Ήταν ένας από τους αθλητές που έκανε γνωστό το ελληνικό χάντμπολ στην Ευρώπη. «Bruno», «Hulk» ήταν μερικά από τα παρατσούκλια που τον συνόδευσαν στην μεγάλη καριέρα του.
Πίβοτ με απίστευτη φυσική δύναμη, κατάφερε να εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους Ευρωπαίους αμυντικούς όλων των εποχών.
Σε ηλικία 39 ετών (γεννημένος στις 13 Μαΐου 1977), ήρθε το… πλήρωμα του χρόνου.
Ο Γιώργος Χαλκίδης -μέσω της Ομοσπονδίας Χειροσφαιρίσεως Ελλάδος- ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την ενεργό δράση.
Βασικό στέλεχος και αρχηγός επί σειρά ετών της Εθνικής Ανδρών, ήταν ο «βράχος» στην άμυνα του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος στις μεγαλύτερες διακρίσεις της ιστορίας της.
Κατάφερε να μπει στην εξάδα των ελλήνων που κατέκτησαν τρόπαιο στο εξωτερικό (νταμπλ με την Βάκερ Τουν το 2013 στην Ελβετία), ενώ στην χώρα μας διέπρεψε με τον Πανελλήνιο κατακτώντας 3 πρωταθλήματα και 3 κύπελλα, καθώς και το 1ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα beach Handball που διοργανώθηκε το 1996 με τον Ολυμπιακό Κερατσινίου.
Η σπουδαία καριέρα του :
1988-1994 Αρίων Πτολεμαΐδας
1994-1995 Ολυμπιακός Κερατσινίου
1995-2004 Πανελλήνιος ΓΣ
2004-2006 Teka Cantabria (Ισπανία)
2006-2007 Melsungen (Γερμανία)
2007-2012 Wetzlar (Γερμανία)
2012-2016 Wacher Thun (Ελβετία)
Αναλυτικά η επιστολή αποχώρησης του Γιώργου Χαλκίδη:
«Στην ζωή κάθε αθλητή, έρχεται η δύσκολη στιγμή και ο αντίπαλος που ποτέ δεν ήθελε να αντιμετωπίσει, ο χρόνος. Μετά από 30 συναπτά έτη στα γήπεδα, θα πρέπει να σταματήσει να προετοιμάζει την αθλητική του τσάντα και να ετοιμάζεται για την προπόνηση. Ο χρόνος είναι αμείλικτος με όλους.
Το ταξίδι ξεκίνησε από την πόλη μου την Πτολεμαΐδα και τον Αρίωνα χωρίς καν να έχει περάσει από το μυαλό μου τι θα επακολουθήσει. Επόμενος σταθμός ήταν ο Ολυμπιακός Κερατσινίου και στη συνέχεια μια δεκαετία στον Πανελλήνιο με πολλά πρωταθλήματα, κύπελλα και ευρωπαϊκή πορεία. Αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Φόρεσα το εθνόσημο της Εθνικής Ελλάδος για 16 συνεχόμενα χρόνια με περισσότερες από 220 συμμετοχές και είχα την τιμή να υπάρξω για πολλά χρόνια και αρχηγός της. Με το θαύμα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004 (6η Ολυμπιακή θέση), καθώς και με την 6η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Τυνησίας το 2005, σηκώσαμε ως Εθνική ομάδα την σημαία ψηλότερα όσο ποτέ άλλοτε και βάλαμε το μικρό μας… λιθαράκι στο άγνωστο έως τότε ελληνικό χάντμπολ.
Αγωνίστηκα στην συνέχεια για 12 χρόνια ως επαγγελματίας στα ανταγωνιστικότερα Πρωταθλήματα της Ευρώπης, όπως -την Liga Asobal Ισπανίας με την TEKA Cantabria – την γερμανική Bundesliga με την MT Melsungen και την HSG Wetzlar. Ο τελευταίος μου σταθμός ήταν το Ελβετικό Πρωτάθλημα (National Liga A) με την Wacker Thun. Η στέψη μου σε Πρωταθλητή και Κυπελλούχο Ελβετίας, καθώς και η συμμετοχή σε ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν το επιστέγασμα της ευρωπαϊκής πορείας. Μετά από περισσότερες από 450 συμμετοχές στα Ευρωπαϊκά γήπεδα αποχαιρετώ γεμάτος.
