη προϋπόθεση για την περαιτέρω ανάπτυξη των παιδιών.
Η ανάπτυξη των σωματικών δυνατοτήτων μέσω της εκγύμνασης, η κοινωνικοποίηση μέσω της συναναστροφής με τα άλλα παιδιά, η δημιουργία ομαδικού πνεύματος, η πειθαρχεία σε κανόνες λειτουργίας αλλά και η αίσθηση του ανήκειν (ότι είναι μέλος μιας ομάδας-οικογένειας), είναι από τα κύρια στοιχεία τα οποία έχει να κερδίσει ένα παιδί από την ένταξή του σε ένα τμήμα υποδομής ομαδικού αθλήματος.
Όλα τα παραπάνω μπορούν να αποκτηθούν μέσα από σκληρή και επίμονη δουλειά από τα ίδια τα παιδιά, αλλά και από τους προπονητές που τα έχουν αναλάβει. Σημαντικός βοηθητικός παράγοντας σε όλα αυτά είναι φυσικά οι γονείς των παιδιών οι οποίοι είναι απαραίτητος κρίκος στη σωστή λειτουργία ενός τμήματος υποδομής.
Η σχέσεις μεταξύ γονέων και προπονητή δεν πρέπει να είναι μόνο τυπικές (μερικές φορές και μηδαμινές), αλλά θα πρέπει να είναι ουσιαστικές.
Η ενημέρωση σχετικά με τις επιδόσεις τους στο σχολείο, τη συμπεριφορά τους εν γένει αλλά και οτιδήποτε μπορεί να αφορά στο παιδί, μπορεί να βοηθήσουν τον προπονητή να δημιουργήσει ένα πλήρες προσωπικό φάκελο του κάθε παιδιού, έτσι ώστε να μπορεί να το διαχειριστεί καλύτερα.
Η διεξαγωγή παιδικών πρωταθλημάτων ή τουρνουά είναι εξαιρετικά χρήσιμη για την ανάπτυξη των ποδοσφαιρικών ικανοτήτων ενός παιδιού, μιας και συναγωνίζεται άλλα παιδιά της ηλικίας του σε πραγματικές συνθήκες αγώνα. Η βαθμολογία σε αυτές τις διοργανώσεις θα πρέπει να απουσιάζει και η νίκη δεν θα πρέπει να είναι αυτοσκοπός μιας και η συμμετοχή των παιδιών σε αυτούς τους αγώνες είναι μια ευκαιρία να διασκεδάσουν και να προσπαθήσουν να εφαρμόσουν όσα διδάσκονται στις προπονήσεις. Τα παιδιά μέσα από τους αγώνες μπορούν να βιώσουν την χαρά της νίκης αλλά και την λύπη της ήττας τα οποία είναι χρήσιμα συστατικά για την σωστή ανάπτυξη τους.
Η ήττα θα πρέπει να είναι κομμάτι του παιχνιδιού και όχι σενάριο καταστροφής, γιατί έτσι τα παιδιά δεν θα μάθουν να αποδέχονται καμία «ήττα» τους. Οι δικαιολογίες του τύπου «είχαν μεγαλύτερα παιδιά, ο διαιτητής τους ευνόησε» θα πρέπει να αποφεύγονται από τους προπονητές ή από τους γονείς, μιας και το μόνο που θα καταφέρουν είναι τα παιδιά να ψάχνουν «άλλοθι» για κάθε αποτυχία τους. Η παραδοχή της ήττας, η αναγνώριση των πιθανών σφαλμάτων τα οποία οδήγησαν σε αυτήν αλλά και τα θετικά που αποκομιστήκαν από αυτό το παιχνίδι, είναι το πρώτο βήμα που μπορεί και πρέπει να γίνει μεταξύ των παιδιών και του προπονητή μετά την λήξη του αγώνα.
Κατά τη συμμετοχή σε παιδικά τουρνουά έχουμε πολλάκις συναντήσει ακραίες συμπεριφορές τόσο από γονείς όσο και από προπονητές τμημάτων υποδομής (δυστυχώς).
