Ήταν 7 Απριλίου 1929, όταν άρχισε να γράφεται επίσημα η ιστορία της Εθνικής Ελλάδας. Στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, κόντρα στη Β’ Ιταλίας.
Το πρώτο… κλάμα της Εθνικής Ελλάδας ακούστηκε το καλοκαίρι του 1920. Τότε που συγκροτήθηκε ομάδα από την Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων, η οποία πήρε μέρος στο τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων της Αμβέρσας. Τότε, όμως, το ποδόσφαιρο υπαγόταν στον ΣΕΓΑΣ. Δεν υπήρχε η ΕΠΟ κι έτσι η ΦΙΦΑ δεν αναγνώρισε ποτέ τον αγώνα με τη Σουηδία, στον οποίο ηττηθήκαμε με το διόλου τιμητικό 9-0. Από τότε η διεθνής συνομοσπονδία υπερασπιζόταν το αυτοδιοίκητο…
Η ιστορία άρχισε τελικά να γράφεται εννέα χρόνια αργότερα. Η ΕΠΟ είχε ιδρυθεί από το 1926, αλλά το έδαφος ήταν πρόσφορο για την επανασυγκρότηση της Εθνικής και τη διεξαγωγή του πρώτου αγώνα μόλις στις 7 Απριλίου 1929.
Αντίπαλός μας θα ήταν η Ιταλία, η οποία όμως γνωρίζοντας ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο βρισκόταν ακόμα… στα σπάργανα, δεν έστειλε στην Αθήνα την πρώτη της ομάδα, αλλά τη δεύτερη. Στη σύνθεσή της, ωστόσο, περιλαμβάνονταν και δύο παίκτες οι οποίοι πέντε χρόνια αργότερα θα αναδεικνύονταν πρωταθλητές κόσμου με την «καλή» ομάδα των «Ατζούρι». Ο δεξιός μπακ Εράλντο Μοντζέλιο και ο μέσος Αρμάντο Καστελάτσι. Τότε, βέβαια, ήταν παντελώς άγνωστοι στο ελληνικό κοινό, το οποίο καλά-καλά δεν γνώριζε τους δικούς μας διεθνείς!
Ουσιαστικά ο παρθενικός αγώνας της Εθνικής στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, αποτελούσε ιδιαίτερο γεγονός για όλη την Αθήνα. Όλοι οι κοσμικοί της εποχής φρόντισαν να εξασφαλίσουν θέση στην κερκίδα των επισήμων, δίπλα στους επιφανείς εκπροσώπους της απέναντι πλευράς, από τους οποίους ξεχώριζε η κόρη του Ιταλού δικτάτορα, Έντα Μουσολίνι!
Αντίθετα, έλαμψαν διά της απουσίας τους οι υπουργοί του Ελευθερίου Βενιζέλου, γι’ αυτό και την επομένη η εφημερίδα «Αθλητική» του Δημητρού Δάλλα (ο οποίος μέχρι και ένα χρόνο νωρίτερα ήταν πρόεδρος του Πανιωνίου), καλούσε την επομένη τον λαό να τους τιμωρήσει στις γερουσιαστικές εκλογές, οι οποίες θα διεξάγονταν δύο εβδομάδες αργότερα: «Αν δεν το πράξη, θα πη ότι δεν αισθάνεται αυτού του είδους τα ραπίσματα», διαβάζουμε επί λέξει!
Καλά όλα αυτά, αλλά με την ομάδα τι γινόταν; Εκλέκτορας της Εθνικής, ήταν ο Απόστολος Νικολαΐδης. Ο «πατριάρχης» του Παναθηναϊκού, ο οποίος είχε αγωνιστεί το 1920 στην Αμβέρσα, είχε ήδη εγκαταλείψει την ενεργό δράση στα 33 του χρόνια και είχε περάσει στον πάγκο. Η επιλογή έγινε ανάμεσα από τους παίκτες των ομάδων που είχαν ήδη ξεχωρίσει στα τοπικά πρωταθλήματα της Αθήνας, του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Από τον Παναθηναϊκό, τα αδέλφια Απόστολος και Άγγελος Μεσσάρης, αλλά και ο Κώστας Ανδρίτσος. Από την ΑΕΚ, ο Γιώργος Γιάμαλης και ο Στέφανος Κωνσταντινίδης. Από τον Ολυμπιακό, τα αδέλφια Βασίλης, Ντίνος και Γιώργος Ανδριανόπουλος. Από τον Ηρακλή, ο Χριστόφορος Βόγας και ο Αλβέρτος Ναμίας. Και από τον Εθνικό, ο Κώστας Φερλέμης.
