Γράφει ο Δημήτρης Καρολίδης, verianet.gr
Δέκα χρόνια μετά παραμένει ένας άλυτος γρίφος… Επίσημα η υπόθεση έχει κλείσει το 2008, με την δικαστική απόφαση που όλως συμπωματικά βγήκε στις 3 Φεβρουαρίου. Ακριβώς δυο χρόνια μετά…
Μια απόφαση που αποδεχόταν κατά ένας μέρος το γνωστό “σενάριο”, μέχρι το ερειπωμένο σπίτι που κατεδαφίστηκε λίγο μετά την εξαφάνιση.
Η εκδοχή ότι ένα άψυχο σώμα κύλησε στα νερά του Τριποτάμου, από εκεί έφτασε στον Αλιάκμονα και μετά στο… Αιγαίο, αν και διατυπώθηκε με πάσαν σοβαρότηταν, τελικά δεν θεωρήθηκε…επαρκής. Ακόμη και τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας, έχουν κι αυτά ένα όριο..
Στην πολύκροτη υπόθεση εφαρμόστηκε για πρώτη φορά μια μοναδική πρακτική έρευνας. Πρώτα αποφασίσανε τι έγινε και μετά προσπαθούσανε να το αποδείξουν.
Παραβλέποντας μια βασική αρχή που λέει πως όταν ψάχνεις κάτι και δεν το βρίσκεις, σημαίνει όχι ψάχνεις σε λάθος μέρος… Εκτός αν υπεισέλθει η μεταφυσική και ακυρωθούν αυτονόητοι φυσικοί νόμοι.
Όπως δηλαδή ότι ένα φυσικό πρόσωπο μπορεί να βρίσκεται στη μονάδα του χρόνου μόνο σε ένα σημείο και όχι σε διάφορα σημεία ταυτόχρονα…
Και βέβαια υπάρχει και μια άλλη πάγια αρχή που ορίζει πως ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει, αλλά δε σημαίνει ότι επειδή πιστεύει ότι θέλει, πρέπει σώνει και καλά να συμβαίνει κιόλας αυτό που πιστεύει.
Συνήθως και στα πιο απλά πράγματα ζητούνται αποδείξεις και στοιχεία. Συνήθως, αλλά όχι πάντα… Υπάρχουν και εξαιρέσεις. Κι εδώ προέκυψε μια εξαίρεση…
Όπως επίσης, συνήθως αξιολογούνται όλα τα στοιχεία, ακόμη και το παραμικρό. Μόνο που καμιά φορά συμβαίνει μια περίεργη αξιολόγηση. Σύμφωνα με το κατά πόσο βολεύει…
Κατά έναν πολύ περίεργο τρόπο, κάθε παρέκκλιση από το “σενάριο” ήταν κάτι σαν “αιτία πολέμου”. Κάθε άλλη προσέγγιση έμοιασε με απόπειρα προσωπογραφίας του…Αλλάχ
Συμβαίνουν κι αυτά καμιά φορά, όταν οι “ειδικοί” ξέρουν καλύτερα το τι πρέπει να κάνουν. Πάσης φύσεως “ειδικοί”…
Σε ένα τοπίο θολούρας είναι γνωστό ποιοι “χαίροντα”. Η γνωστή παροιμία με την αντάρα και τον λύκο.
Η υπόθεση επισήμως θεωρείται ότι έχει κλείσει. Με αποφάσεις και “βούλες”…
Δόθηκαν “απαντήσεις” σε όλα… Σε όλα, εκτός από ένα. Σ’ αυτό που όφειλαν να δώσουν πρώτα απ’ όλα απάντηση.
Ίσως οι απάντηση να είναι διασκορπισμένη σε άσχετα φαινομενικά, γεγονότα, όχι μόνο στο πριν, αλλά και στο μετά. Στα ερωτήματα στα οποία ουδέποτε δόθηκε απάντηση.
Και στην περίεργη μανία να αντιμετωπίζονται με τέτοια λύσσα κάποιοι που ρώτησαν αυτά που δεν έπρεπε… Γιατί άραγε;
