Έχετε αναρωτηθεί, πόσο εύκολα χαρακτηρίζουμε ένα παιδί ΤΑΛΕΝΤΟ;
Η πρώτη αντίδραση των περισσοτέρων, μπροστά σε 2, 3 «μαγικά» ενός πιτσιρικά, είναι να αναφωνήσουν : Πω! Πω! Τι ταλεντάρα είναι αυτός ο μικρός! Μήπως δίνει κανείς σημασία, στο συμπαίκτη του «ταλέντου», που τρέχοντας ασταμάτητα, κόβει-ράβει και καλύπτει τις ατέλειες του ταλέντου;
Σίγουρα κάποιοι δίνουν σημασία και αυτοί οι κάποιοι, που δυστυχώς είναι λίγοι, έχουν την ικανότητα να «βλέπουν μακριά» και να ξεχωρίζουν, τον ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗ του ΑΥΡΙΟ, θέτοντας αυστηρά κριτήρια στην αξιολόγησή του και όχι εκφράζοντας, ενθουσιασμό και χαρακτηρισμούς της στιγμής!
Αν ανατρέξουμε στο λεξικό, στη λέξη ταλέντο, έχουμε τις εξής ερμηνείες : «εξαιρετικό χάρισμα», «φυσική ικανότητα», «ιδιοφυία».
Πιστεύω λοιπόν, ότι όταν αναφερόμαστε με αυτόν το χαρακτηρισμό σε κάποιο παιδί και ιδιαίτερα μικρής ηλικίας, θα πρέπει να είμαστε αρκετά προσεκτικοί και αυστηροί, διότι ο ορισμός ΔΕΝ είναι ξεκάθαρος! Το λεξικό προφανώς, αναφέρεται σε άτομα που έχουν κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες, τα οποία συναντάμε στους χώρους της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών.
Στο χώρο του ποδοσφαίρου, η λέξη ταλέντο πρέπει να συνδυάζεται με τη λέξη ΔΟΥΛΕΥΤΑΡΑΣ! Δουλευταράς σημαίνει: ο πολύ εργατικός! Αυτός είναι ο συνδυασμός που θα μας δώσει, τον ποδοσφαιριστή του αύριο! Ο οποίος πρέπει να διαθέτει, υψηλό επίπεδο φυσικής κατάστασης, τεχνική τελειότητα, τεράστιες ψυχικές ικανότητες, δημιουργική σκέψη και υψηλό βαθμό 
αντίληψης!
Η ανίχνευση λοιπόν τέτοιων ταλαντούχων παιδιών, πρέπει να αρχίζει από την πολύ μικρή ηλικία, διότι όταν θέτουμε ως στόχο, την υψηλή αθλητική απόδοση, αυτή επιτυγχάνεται ΜΟΝΟ, με την μακροχρόνια και συστηματική προετοιμασία!
Ποιος είναι αυτός τώρα, που θα εντοπίσει και θα επιλέξει αυτά τα παιδιά;
Αυτός ο κάποιος, πρέπει να διαθέτει πολύ καλή επιστημονική γνώση και αρκετά χρόνια πρακτικής εμπειρίας, πρέπει να έχει «αετίσιο μάτι», για να καταφέρει να προσδιορίσει σε ένα παιδί, τα χαρακτηριστικά του «ταλέντου», τα οποία χαρακτηριστικά, θα αποτελούν και το σύνολο των προϋποθέσεων του νεαρού παίκτη, για την αθλητική του απόδοση!
Το επόμενο ερώτημα, πρέπει να είναι το εξής: πόσο αντικειμενική μπορεί να είναι η αξιολόγηση ενός τέτοιου παιδιού;
Δυστυχώς η ύπαρξη, των όποιων αντικειμενικών τεστ, είτε κινητικών είτε ψυχοκοινωνικών, ΔΕΝ μπορούν να εγγυηθούν 100%, την μελλοντική κατάσταση του παιδιού, παρά ΜΟΝΟ την τωρινή! Κι΄αυτό γιατί, παιδιά με διαφορετική βιολογική ανάπτυξη, παρουσιάζουν και διαφορετική ικανότητα απόδοσης. Δηλαδή, είναι διαφορετική η απόδοση των παιδιών με πρόωρη ανάπτυξη, από τα παιδιά που αναπτύσσονται φυσιολογικά, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε λάθος αξιολόγηση!