Το ταξίδι αυτό όμως κλείνει τον κύκλο του με ανάμεικτα συναισθήματα. Στεναχωρημένος για αυτή την μπάλα -που κολλάει όπως λένε- αλλά απόλυτα ικανοποιημένος για το ότι κατάφερα να είμαι επαγγελματίας μέχρι τα 39 μου χρόνια και να πραγματοποιήσω, σχεδόν όλα μου τα όνειρα στο αγαπημένο μου άθλημα.
Στο μυαλό μου έρχονται τα πρώτα μου βήματα στον Αρίωνα Πτολεμαΐδας, τα Πρωταθλήματα και κύπελλα με τον Πανελλήνιο και η ανακοίνωση του προπονητή λίγες ώρες πριν ξεκινήσουν οι αγώνες ότι είμαι μέσα στην 14άδα της Ολυμπιακής ομάδας.
Θυμάμαι με συγκίνηση την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο και μπαίνοντας τελευταίοι στο πλημμυρισμένο από κόσμο Ο.Α.Κ.Α.
Επίσης, δεν μπορώ να ξεχάσω , όταν παίζαμε στο γεμάτο κλειστό Γυμναστήριο του «Ελληνικού» για την 5η θέση των Ολυμπιακών και παρά την ήττα από την Γαλλία, ο κόσμος μας χειροκροτούσε ασταμάτητα, αναγνωρίζοντας το θαύμα που είχαμε καταφέρει.
Μου έρχονται εικόνες από την νίκη μας κόντρα στη Γαλλία στο Παγκόσμιο 2005 αλλά και την παρά λίγο είσοδο στα μετάλλια.
Θυμάμαι το τελευταίο γκολ που δεχθήκαμε από τους Ουκρανούς και μας στέρησε την συμμετοχή μας στο EURO 2006. Το πρώτο μου παιχνίδι με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα στο Palau Blaugrana, το All Star Game της Ισπανίας, αλλά και το πρώτο μου παιχνίδι στο Κίελο, οπού ήθελα μισή ώρα να καταλάβω αυτό που ζούσα.
Επίσης δεν μπορώ να ξεχάσω την τιμή που μου έκανε η πόλη μου, η Πτολεμαΐδα και ο Δήμαρχος της Κος Τσιούμαρης, να ονομάσουν επίσημα το ΕΑΚ Πτολεμαΐδας σε «ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΛΚΙΔΗΣ».
Παρόλα αυτά, ο δρόμος δεν ήταν καθόλου εύκολος, κάθε άλλο!
Πολλή προπόνηση, αρκετοί τραυματισμοί, πολύ άγχος, πολύ πίεση και θυσίες, όμως έμαθα να έχω πίστη, υπομονή, επιμονή και πειθαρχία.
Οι φίλοι που έκανα στην Ελλάδα και την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια αλλά και ο σεβασμός και η αναγνώριση είναι αυτά που μου μένουν σαν απόσταγμα αυτού του ταξιδιού.
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου όλους όσους συνεργάστηκα αυτά τα χρόνια, τους συναθλητές, τους προπονητές, τις ομάδες και τους παράγοντες.
Ένα μεγάλο όμως ευχαριστώ πηγαίνει στην οικογένεια μου, που όλα αυτά τα χρόνια με ακολουθεί, γιατί τίποτε από όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτό χωρίς αυτή.
Είμαι χαρούμενος γιατί τα παιδιά μου με είδαν να παίζω χάντμπολ, αλλά και γιατί γεννήθηκαν και μεγαλώνουν μέσα στον Αθλητισμό.
Αυτή είναι και η ευχή μου για τις επόμενες γενιές: Μείνετε στον Αθλητισμό και κυνηγήστε τα όνειρά σας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η αγάπη μου και η προσφορά μου στο χάντμπολ θα σταματήσει. Έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος και ανοίγει ένας άλλος. Ζω με το χάντμπολ ,είναι τρόπος ζωής που πολύ δύσκολα αλλάζει!!!
Σας ευχαριστώ πολύ όλους !
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΛΚΙΔΗΣ»
