Ο Δημήτρης Γκίμας, προπονητής εδώ και χρόνια στην ομάδα μπάσκετ του Φιλίππου (και παλιότερα σημαντικός παίκτης), έχει βάλει τη δική του σφραγίδα στο Ημαθιώτικο μπάσκετ.
Η συνέντευξη που παραχώρησε στην έντυπη εφημερίδα “ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ” :
Το όνομα σας εδώ και δεκαετίες έχει συνδεθεί με τον Φίλιππο, είτε ως παίκτη είτε ως προπονητή. Αλήθεια δεν κουραστήκατε; Τι καινούργιο έχετε να προσφέρετε για τη νέα χρονιά;
Αγωνίστηκα στο Φίλιππο από το 1977 μέχρι το 1994. Συνεχίζω σαν προπονητής από το 1999 μέχρι και σήμερα. Όχι μόνο δεν έχω κουραστεί αλλά και κάθε χρόνο η διάθεση μου είναι πολύ μεγαλύτερη. Την πρώτη φορά που θα σκεφτώ ότι βαριέμαι να πάω στο γήπεδο θα σταματήσω. Μια φορά μόνο απογοητεύτηκα, την δεύτερη χρόνια της α2. Όχι για αγωνιστικούς λόγους. Ποτέ δεν σκέφτηκα ούτε προϋποθέσεις ούτε μπατζετ ούτε φυσικά τον εαυτό μου. Την τρίτη χρονιά της α2 γλιτώσαμε τη διάλυση χάρη στον πρόεδρο Ηλία Λαζό. Κάναμε ομάδα 15 ημέρες πριν την έναρξη του πρωταθλήματος και παλέψαμε μέχρι τέλους για την παραμονή. Όλη μας η ομάδα κόστιζε όσο κόστιζαν δυο παίκτες των περισσότερων ομάδων. Ταξιδέψαμε σε όλη την Ελλάδα αυθημερόν. Πέρυσι κάναμε μια ομάδα με μέσο όρο ηλικίας ,εκτός του Κοθρά ,τα 21 Χρόνια. Δυστυχώς δεν σταθήκαμε τυχεροί στο θέμα των τραυματισμών και υποβιβαστήκαμε. Για μένα προπονητικά ήταν η καλύτερη Χρόνια μου. Όσο υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους οι ιδέες μας και τα οράματα μας είναι κοινά και ταυτόχρονα επιθυμούν τη συνεργασία μου θα συνεχίζω στο Φίλιππο. Όταν ο Φίλιππος δεν θα επιθυμεί τη συνεργασία μας τότε θα συνεχίσω αλλού. Για τη νέα χρονιά θα κάνω ότι κάνω κάθε χρόνο. Θα προσπαθήσω να δημιουργήσω ομάδα. Οι παίκτες κάνουν τον προπονητή όμως ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ κάνει την ομάδα. Στα 18 Χρονιά δυο φορές δεν κατάφερα να δημιουργήσω ομάδα. Και τις δυο δεν το πληρώσαμε, δεν υποβιβαστήκαμε, γιατί υπήρχε ποιότητα. Εγώ όμως απέτυχα..
Με το χέρι στην καρδιά. Πώς κρίνετε συνολικά το επίπεδο του Ημαθιώτικου μπάσκετ;
Το επίπεδο του μπάσκετ στην Ημαθία είναι χαμηλό. Σήμερα που μιλάμε μεσουρανούν παίκτες που πλησιάζουν η πέρασαν τα 35-40 χρόνια ενώ οι ομάδες μας δεν καταφέρνουν εδώ και πολλά χρόνια να φτάσουν σε τελικές φάσεις πανελληνίων πρωταθλημάτων. Υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις αθλητών που διακρίνονται και βέβαια μόλις γίνει αυτό προτιμούν να φύγουν.
Τι χρειάζεται να γίνει (σε υποδομή για παράδειγμα) από την πλευρά των δήμων αλλά και της πολιτείας;
Όπως ξέρετε η Βέροια σε επίπεδο αθλητικών εγκαταστάσεων υπολείπεται των περισσότερων πόλεων. Εάν δεν αποκτήσουμε ένα κανονικό γήπεδο μπάσκετ και τουλάχιστον δυο κανονικών διαστάσεων προπονητήρια δεν μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη του μπάσκετ στη Βέροια. Σήμερα η εξέλιξη του μπάσκετ είναι τέτοια που ζητάει ένα παιδί για να σταθεί με αξιώσεις στις εθνικές κατηγορίες να προπονείται 3-4 ώρες την ημέρα σε ανθρώπινες συνθήκες. Μου λένε πολλοί “εμείς στην εποχή μας παίζαμε στα τσιμέντα κλπ» Κι εγώ προέρχομαι απ τα ανοιχτά όμως δεν μπορείς να πείσεις τους νέους να κάνουν το ίδιο όπως άλλωστε κι εμείς ήμασταν δύσπιστοι σε όσα μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι στα 15 μας Χρόνια.
