Δεν ξέρει πόσους τίτλους έχει κατακτήσει. Πολλώ δε τις ατομικές διακρίσεις που του έχουν απονεμηθεί. Ξέρει πως “η στιγμή που έζησα σε γήπεδο και δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι όταν μπήκα στο ΟΑΚΑ με την κόρη μου”.
Για το τι είναι η ζωή και πού βρίσκεται το ζουμί της, θα έχεις διαβάσει διάφορα τσιτάτα. Ενδεχομένως, να έχεις κρατήσει και κάποια από αυτά, ως οδηγό για τα προσεχώς. Μπορεί να τα έχεις υιοθετήσει. Μπορεί και να έχεις αρκεστεί στο θεωρητικό του πράγματος.
Το βέβαιο είναι πως έχεις μάθει να ξεχωρίζεις τους -πραγματικά- ευτυχισμένους ανθρώπους. Αυτούς που έχουν δομήσει τη ζωή τους σε τόσο απλά πράγματα, και που στην ουσία έχουν μειώσει στο ελάχιστο το ποσοστό αποτυχίας. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης, το παιδί από την Καλλιθέα της Καστοριάς.
Να σε προειδοποιήσω ότι εδώ δεν θα διαβάσεις για τον Διαμαντίδη, τον “θρύλο” της Εuroleague, τον εκ των παικτών που άλλαξαν τον τρόπο που οι φίλαθλοι αντιλαμβάνονταν το μπάσκετ -γιατί έως τότε μετρούσε το ποιος σκοράρει. Θα διαβάσεις για τον άνθρωπο Δημήτρη και θα καταλάβεις πως η πραγματική ευλογία δεν ήταν ότι έκανε το χόμπι του επάγγελμα, αλλά πως από παιδί είχε καταλήξει στο ότι δεν χρειάζεται πολλά, για να γίνει ευτυχισμένος. Αυτά (τα πολλά) ήταν η συνέπεια της αφοσίωσης που έδειξε στο στόχο, του τρόπου που διεκδίκησε αυτό που είχε ως όνειρο. Για την ακρίβεια, αυτό που απέκτησε κάπου στην εφηβεία ως όνειρο. Γιατί έως τότε, το μπάσκετ ήταν ο τρόπος που είχε να διασκεδάζει. Δεν είχε φτάσει στο σημείο να σκέφτεται πως μπορεί να ζήσει από αυτό.
Η φωτογραφία που είδες λίγο πιο πάνω, είναι από την Καλλιθέα Καστοριάς. Την περιοχή που μετακόμισαν η Μαρία και ο Θωμάς Διαμαντίδης, γουναράδες στο επάγγελμα, αφότου είχαν δημιουργήσει οικογένεια στην Κοζάνη. Εκεί γεννήθηκε ο δευτερότοκος της οικογενείας (ο πρωτότοκος είναι ο Βασίλης). Αν σκέφτηκε ποτέ να ακολουθήσει τη δουλειά των γονιών του; “Όταν τελείωσα το λύκειο, ένα χρόνο που δεν έκανα κάτι, πέραν των προπονήσεων, είχα έναν συμπαίκτη που αγωνιζόταν με την ανδρική ομάδα της Καστοριάς, ο οποίος ήταν ηλεκτρολόγος. Πήγαινα λοιπόν, και τον βοηθούσα”. Μετά πήγε στη Θεσσαλονίκη. Αλλά επειδή προσπέρασα κάποια κομμάτια της ιστορίας, που θα τα έλεγες και ενδιαφέροντα, ας γυρίσω πίσω.
περισσότερα στο diamantidis.sport24.gr