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι σε αγώνες παιδιών ηλικίας 7-8 χρονών να υπάρχουν γονείς οι οποίοι έρχονται να παρακολουθήσουν τα παιδιά τους και να φέρνουν μαζί τους τύμπανα, κόρνες και να φωνάζουν συνθήματα.
Δεν μπορώ να κατανοήσω την νοοτροπία, την οποία δυστυχώς επιτρέπουν να υπάρχει μεταξύ των γονέων, μερικές ακαδημίες έτσι ώστε να μην έρθουν σε αντιπαράθεση μαζί τους και τους χάσουν από «πελάτες».
Δεν μπορώ να αποδεχτώ τα παιδιά μου να παίζουν σε αγώνα και από έξω να είναι ΟΠΑΔΟΙ της αντίπαλης ομάδας οι οποίοι συνεχώς να φανατίζουν τα αντίπαλα παιδιά και να «απαιτούν» τη νίκη.
Δεν μπορώ να αποδεχτώ ότι ένας γονιός τυφλώνεται τόσο από τη συμμετοχή του παιδιού του σε ένα αγώνα που τον ενδιαφέρει πρωτίστως η νίκη και δευτερευόντως η διασκέδαση του παιδιού του.
Δεν μπορώ να κατανοήσω πως είναι δυνατόν ένας γονιός να ΑΠΑΙΤΕΙ από το παιδί του να κερδίσει φωνάζοντάς του ή δίνοντας του οδηγίες από την κερκίδα, η οποία τις περισσότερες φορές απέχει εκατοστά από τα παιδιά, τα οποία τρομοκρατημένα ακούν γονείς (δικούς τους και μη) να φωνάζουν στα αυτιά τους μην αφήνοντάς τα να διασκεδάσουν και να χαρούν το παιχνίδι.
Οι γονείς θα πρέπει να είναι υποστηρικτές των παιδιών τόσο στις καλές τους στιγμές (νίκες) όσο και στις κακές τους (ήττες).
Θα πρέπει να αφήσουν ότι αφορά το αγωνιστικό κομμάτι του παιχνιδιού στον προπονητή (ο οποίος είναι και υπεύθυνος) και θα πρέπει να «αγχώνονται» μόνο για το αν τα παιδιά τους διασκέδασαν ή όχι. Οι μόνες λέξεις που θα πρέπει να ακούγονται σε αγώνες τμημάτων υποδομής από τους γονείς προς τα παιδιά θα πρέπει να είναι “μπράβο” και “δεν πειράζει”.
Έχετε ποτέ πραγματικά συνειδητοποιήσει ότι είναι ακόμη ΠΑΙΔΙΑ;!!! Πόσα από τα χιλιάδες παιδιά που συμμετέχουν στα τουρνουά τμημάτων υποδομής θα γίνουν Messi ή θα πάνε σε επαγγελματική ομάδα, αλήθεια; Ένα, δυο, πέντε; Άρα τι θέλουμε πραγματικά να κερδίσουμε σαν γονείς από τη συμμετοχή του παιδιού μας στα τμήματα υποδομής μιας ομάδας;
Τη σωστή διαπαιδαγώγηση του παιδιού μας ή την εκπλήρωση της προσωπικής μας ματαιοδοξίας; Είμαι σίγουρος ότι όλοι επιλέγετε το πρώτο!
Tο παραπάνω άρθρο λάβαμε και δημοσιεύουμε με την άδεια του κ. Λιουδάκη Λάμπρου
Προπονητής Ακαδημίας Γιούχτα
Κάτοχος UEFA C, Coerver Coach Youth Diploma
*Αφορμή για τη δημιουργία αυτού του άρθρου ήταν τα όσα διαδραματίστηκαν κατά τη συμμετοχή των ομάδων μας, στο τουρνουά τμημάτων υποδομής, το οποίο διοργάνωσε η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ηρακλείου
18/1/2016
acadimies.gr