Εδώ και χρόνια στον Φίλιππο κάνετε μία σημαντική δουλειά στα τμήματα υποδομής- ακαδημίες. Τι θα συμβουλεύατε στους γονείς αλλά και στους νέους αθλητές;
Στον Φίλιππο κάνουμε μεγάλη προσπάθεια να φέρουμε τα παιδιά στο γήπεδο. Το ευχάριστο είναι ότι ο κόσμος μας εμπιστεύεται. Στους γονείς θα έλεγα την αλήθεια. Δεν πρέπει να περιμένουν επαγγελματική αποκατάσταση από το μπάσκετ. Δεν υπάρχουν σήμερα περισσότεροι από 30-40 Έλληνες παίκτες που να έχουν αυτή την τύχη. Μπάσκετ παίζουν χιλιάδες. Λέω όμως στους νέους να τοποθετήσουν το μπάσκετ αμέσως μετά τα μαθήματα τους και βέβαια την οικογένεια τους. Από κει κι έπειτα οποίος θέλει να κυνηγήσει το όνειρο του αναλαμβάνει το κόστος και την ευθύνη της επιλογής.
Αρκετά σχόλια από μέρους σας τα προηγούμενα χρόνια για τη διαιτησία. Τι πρέπει να γίνει ή τελικά ν’ αλλάξει;
Κάποτε μου είπαν ότι οποίος ασχολείται με τον καιρό είναι η αργόσχολος η χαζός. Το ίδιο συμβαίνει και με όποιον ασχολείται με τους διαιτητές. Υπάρχουν ομάδες και άνθρωποι που ασχολούνται με τους διαιτητές πριν τα παιχνίδια. Ο Φίλιππος προς τιμή όλων μας είναι μια ομάδα μακριά από κέντρα και διαδρόμους. Άρα αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η συμπεριφορά μας και η λειτουργία μας στη διάρκεια των αγώνων με πρώτον εμένα. Είμαστε πρωτόγονοι και ευθείς. Αυτό πρέπει να διορθωθεί. . Ακόμη και σ’ αυτό οι εποχές έχουν αλλάξει….
Σας «κατηγορούν» ότι χρόνια τώρα δεν αξιοποιείται το ντόπιο δυναμικό. Τι έχετε να απαντήσετε;
Αυτή είναι η καλύτερη ερώτηση. Πρώτα απ όλα αυτό είναι κάτι που μου αποδίδουν διάφορες κατηγορίες ανθρώπων. Υπάρχουν οι πραγματικοί φίλοι του Φιλίππου στους οποίους έχω υποχρέωση να απαντήσω και παρακαλώ να με προσέξουν ιδιαίτερα. Τα τελευταία 18 Χρόνια που είμαστε στο Φίλιππο κάθε χρόνο κάνουμε πρωταθλητισμό. Είτε ανόδου είτε παραμονής. Μέχρι το 2011 ο κορμός και μιλάω για τους 8-9 από τους 12 παίκτες ήταν από την Ημαθία. Από το 2012 και μετά ο συσχετισμός άλλαξε. Όμως πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι ο Φίλιππο έφτασε στην α2. Οι στόχοι τίθενται από τη διοίκηση. Η διοίκηση του Φιλίππου ορθά κατά τη γνώμη μου επιθυμούσε πρωταθλητισμό και ανόδους. Αυτά επιτυγχάνονται μόνο με υψηλή ποιότητα αθλητών. Την ποιότητα την αγοράζεις με χρήματα κι έπειτα είναι η σειρά του προπονητή να την μετατρέψει σε ομάδα που θα κερδίζει. Ένας ΑΘΛΗΤΗΣ είναι έτοιμος να παίξει μετά από περίπου δέκα Χρόνια προπόνησης. Αν βέβαια έχει και τα ανάλογα φυσικά και πνευματικά- ψυχικά χαρίσματα. Φτάνει δηλαδή στα 16-17 Χρόνια. Τότε όμως είναι 16-17 χρόνων κι εγκαταλείπει τη Βέροια για σπουδές η για άλλες ομάδες. Όλα αυτά τα Χρόνια απο τη Βέροια τον Φίλιππο και τον ΑΟΚ βγήκαν παίκτες ποιοτικοί όπως ο Τριχοπουλος ο Κασαμπαλης ο Προδρόμου ο Μπουρδανος ο Μήτσιαλος και πρόσφατα ο Καραγεωργίου που είναι ακόμη έφηβος. Όλοι τους είχαν έναν κοινό παρονομαστή.