Όμως, ότι ορισμούς κι΄αν μας δίνει η επιστήμη και όσες αξιολογήσεις κι αν κάνουν οι ειδήμονες, εάν το υποτιθέμενο ταλέντο, δεν χύσει τόνους ιδρώτα στην προπόνηση, στο τέλος θα πούμε , άλλο ένα «κρίμα» για ένα ταλέντο που χάθηκε, όπως τόσα άλλα, λόγω ΤΕΜΠΕΛΙΑΣ!
Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα άλλωστε, παικτών που ξεκίνησαν πολλά υποσχόμενοι και στην διάρκεια, έμειναν πίσω να παρακολουθούν κάποιους, που τους θεωρούσαν «άμπαλους», οι οποίοι με το κεφάλι κάτω και συνεχή δουλειά, κατάφεραν να παίξουν σε υψηλό επίπεδο! Φωτεινό παράδειγμα επαγγελματισμού και τέλειου συνδυασμού, ταλέντου και δουλειάς, είναι φυσικά το φαινόμενο της σύγχρονης εποχής, ο ΜΕΣΙ!
Ένα παιδί που αγαπούν, ακόμα κι΄ «εχθροί» του! Ένα παιδί που από τα 7 του χρόνια, κάποιοι έβλεπαν ότι πληρούσε τις προϋποθέσεις, να γίνει ο « ποδοσφαιριστής του αύριο» και το κατάφερε, με συνεχή δουλειά, μακριά από πειρασμούς και σκάνδαλα, που θα τον έθεταν εκτός στόχου. Ένα παιδί που χαίρεται αυτό που κάνει, προετοιμάζεται άριστα γι΄αυτό και φροντίζει να μη λείπει ποτέ, από καμία «παράσταση», με αποκορύφωμα την πρόσφατη παρουσία του, στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλου συλόγων στην Ιαπωνία, όπου με την φανέλα της απίστευτης ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ, εναντίον της πάλαι ποτέ ένδοξης ΣΑΝΤΟΣ, κατέκτησε, όχι μόνο μια πανεύκολη νίκη με 4-0, αλλά και ότι είχε απομείνει να κατακτήσει, τον τίτλο του καλύτερου παγκόσμιου ποδοσφαιριστή! Και όλα αυτά με το κεφάλι κάτω και πολύ δουλειά!
Για να προσγειωθούμε όμως στα ενδότερα και κυρίως στα επίπεδα τα δικά μας, θα σας περιγράψω μια ιστορία, πέρα για πέρα αληθινή, η οποία είναι και η αφορμή, για τον τίτλο αυτού του 
άρθρου, που είναι: το «ταλέντο» και ο «δουλευταράς».
