“Ούτε μία στο εκατομμύριο”, απάντησε αφοπλιστικά στο mousikovagoni ο Γιώργος Χατζής χθες στο λεωφορείο, όταν οδεύοντας προς το Ελευθεροχώρι Τρικάλων για το φετινό φινάλε του Ρήγα, τον ρωτήσαμε αν υπάρχει κάποια πιθανότητα να συνεχίσει και τη νέα σεζόν την μακρόχρονη πορεία του στο γρασίδι.
Σίγουρα, από τον Βελεστινιώτη μεσοαμυντικό δεν έχει φύγει ακόμα, από μέσα του, το ποδόσφαιρο. Άλλωστε, όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με τη στρογγυλή θεά, θα γνωρίζουν καλά πως μιλάμε για κάτι που σε ακολουθεί καθ´ όλη τη διάρκεια της ζωής σου. Είναι να μην αρχίσεις…
Αυτός ξεκίνησε από την Ακαδημία των Κυανόλευκων και σε ηλικία 14 ετών, σε εποχές δηλαδή αλλαγής της χιλιετίας, λαμβάνει το “βάπτισμα του πυρός” με τον Ρήγα στο Α’ Τοπικό. Το “ψήσιμο” στα τοπικά πρωταθλήματα συνεχίζεται στη Β’ Λυκείου με τη Δόξα Αερινού ενώ στην τελευταία του χρονιά στο Λύκειο συμμετέχει στο πρωτάθλημα της Δ’ Εθνικής με τον Σύλλογο του Βελεστίνου. Αρχικά με προπονητή τον πατέρα του και παλαίμαχο τερματοφύλακα του Ρήγα Φεραίου και της Νίκης Βόλου, Γιάννη Χατζή και στη συνέχεια με τον Λάκη Μπακάλη ο οποίος στη χθεσινή ισοπαλία (2-2) των Κυανόλευκων με τους Μαύρους Αετούς κάθισε -στη νέα του θητεία- για τελευταία φορά στον πάγκο της ομάδας ύστερα από έξι γεμάτα χρόνια. Φαίνεται πως σιγά-σιγά τα κεφάλαια της σύγχρονης “χρυσής” εποχής του Ρήγα ανήκουν αποκλειστικά στην ιστορία.
Ο Γιώργος, μετρά εφτά σεζόν ύστερα από την επιστροφή του στο Βελεστίνο. Το ριμέικ δεν ξεκίνησε ιδανικά την αγωνιστική περίοδο 2010-2011. Ο Ρήγας υποβιβάστηκε απο τη Δ’ Εθνική στο τοπικό αλλά με την αλλαγή της διοίκησης ο Σύλλογος μέτρησε διαδοχικές ανόδους σε Περιφερειακό Πρωτάθλημα και ακολούθως στη νέα Γ’ Εθνική στην οποία συμμετέχει ανελλιπώς τις τέσσσερις τελευταίες χρονιές και… συνεχίζει. Αναμφίβολα, το γκολ-φάουλ με το φαρμακερό του δεξί πόδι αλά Κριστιάνο Ρονάλντο που σημείωσε στον τελικό Κυπέλλου ΕΠΣΘ το 2012 στο Πανθεσσαλικό χαρίζοντας τον τίτλο και το “νταμπλ” στον Ρήγα, επικράτηση 1-0 επί του Εθνικού Βόλου, θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις μνήμες όσων το έζησαν από κοντά.
Εξίσου εντυπωσιακό ήταν και το τέρμα που σημείωσε με απευθείας χτύπημα φάουλ στην “άλωση” του Δομοκού ανοίγοντας το δρόμο για την κομβική, όπως αποδείχθηκε, νίκη του Ρήγα απέναντι στον Αχιλλέα η οποία άλλαξε το κλίμα προκειμένου να παραμείνει στην τρίτη τη τάξει κατηγορία η ομάδα, στην πρώτη της σεζόν (2013-2014).
Πέρυσι, έμεινε σημαντικό χρονικό διάστημα εκτός γηπέδων λόγω ενός τραυματισμού στη μέση που αποκόμισε στα τελευταία λεπτά της σπουδαίας εντός έδρας νίκης (2-0) επί του Αιγινιακού. Το καλοκαίρι, αν και σκέφτηκε σοβαρά το ενδεχόμενο να κρεμάσει το ποδοσφαιρικά του παπούτσια, αποφάσισε να παρατείνει το δρόμο μέχρι το τέλος ώστε να βοηθά από όποιο πόστο μπορεί την ομάδα της γενέτειράς του με τον Λάκη Μπακάλη να τον χρίζει παράλληλα βοηθό του. Ωστόσο, νέα προβλήματα στην ωμοπλάτη έκαναν την εμφάνιση τους στην αρχή της φετινής περιόδου και έτσι πέρα από δύο ολιγόλεπτες συμμετοχές ως αλλαγή στη δεύτερη και τρίτη στροφή του πρωταθλήματος, δεν κατάφερε να συνεισφέρει αγωνιστικά.
