Του Λεωνίδα Τιτομιχελάκη
Το Ισπανικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια, σε όλα τα επίπεδα παρουσιάζει ραγδαία εξέλιξη και «άνθιση», έχοντας χιλιάδες θαυμαστές σε όλο το πλανήτη.
Η γρήγορη ανάπτυξη, η ταχύτητα, η υψηλή τεχνική και το συνδυαστικό παιχνίδι( παιχνίδι με μια-δύο επαφές), είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του. Η φιλοσοφία των ισπανών πάνω στο ποδόσφαιρο ξεκινάει άλλωστε από πολύ μικρή ηλικία.
Σημασία για τους ισπανούς δεν έχει ποτέ ο σωματότυπος για να επιλέξουν ένα παιδί, αλλά η τεχνική κατάρτιση, η ευφυΐα στο παιχνίδι, και η θέληση που έχει το παιδί για να παίξει ποδόσφαιρο.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα κορυφαία ονόματα στην Ισπανία δεν έχουν τα κατάλληλα σωματικά προσόντα( Μέσι, Τσάβι κτλ.), αλλά αντίθετα έχουν υψηλή τεχνική, ποιότητα, ταχύτητα πρόβλεψης, αντίληψης και ενέργειας στο παιχνίδι τους.
Στα τμήματα υποδομής στην Ισπανία οι λέξεις, «φυσική κατάσταση», βάρη και εξειδικευμένη προπόνηση τακτικής, είναι εντελώς άγνωστα στα παιδιά , τουλάχιστον μέχρι το 14ο έτος της ηλικίας τους. Το αποτέλεσμα σε ένα αγώνα δεν έχει καμία σημασία, ειδικά όταν προέρχεται από άσχημο παιχνίδι. Το ποδόσφαιρο άλλωστε στις αναπτυξιακές ηλικίες είναι διασκέδαση. Σημαντικό επίσης είναι ότι προτιμούν τα παιδιά με ιδιαίτερο ταλέντο να συμμετέχουν σε αγώνες με μεγαλύτερα παιδιά για να υπάρχει πίεση και βελτίωση, αφήνοντας στην άκρη το αποτέλεσμα και το σκορ.
Στις ακαδημίες της «massia», το σχολείο και οι επιδόσεις έρχονται πρώτα και μετά το ποδόσφαιρο. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη του ο δεκατριάχρονος Γιώργος Σπανουδάκης, παίκτης των ακαδημιών και από τα κορυφαία ταλέντα της Μπαρτσελόνα τόνιζε με μεγάλη ωριμότητα:
«Με εντυπωσίασαν η οργάνωση και ο επαγγελματικός τρόπος με τον οποίο δουλεύουν με τα μικρά παιδιά. Δεν ξεχωρίζουν κανέναν ανάλογα με το εάν είναι κοντός ή ψηλός, οκτώ ή δεκαοκτώ ετών! Δεν τους ενδιαφέρει το εάν έχεις «γνωριμίες». Δουλεύουν με όλους το ίδιο!»
Δυστυχώς στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Επιλέγουμε τα παιδιά με βάση το σωματότυπο, απορρίπτουμε εύκολα παιδιά σε μικρή ηλικία, γιατί δεν είναι ψηλά και δυνατά, και αγνοούμε σημαντικά στοιχεία, όπως την τεχνική, την ποδοσφαιρική ευφυΐα, και την ταχύτητα σκέψης στο γήπεδο. Ταλέντα πολλά, αναξιοποίητα, γιατί στερούμαστε φιλοσοφίας στο ποδόσφαιρο. Άλλωστε ο Ρεχάγκελ, όταν ρωτήθηκε μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού κυπέλλου το 2004, για το Ελληνικό ποδόσφαιρο το παρομοίασε με το «οργανωμένο χάος».
Παράλληλα το αποτέλεσμα και η νίκη στα πρωταθλήματα υποδομής, αλλοιώνουν την ουσία της ποδοσφαιρικής εκπαίδευσης, γιατί προκειμένου να επιτευχθεί, μαθαίνουμε στα παιδιά να παίζουν ανορθόδοξα, τις περισσότερες φορές. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούμε πλασματικές προσδοκίες στα παιδιά και στους γονείς, που στην πορεία του χρόνου, αποκαλύπτονται.
Θεωρώ απαραίτητο για τη χώρα μας να υπάρχει μια ενιαία φιλοσοφία στην εκπαίδευση των παικτών στις αναπτυξιακές ηλικίες, ένας «μπούσουλας», στους προπονητές των εθνικών ομάδων, καθώς και εξειδικευμένη εκπαίδευση των προπονητών στα τμήματα αυτά από την ομοσπονδία. Ταλέντα υπάρχουν πολλά στη χώρα μας, αλλά δυστυχώς εκπαιδεύονται ελλιπέστατα, για όλους τους παραπάνω λόγους. Η Ισπανική σχολή ποδοσφαίρου ταιριάζει πολύ στην Ελληνική νοοτροπία –κουλτούρα. Θα ήταν ευχής έργο, να υιοθετηθεί σε μεγάλο βαθμό από τη χώρα μας, οργανωμένα και ουσιαστικά, για να αποκτήσουμε επιτέλους «ποδοσφαιρική ταυτότητα».
Ο κ. Τιτομιχελάκης Λεωνίδας είναι Καθηγητής Φυσικής Αγωγής στο Ιδιωτικό Γενικό Λύκειο «Το Παγκρήτιον» και πρώην Τεχνικός Διευθυντής των τμημάτων υποδομής της Π.Α.Ε Ο.Φ.Η και προπονητής της ομάδας Κ17 του ΟΦΗ.
*football-academies.gr