Είκοσι ονόματα είχαν ακουστεί σε εκείνο το ιστορικό πρώτο προσκλητήριο και ανάμεσα σ’ αυτούς που δεν αγωνίστηκαν ξεχωρίζουμε τον Κώστα Νεγρεπόντη και τον Ηλία Ηλιάσκο της ΑΕΚ, τον Αντώνη Τσολίνα του Παναθηναϊκού και τον μικρότερο των Ανδριανοπουλαίων, τον 17χρονο ακόμη Λεωνίδα. Είχαμε, όμως, και μία απρόσμενη απώλεια. Ο σέντερ χαφ Κώστας Βικελίδης, ο μεγαλύτερος της γνωστής οικογενείας του Αρη, δεν μπορούσε να κατέβει στην Αθήνα για να αγωνιστεί μια και η διεύθυνση των Σιδηροδρόμων, όπου εργαζόταν, δεν του έδινε άδεια. Είχε πάρει, έλεγαν, ήδη τέσσερις τις προηγούμενες τριάντα ημέρες, προκαλώντας πρόβλημα στην υπηρεσία!
Αν και ο αρχηγός μας, Γιώργος Ανδριανόπουλος, έχοντας κερδίσει στο στρίψιμο της δεκάρας επέλεξε εστία υπολογίζοντας να έχουμε υπέρ μας τον ισχυρό άνεμο που φυσούσε εκείνο το απόγευμα, η διαφορά κλάσης με τους Ιταλούς φάνηκε από νωρίς. Και αφού χάθηκαν κάποιες ευκαιρίες, χάρη στις σωστές αντιδράσεις του τερματοφύλακα Γιάμαλη, ήρθε στο 35′ το 0-1. Με κεφαλιά του σέντερ φορ της Ρόμα, Ροντόλφο Βολκ, έπειτα από κόρνερ που έπιασε απροετοίμαστη την ελληνική άμυνα.
Ο Άγγελος Μεσσάρης ήταν ο πιο δραστήριος παίκτης της Ελλάδας, αλλά οι καλές προσπάθειές του δεν έφερναν αποτέλεσμα. Μέχρι που φτάσαμε στο 65′, οπότε και σημειώθηκε το ιστορικό πρώτο γκολ της Εθνικής, από τον εβραϊκής καταγωγής έξω δεξιά του Ηρακλή, Αλβέρτο Ναμία (ο οποίος συνελήφθη κατά τη γερμανική κατοχή από τους Ναζί και κανείς δεν άκουσε ξανά γι’ αυτόν μετά το 1942). Διαβάζουμε στην «Αθλητική»:
«Το 20όν λεπτόν (σ.σ. του β’ μέρους) σκορπίζει την χαράν, τον ενθουσιασμόν, τα εκδηλώσεις εις τας χιλιάδας του κοινού. Ο Ναμίας από κυρτή μπαλιά του Μεσσάρη προχωρεί προς το Ιταλικόν τέρμα και από δωδεκάδα περίπου μέτρων σουτάρει και επιτυγχάνει το μοναδικό Ελληνικόν τέρμα».
Το 1-1 ήταν γεγονός και η προοπτική της αποφυγής της ήττας, προκαλούσε ενθουσιασμό! Η χαρά, όμως, δεν κράτησε για πολύ.
Η μεγάλη ημέρα είχε φτάσει και περισσότεροι από 10.000 θεατές κατάφεραν να μπουν στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, γεμίζοντας ασφυκτικά τις ξύλινες κερκίδες του. Οι χιλιάδες που έμειναν απ’ έξω, θα έπρεπε να ψάξουν από την επομένη για εισιτήρια στους… κινηματογράφους «Σπλέντιτ» και «Αττικόν», οι οποίοι θα πρόβαλαν την ταινία του αγώνα! Οι έντεκα διεθνείς μας εμφανίστηκαν στον αγωνιστικό χώρο με ολόλευκη φανέλα, γαλάζιο σορτσάκι και γαλάζιες κάλτσες με σχεδιασμένο ψηλά τον μαίανδρο και ο μεγάλος αγώνας άρχισε στις 3:15 από τον Ούγγρο διαιτητή, Ατίλα Καν.
