Μια απίθανη ιστορία αγωνιστικής δύναμης μοιράστηκε η Σοφία Υφαντίδου.
Η πρωταθλήτρια του επτάθλου κατέκτησε την 3η θέση, υποφέροντας κατά την διάρκεια των αγώνων και μίλησε για ένα μεγάλο μάθημα ζωής.
Η Ημαθιώτισσα αθλήτρια έκανε αγώνα δρόμου για συμμετάσχει στους αγώνες σύνθετων αγωνισμάτων Multistars, που διεξήχθη στην Φλωρεντία την προηγούμενη εβδομάδα.
Δεν έτρεξε όμως εντός αγωνιστικών χώρων, αλλά έξω απ’ αυτούς.
Η πρωταθλήτρια του επτάθλου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, προσπερνώντας τόσο τον τραυματισμό της στους προσαγωγούς, όσο και την ασθένεια που δεν την άφηνε καν να φάει μια μέρα πριν τους αγώνες.
Λίγες μέρες μετά την περιπέτειά της, η Σοφία Υφαντίδου μοιράστηκε στο Facebook την απίθανη ιστορία του αγώνα που έδωσε για να πάρει μέρος στους αγώνες, χαρακτηρίζοντάς το σπουδαίο μάθημα ζωής.
Αναλυτικά όσα έγραψε:
«Αφού το fb μας δίνει την δυνατότητα να μοιραζόμαστε κάποια πράγματα, σήμερα θα αναφερθώ στην τελευταία μου αθλητική εμπειρία..και δεν είναι άλλη από τον αγώνα μου στην Ιταλία..
Την ονομάζω εμπειρία, αν και θα μπορούσα να της δώσω και την ονομασία ΜΑΘΗΜΑ..
Και την μοιράζομαι γιατί ίσως βοηθήσει αθλητές κυρίως μικρούς και μη..
Αν και ξεκίνησα το ταξίδι για τον αγώνα, με δύο βδομάδες συντηρητικής προπόνησης και αμφίβολης συμμετοχής μέχρι την παραμονή λόγω προβλήματος στον προσαγωγό, που δεν έλεγε να λυθεί, με καθημερινές σχεδόν θεραπείες, και πάρα πολύ αγώνα μέσα μου, όταν επέστρεφα από την προπόνηση απογοητευμένη να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά..τελικά ταξίδεψα για την Ιταλία..και Δόξα τον Θεό το πρόβλημα αυτό έδειξε να ξεπεράστηκε..
Φτάνοντας όμως στην Ιταλία, το πρωινό ξύπνημα την παραμονής του αγώνα ήταν πολύ δυσάρεστο και όποιος έχει αντιμετωπίσει ίλιγγο γνωρίζει καλά πόσο.
Ανοίγοντας τα μάτια όλα γύριζαν, και στομάχι ήταν σαν να είχε καταπιεί πέτρες..και όλα αυτά μόλις 24 ώρες πριν τον αγώνα..ξεκινούσε άλλος αγώνας..ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ το ονόμασα..
Από εκείνη την ώρα πάλευα με χάπια για τον ίλιγγο και το στομάχι..αδυνατούσα να φάω και να πιω νερό..οι περισσότερες ώρες με βρήκαν στο κρεβάτι να παλεύω με την ζάλη..
Και έφτασε η μέρα του αγώνα..όλα ήταν ίδια..ο αγώνας ξεκίνησε από το να προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου, ενώ όλα γύρω μου γύριζαν γύρω από το κεφάλι μου..
Δεν θα αναφερθώ στο τι ζούσα σε κάθε αγώνισμα, σε κάθε προσπάθεια..
Αλλά στο ΜΑΘΗΜΑ που πήρα τις δύο μέρες αυτού του αγώνα και το μοιράζομαι..οι ΔΥΝΑΜΕΙΣ που κρύβουμε τελικά μέσα μας, είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτό μου μας αφήνει η ζωή να δούμε..το καταλαβαίνουμε όταν φτάσουμε σε εκείνο το ακραίο σημείο..σίγουρα έφτασα στην αρχή της άκρης και όχι στο τέλος..γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα έχει υποφέρει περισσότερο και μπορεί να διηγηθεί μια πιο ενδιαφέρουσα κατάσταση..
Προσωπικά όταν με πιάνει το συγκεκριμένο πρόβλημα στην καθημερινότητα, δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ από το κρεβάτι..τώρα όμως Η ΘΕΛΗΣΗ και η ΔΥΝΑΜΗ της ψυχής με άφησαν να ολοκληρώσω ένα ακόμα έπταθλο…
Υ.Γ ίσως και αυτά τα 7 να έχουν βάλει λιθαράκι στο ?#?nevergiveup?…
Άλλωστε όλα συμβαίνουν για κάποιο σκοπό..»