Θα σας γυρίσω, γύρω στα 15 χρόνια πίσω, κάπου στο 1997. Τότε η ομάδα που αγωνιζόμουν, ήταν στην Δ΄ ΕΘΝΙΚΗ κατηγορία και διεκδικούσε την άνοδο στην Γ΄ΕΘΝΙΚΗ, πράγμα που στο τέλος κατάφερε. Στα μέσα λοιπόν της πρώτης περιόδου του πρωταθλήματος, χτυπά το τηλέφωνο στα γραφεία της ομάδος και στην άλλη γραμμή, ήταν ο υπεύθυνος μιας ομάδας της Ακριτικής Βορείου Ελλάδος, η οποία ακόμη αγωνίζεται στην Α΄ ΕΘΝΙΚΗ. Έμπειρο λοιπόν «μάτι» αυτής της ομάδας, βρισκόταν για καιρό στην Αθήνα και παρακολουθούσε αγώνες Ερασιτεχνικών Σωματείων και κυρίως αγώνες παιδικού και εφηβικού, με σκοπό την «ανίχνευση» ταλέντων. Ο κύριος αυτός λοιπόν, μας προέτρεψε να ανεβάσουμε τον μικρό τότε (γύρω στα 14 με 15) Χρήστο, στην Αντρική ομάδα, να κερδίσει λεπτά συμμετοχής και να τον δουν και σε πιο δύσκολες αγωνιστικές συνθήκες. Ο Χρηστάκης λοιπόν, σε χρόνο ρεκόρ, έγινε «ένα» με τους υπόλοιπους, οι οποίοι τον αγκαλιάσαμε από την πρώτη στιγμή και δεν μπορούσαμε να κάνουμε και διαφορετικά, αφού ο ίδιος δεν μας έδινε το δικαίωμα για το αντίθετο!
Η προπόνηση άρχιζε καθημερινά στις 5, ο Χρηστάκης ήταν εκεί από τις 4 και έβγαζε στο γήπεδο, κώνους, μπάλες, φανελάκια, ετοίμαζε το χώρο για το καθιερωμένο μας ποδοβόλευ και μας περίμενε υπομονετικά! Στην διάρκεια της προπόνησης, μας προκαλούσε τον θαυμασμό, η όρεξη και το πάθος που εκτελούσε και την παραμικρή εντολή του προπονητή! Με την έναρξη του δεύτερου γύρου, άρχισε να παίρνει τα πρώτα λεπτά συμμετοχής, καταλήγοντας φυσιολογικά και δικαιότατα, στο αρχικό βασικό σχήμα.
Αυτό ήταν! Το μόνο που έμενε πλέον να μελετήσουν οι ενδιαφερόμενοι, ήταν αν ο Χρηστάκης χρησιμοποίησε το «καλάμι» που του άφησαν για δόλωμα, ή το παράτησε σε μια άκρη. Γρήγορα κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν, με έναν εξαιρετικό χαρακτήρα, έναν πεισματάρη 15άχρονο αγωνιστή, γεμάτο φιλοδοξίες και όνειρα, για μια ποδοσφαιρική καριέρα, η οποία και φυσικά δεν άργησε να έρθει!
Εδώ θα αφήσουμε για λίγο , το Χρηστάκη το ΔΟΥΛΕΥΤΑΡΑ και θα πάμε στον έτερο πρωταγωνιστή της ιστορίας μας, τον Θοδωρή το « ΤΑΛΕΝΤΟ»! Ο Θοδωρής 4 χρόνια περίπου μεγαλύτερος από το χρηστάκη, καθιερωμένος στην 11άδα, από τα 17 του, με φοβερό αριστερό αλλά και εξίσου πάρα πολύ καλό δεξί πόδι, του άρεσε να κινείται ελεύθερος στο χώρο, κάτι σαν 10άρι, αρχίζοντας από αριστερά, χωρίς φυσικά να μαρκάρει, ή να κοντράρεται, αλλά μόλις είχε τη μπάλα στα πόδια του, πιστεύω ότι ήταν, ο Νουρέγιεφ του Ερασιτεχνικού χώρου!
Ήταν ικανός να μπει, σ΄ένα ταξί με τη μπάλα στα πόδια, να του ορμήξουν 4 επιβάτες και ο οδηγός μαζί κι΄αυτός αφού τους έχει ζαλίσει, να κατεβαίνει από το ταξί, όχι μόνο με τη μπάλα στα πόδια, αλλά και με το ταξίμετρο στη τσέπη! Ένα καταπληκτικό παιδί, χαμηλού προφίλ, ερωτευμένος με το ποδόσφαιρο, μέχρι το κεφάλαιο, που γράφει κάτι για ιδρώτα! Μόλις ο Θοδωρής καταλάβαινε ότι ίδρωνε, έφτιαχνε το κορδελάκι στα μαλλιά, καθάριζε το παιχνίδι με 2,3 χορευτικές προσπάθειες και μετά έκοβε βόλτες στο γήπεδο!