Οι Ιταλοί είχαν υπέρ τους τον άνεμο στο δεύτερο μέρος κι έτσι μόλις δύο λεπτά αργότερα ο Βολκ έδωσε ξανά το προβάδισμα με δυνατό σουτ.
Στο 69′ ο Μπουσίνι «έγραψε» το 1-3 και στο 77′ ήταν η σειρά του Ταντσίνι να διαμορφώσει το τελικό 1-4. Όμως, παρά την ήττα και την έκταση που πήρε στα τελευταία λεπτά, οι εντυπώσεις ήταν θετικές. Στην αποτίμηση της η «Αθλητική», αφού χαρακτήρισε άξια επαίνου την Εθνική, εντόπισε το πρόβλημα στα μόλις τρία σουτ που επιχείρησαν οι διεθνείς μας, ενώ κατόπιν προχώρησε και σε ατομική κριτική του καθενός:
«Η ήττα μας με 4-1 οφείλεται κυρίως εις την έλλειψιν σουτ. Οι δε αδελφοί Ανδριανόπουλοι, επί των οποίων ολόκληρος ο φίλαθλος κόσμος εστήριζε τας ελπίδας του, ενεφανίσθησαν αγνώριστοι και κάτι το οποίον δεν πρόσεξαν είναι ότι θα ηχρίστευον τελείως την δεξιάν πλευράν, εάν δεν υπήρχεν ο θαυμάσιος Μεσσάρης ΙΙ (σ.σ. εννοεί τον Άγγελο), ο πανταχού παρών, ο σταθερώτερος Έλλην παίκτης μέσα δεξιά, ο οποίος υπήρξεν άφθαστος ιδίως διά τους ακριβείς συνδυασμούς του. Μεταξύ των εξαιρετικώς διεκριθέντων παικτών, αναφέρομεν τον Μεσσάρη ΙΙ, τον Γιάμαλη, τον Ανδρίτσον, τον Φερλέμη και τον Κωνσταντινίδη. Επίσης, ο Ναμίας είναι άξιος συγχαρητηρίων διότι έσωσε την τιμήν της Ελλάδος».
Κάπως έτσι άρχισαν το αέναο «ταξίδι» της Εθνικής στο διεθνές ποδόσφαιρο. Οι ηρωικοί έντεκα παίκτες που φόρεσαν τα γαλανόλευκα εκείνο το απόγευμα της 7ης Απριλίου 1929, έχουν εγκαταλείψει από καιρό τα εγκόσμια, χωρίς ίσως να αντιληφθούν οι περισσότεροι τη σημασία που είχε εκείνος ο αγώνας. Ήταν ο πρώτος σπόρος που έπεσε σε ένα άγονο μεν χωράφι, αλλά έμελλε να καλλιεργηθεί και να δώσει καρπούς. Έστω και μακροπρόθεσμα.
7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1929 – ΦΙΛΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΕΛΛΑΔΑ – Β’ ΙΤΑΛΙΑΣ 1-4
ΣΚΟΡΕΡ: 65′ Ναμίας – 35′, 67′ Βολκ, 69′ Μπουσίνι, 77′ Ταντσίνι
ΕΛΛΑΔΑ (Απόστολος Νικολαΐδης): Γιάμαλης, Φερλέμης, Βόγας, Απ. Μεσσάρης, Κωνσταντινίδης, Ανδρίτσος, Β. Ανδριανόπουλος, Ντ. Ανδριανόπουλος, Γ. Ανδριανόπουλος, Αγγ. Μεσσάρης, Ναμίας.
Β’ ΙΤΑΛΙΑΣ (Ντονάτι): Ντεγκάνι, Μοντζέλιο, Μαρτίνι, Αβάλε, Σκαλτρίτι, Κατσελάτσι, Κονσταντίνο, Μπουσίνι, Βολκ, Τσεβερίνι, Ταντσίνι.