Διάλεξαν να φύγουν το πολύ στα 18. Αυτοί ήταν οι παίκτες που μπορούσαν να ανεβάσουν επίπεδο τις τοπικές ομάδες. Δεκάδες ακόμη παιδιά είχαν τα προσόντα αλλά είτε δεν αφοσιώθηκαν είτε για διάφορους προσωπικούς λόγους σταμάτησαν. Μιλάμε λοιπόν για έξι παιδιά σε είκοσι Χρόνια. Δεν ζούμε ούτε στην εποχή του γερά και δυνατά ούτε στην εποχή της ελιάς. Προσωπικά αν με ρωτάτε εκεί θα ήθελα να γυρίσω. Πλην όμως θα γύριζα μόνος μου με την ομάδα απαξιωμένη. Εγώ δεν μπορώ να είμαι ούτε ψεύτης ούτε λαϊκιστής. Εάν βασιστώ αποκλειστικά στο τοπικό στοιχείο ο Φίλιππος θα παίξει στο β τοπικό με σαραντάρηδες γερόλυκους θα απαξιωθεί κι όσοι δήθεν κόπτονται υπέρ του αποκλειστικά τοπικού χρώματος θα μας χλευάζουν διπλά. Η θέση του Φιλίππου πρέπει να είναι στις υψηλές εθνικές κατηγορίες. Αυτό απαιτεί πρωτίστως χρήματα , οργάνωση και τεχνογνωσία. Έτσι έχουν προχωρήσει όλες οι επαρχιακές πόλεις. Ο Φίλιππος έκανε έναν άθλο φτάνοντας και παίζοντας τρία Χρόνια στην α2. Με πολλά χρήματα και με το όραμα του κ. Τραπεζανλιδη. Θα ήταν ακόμη εκεί αν δεν παραβιαζόταν ο κανόνας των δυο καρπουζιών. Όταν ο Ολυμπιακός ο Παναθηναϊκός η ΑΕΚ ο Άρης ο ΠΑΟΚ κάνουν μεταγραφές παίδων κι εφήβων δεν μπορεί εμείς να περιμένουμε να στήσουμε ομάδα βασιζόμενοι στις υποδομές και μόνο. Σήμερα που μιλάμε στην ανδρική ομάδα έχουμε 8 παιδιά στα 14 από τα τμήματα υποδομής. Δεν μπορούν όμως όλα να πρωταγωνιστήσουν. Το μπάσκετ είναι το μεγαλύτερο σπορ μετά το ποδόσφαιρο. Η κάνεις ανάπτυξη η κάνεις πρωταθλητισμό. Όπως είπα και πριν δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη δεν χωράνε. Τώρα υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια που ο Φίλιππος ανέβαινε κατηγορίες λυποντουσαν. Έπρεπε λοιπόν κάτι να βρουν. Βρήκαν αυτή την καραμέλα και την αναπαράγουν νομίζοντας ότι λοιδορώντας θα κερδίσουν κάτι. Λυπάμαι αλλά οποίος κάνει τον έξυπνο και τον ξερόλα τα βρίσκει μπροστά του. Διετέλεσα έξυπνος και ξερόλας και μιλώ εκ πείρας. Για το θέμα αυτό θα μπορούσα να μιλάω ημέρες και είμαι διαθέσιμος σε κάθε συζήτηση.
Τι να περιμένουν οι φίλαθλοι τη νέα χρονιά;
Τη νέα χρονιά οι πιστοί μας φίλοι θα πρέπει να περιμένουν πρωταθλητισμό. Δεν είμαι τόσο ανόητος ώστε να προδιαγράψω άνοδο. Θα κάνουμε όμως πρωταθλητισμό και νομίζω ότι θα καταφέρουμε να έχουμε σε σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι 2-3 παιδιά από την πόλη μας όπως όλοι θέλουμε. Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω τον Ηλία Λαζό που είναι ο ιδανικός πρόεδρος για κάθε ομάδα τον Γιάννη Στεργίου που η βοήθεια του δυο χρόνια τώρα είναι ανυπολόγιστη και όλη την επιτροπή, τον Αντώνη Κόζα τον Άρη Μπέη ανθρώπους που δίνουν την ψυχή τους πολλά χρόνια για την ομάδα μας. Τους πιστούς μας φίλους που δυο χρόνια τώρα με πολλές ήττες και δυο κατηγορίες χαμένες είναι δίπλα μας σε κάθε παιχνίδι και που τους αξίζει επιτέλους και μια χαρά. Να πω για μια ακόμη φορά ότι μεγάλο μερίδιο στις επιτυχίες μας μέχρι τώρα έχει ο κοουτς Χρήστος Μπλατσιωτης ένας από τους καλύτερους προπονητές που έχω γνωρίσει και μιλώ αντικειμενικά κι όχι σαν φίλος του, ενώ και η συμβολή του κοουτς Μανώλη Λευκοπουλου στον τομέα της ανάπτυξης δεν μπορεί να περιγράφει με λόγια. Αν με ρωτούσε δε κάποιος πως τα καταφέρνουμε τόσα χρόνια να είμαστε όλοι μαζί θα έδινα μια μονολεκτική απάντηση. Οικογένεια. Ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις και την ευκαιρία να πω τόσα πράγματα.