Με τη μπάλα στα πόδια έκανε απίστευτα πράγματα, αλλά χωρίς αυτήν θα τον χαρακτήριζα, επιεικώς «τεμπελάκο»! θυμάμαι ο αδερφός του ο Σπύρος , ένας εξίσου καταπληκτικός παίκτης, με παραστάσεις από Α΄ ΕΘΝΙΚΗ, συζητώντας για την τεμπελιά του Θοδωρή, μου είχε πει το εξής χαρακτηριστικό : γυρίζοντας ο Θοδωρής μια μέρα στο σπίτι, απ΄τη προπόνηση, πετάει την τσάντα με τα ρούχα και ξαπλώνει για να δει τηλεόραση. Μετά από λίγο αποφασίζει να αλλάξει κανάλι! Έλα όμως που το κοντρόλ, είναι μισό μέτρο ακριβώς, μακριά από το χέρι του και βαριέται να το φτάσει! Οπότε αρχίζει να φωνάζει : Μάνα! Μάνα! Τρέχει η καημένη η μάνα του, τι είναι παιδάκι μου; Και της λέει το αρχοντόπαιδο : άλλαξε ρε μάνα κανάλι, δε το φτάνω!!!
Εκείνη λοιπόν την περίοδο 96 με 97, ο χρηστάκης και ο Θοδωρής, είχαν τρελάνει αυτή τη μεγάλη Ακριτική ομάδα, η οποία αποφάσισε να τους πάρει και τους δύο! Φυσικά όλοι οι πρώην πλέον συμπαίκτες τους, παρακολουθούσαμε την πορεία τους και αγωνιούσαμε για το μέλλον τους. Αυτό που ελπίζαμε όλοι, ήταν να λάμψει το «ταλέντο» του Θοδωρή και να πιάσει τόπο η «δουλειά» του Χρηστάρα!
Δυστυχώς ο Θοδωρής, δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της Α΄ΕΘΝΙΚΗΣ και πολύ σύντομα, αποχαιρέτησε τα σαλόνια της μεγάλης κατηγορίας, για τα αλώνια των μικρότερων Επαγγελματικών Κατηγοριών πρώτα και αργότερα, μεγαλύτερος πλέον, επέστρεψε μετά βαΐων και κλάδων, στο «σπίτι» του, στο Ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, όπου μέχρι πέρυσι αν και μεγάλος, διέπρεπε σε όλα τα γήπεδα και σε όποια κατηγορία και αν αγωνίστηκε, ήταν ΠΑΝΤΑ πρωταγωνιστής!
Βλέποντας σήμερα το Θοδωρή, με χαροποιεί το γεγονός, ότι παραμένει ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ παιδί, γεμάτος υγεία, με μια όμορφη οικογένεια, επαγγελματικά αποκαταστημένος, αξιοποιώντας όπως έπρεπε τα χρήματα που κέρδισε από το ποδόσφαιρο και στον ελεύθερο χρόνο του, βοηθά ως μάνατζερ, όποια παιδιά χρειάζονται στήριγμα στα όνειρά τους! Αυτό που με λυπεί όμως, είναι ότι ο Θοδωρής, δεν κατάφερε να παραμείνει σε υψηλό επίπεδο, παρά τα σπάνια ποδοσφαιρικά του προσόντα!