Κάπως έτσι, γνωρίζοντας ότι δεν θα είχε άλλη ευκαιριά να γεμίσει με χώμα τις τάπες του και να πρασινίσει την κυανόλευκη φανέλα με τα προσφιλή του δυναμικά τάκλιν στον χώρο του κέντρου, ήρθε… γκαζωμένος στο χθεσινό ραντεβού αναχώρησης έξω από το 1ο Δημοτικό Σχολείο. Ο κοόυτς δεν θα μπορούσε να μην τον ξεκινήσει βασικό, αγωνίστηκε για ένα ημίχρονο και στη συνέχεια είδε το μεγαλύτερος μέρος στο δεύτερο μέρος από τα αποδυτήρια αφού έξω… έριχνε καντάρια!
Ανάμεσα στη συζήτηση για το μέλι κουμαριάς, μελισσοκόμος γαρ, και το κυνήγι (όχι της μπάλας), ο σύμβουλος στη Δημοτική Κοινότητα Βελεστίνου μας μίλησε με ενθουσιασμό για τον ανερχόμενο αστέρα του Ρήγα, Δημήτρη Κουσκουρίδα αλλα και τους υπόλοιπους μικρούς των Κυανόλευκων. Ταυτόχρονα εξηγούσε πως δεν πρέπει κανείς να παρατήσει το διάβασμά του για το ποδόσφαιρο αλλά να τα συνδυάζει γιατί δεν σου εγγυάται τίποτα κανένας και σε κανένα χώρο.
Με το που τελείωσε ο ίδιος το Λύκειο, έχοντας εισαχθεί στο ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης, βρέθηκε το 2004 στον μεγάλο Άρη συμμετέχοντας για ενάμιση χρόνο κυρίως στις υποχρεώσεις της ομάδας Νέων των Κιτρινόμαυρων που δεν διένυαν τις καλύτερες μέρες, πέφτοντας στη Β´ Εθνική κατηγορία για δεύτερη φορά στην ιστορία τους.
Στη συνέχεια ακολούθησαν, το δεύτερο μισό της περιόδου 2005-2006 το Πολύκαστρο, η Επανομή και κατόπιν ο ΠΑΟΝΕ που είχε πετυχημένες πορείες στην παλιά, “καλή” Γ’ Εθνική. Στους Νέους Επιβάτες πέρασε δύο χρόνια μεταξύ του δεξιού άκρου της άμυνας και της μεσαίας γραμμής για να ακολουθήσει τον Γιάννη Μηχαλήτσο στα Γρεβενά και τον Πυρσό την επόμενη σεζόν τελειώνοντας την περιοδεία του στη Βόρεια Ελλάδα. Το όνειρο για καριέρα σε μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα άρχισε να σβήνει στο μυαλό του παρά το γεγονός ότι ήταν μόλις 23 χρονών. Η οικονομική, πολλές φορές, αφερεγγυότητα των ομάδων σε αυτές τις κατηγορίες, παρά το γεγονός ότι οι εποχές ήταν πολύ καλύτερες από τώρα, τα πολλά χρόνια μακριά από το σπίτι αλλά και το γεγονός πως θα μπορούσε να ασχοληθεί πλέον επαγγελματικά με κάτι άλλο ως κύρια ασχολία, έφερε το ποδόσφαιρο σε δεύτερο πλάνο. Και τότε σκέφτηκε να αφήσει στην άκρη το αγαπημένο του άθλημα αλλα δοκίμασε να “τρέξει” παράλληλα την απαιτητική δουλεία της μελισσοκομίας με τη βοήθεια στον αγαπημένο του Ρήγα.
Γεννημένος στις 17 Ιουλίου του 1986 ο Γιώργος δεν είναι σίγουρα πολύ μεγάλος αλλά ούτε και, πλέον, μικρός. Το σώμα του μοιάζει να μην τον ακούει πλέον όπως παλιά, οι ποδοσφαιριστές στον Ρήγα είναι κατά βάση ερασιτέχνες αφού το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί την κύρια πηγή εισοδήματος και κάπως έτσι, έπειτα από 17 χρόνια, φαίνεται πως επιλέγει αλλά και αναγκάζεται να θέσει οριστικό τέλος στην ενεργή ενασχόλησή του ως παίκτης. Γιατί ως γυμναστής και προπονητής αποτελεί τον μέντορα πολλών μικρών παιδιών στην Ακαδημία του Ρήγα. Ομάδες γειτονιάς στο Βελεστίνο όπως ο Πύραυλος του Συνοικισμού στα παιδικά του χρόνια, βλέπετε, δεν υπάρχουν και τα τμήματα υποδομής του ιστορικού Συλλόγου αποτελούν το σύγχρονο “φροντιστήριο” για να μυηθεί κανείς στο λαοφιλέστερο σπορ.
Από τους λίγους ποδοσφαιριστές του Βελεστίνου που δοκίμασαν την τύχη τους εκτός Νομού, πολλά έτη προσφοράς στον ΑΣ Ρήγας Φεραίος παίρνοντας τη σκυτάλη από τον πατέρα του Γιάννη, ο Γιώργος Χατζής μάλλον παρακολούθησε χθες το τελευταίο επίσημο παιχνίδι στο οποίο αγωνίστηκε και σίγουρα, αν η αναμέτρηση διεξάγονταν στο Δημοτικό Στάδιο, θα λάμβανε το καθολικό χειροκρότημα της κερκίδας.
Και, φυσικά, θα το άξιζε.