Ο Χρηστάρας απ΄την άλλη, αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση ποδοσφαιριστή. Ευτυχώς από μικρή ηλικία, φαίνεται ότι τον ακολουθούσε ένα αστέρι και στα δύσκολα, ήταν πάντα δίπλα του. Παιδί φτωχής οικογένειας, κατάφερε να κάνει το άλμα στην Α΄ΕΘΝΙΚΗ, σε ένα σωματείο που τον στήριξε αρκετά, με έναν προπονητή που τον λάτρεψε και τον πήρε μαζί του, όταν πήγε να κοουτσάρει τη μεγαλύτερη ομάδα του Πειραιά, όπου γρήγορα αγαπήθηκε και καθιερώθηκε στην αρχική ομάδα και γρήγορα έγινε διεθνής, πρώτα με την ΝΕΩΝ και πολύ σύντομα και με την ΑΝΔΡΩΝ, φθάνοντας μέχρι το θρίαμβο του Euro της Πορτογαλίας, με πλούσιες παραστάσεις από το Τσάμπιονς Λινγκ και με αρκετές, συζητήσεις- προτάσεις από μεγάλα Ευρωπαϊκά κλαμπ! Κάποια στιγμή είχε έναν πάρα πολύ σοβαρό τραυματισμό, από τον οποίο κανείς δεν πίστευε ότι μπορούσε να επανέλθει. Υπολόγιζαν όμως χωρίς το αστεράκι του Χρηστάρα, που τον βοήθησε να γυρίσει δυνατός και σιδερένιος, αλλά και μεγαλύτερος ωστόσο, σε μια ηλικία που ναι μεν, δεν του επέτρεπε να κάνει «παπάδες», αλλά και δεν του απαγορεύει, να αγωνίζεται μέχρι και σήμερα, σε ένα πάρα πολύ ικανοποιητικό επίπεδο!
Κι΄όλα αυτά γιατί; Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, είναι ίσως το πιο πεισματάρικο και εργατικό «σκυλί» των Ελληνικών γηπέδων! Γιατί έχει τεράστια σωματικά και ψυχικά αποθέματα δυνάμεων, γιατί ήταν ΕΡΓΑΤΗΣ και ΔΟΥΛΕΥΤΑΡΑΣ, γιατί είχε πίστη γι΄αυτό που κυνηγούσε και γι΄αυτό τελικά τα κατάφερε κι έκανε το όνειρό του πραγματικότητα!
Βλέποντας τον σήμερα, ευτυχώς βλέπω το ίδιο παιδί που γνώρισα πριν από 16 χρόνια, ένα προσγειωμένο παιδί, με ήθος και δική του πλέον οικογένεια, επιλέγοντας έξυπνες επιχειρηματικές κινήσεις, με τις ίδιες παρέες, τις ίδιες συνήθειες, χωρίς να ξεχνά τα στέκια και τους φίλους. Το μόνο που ξεχνάει κι΄αυτό σηκώνει ΚΟΚΚΙΝΗ κάρτα, είναι η επιλογή του, να ΜΗΝ ΘΥΜΑΤΑΙ, από πού ξεκίνησε! Όταν τον ρώτησαν πρόσφατα σε μια συνέντευξη, αναφέρθηκε σε ένα τρίμηνο πέρασμα από τις Ακαδημίες μιας μεγάλης ομάδας.
ΟΧΙ φίλε Xρηστάκη, δεν είναι έτσι και το ξέρεις! Δεν μπορεί να ξεχνάς, ούτε να καταδικάζεις ένα σωματείο, συμπαίκτες και φίλους, που σ΄αγάπησαν και σ΄εκτιμούν, εξ΄ αιτίας ΕΝΟΣ κακού παράγοντα!
Κι εδώ τελειώνει αυτή η μικρή ιστορία, την οποία φέρνω πάντα ως παράδειγμα, όταν συζητάμε με φίλους για κάποια παιδιά, που δείχνουν να έχουν αυτό το «κάτι»! μην παρασύρεστε λοιπόν φίλοι μου, καλές οι ντρίπλες, καλά τα « μαγικά», αλλά άμα δεν υπάρχει όρεξη για ΔΟΥΛΕΙΑ, όλα θα πάνε στράφι !!!
Toυ Τάκη Γιαννόπουλου
Προπονητή στο εφηβικό τμήμα της ακαδημίας του Πανερυθραϊκού
*Άρθρο, football-academies.gr
