Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, σε μια προσπάθεια κατανόησης, υποστήριξης και ευημερίας της μεγαλύτερης “μειονότητας” στον πλανήτη, θέσπισε από το 1992, την 3η Δεκεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρίες, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι, ημέρα γιορτής, όπως παρουσιάζεται κατά κόρον.
Και αναφερόμαστε με τον όρο μειονότητα, γιατί βάση στατιστικών, περίπου το 15% του γενικού πληθυσμού παγκοσμίως έχει κάποια αναπηρία σωματική ή πνευματική ή αισθητηριακή, ορατή ή μη.
Τα τελευταία χρόνια ακούμε και διαβάζουμε για αυτή την “διαφορετικότητα” που πρέπει αφενός μεν να σεβόμαστε, αφετέρου δε να μην αποκλείουμε από την ελεύθερη πρόσβαση οπουδήποτε και ειδικότερα, στην εργασία, την ιατρική φροντίδα, τις δημόσιες συγκοινωνίες, την δικαιοσύνη και τη συμμετοχή στα πολιτικά, πολιτιστικά και αθλητικά δρώμενα.
Αποδεχόμαστε, αναπαράγουμε και διαιωνίζουμε τη φράση “αποδοχή της διαφορετικότητας”, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε πρέσβεις της ιδέας περί ισότητας των ανθρώπων. Όμως, αν το αναλύσουμε περισσότερο, θα δούμε ότι η ίδια η Κοινωνία, δίνοντας τον ορισμό του “διαφορετικού” σε μια κατηγορία ανθρώπων κρίνοντας τους από τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά ή μια κοινή ιδιότητα, τους θεωρεί στα αλήθεια αυτόνομους και ισότιμους σε σχέση με αυτό που ορίζεται ως “μη διαφορετικό”; Από τα Λεξικά της Ελληνικής Γλώσσας, διαβάζουμε ότι:
-Όμοιος είναι: κάποιος που έχει κοινά με κάποιον άλλον τα περισσότερα ή τα σημαντικότερα γνωρίσματα και
-Διαφορετικός είναι: κάποιος που δεν είναι ίδιος ή όμοιος με κάποιον ή αυτός που διαφέρει από τους άλλους, επειδή είναι πολύ καλύτερος
‘’Τις περισσότερες φορές όμως το “διαφορετικό” λογίζεται ως κάτι ελλειμματικό ή αποτυχημένο σε σχέση με το προσδοκώμενο “μη διαφορετικό”. Στη συνέχεια αυτής της λογικής, οι άνθρωποι που επωμίζονται τη ταμπέλα του διαφορετικού θεωρούνται από την κοινωνία ένα αποτυχημένο, ως προς τη συνθήκη της ομοιότητας, (ανθρώπινο) είδος, αποσυρμένοι από το κοινωνικό γίγνεσθαι‘’.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, αλλά και δυστυχώς, σύμφωνα με την ισχύουσα νοοτροπία, όλα τα άτομα που ανήκουν σε αυτό που ονομάζουμε “διαφορετικό”, φαίνονται σαν να βιώνουν δραματικά την διαφορετικότητά τους, παρακαλώντας κατά κάποιον τρόπο τους προνομιούχους “μη διαφορετικούς” για αποδοχή. Ίσως η λύση στο παραπάνω φιλοσοφικό πρόβλημα είναι να πάψουμε να αποδεχόμαστε αυτούς τους ανθρώπους ως διαφορετικούς, να δεχτούμε ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε “όμοιοι” και ίσοι και να μιλάμε πλέον περί “Αποδοχής της Ομοιότητας”.
Αν κοιτάξουμε το θέμα από αυτή την οπτική γωνία, θα σταματήσουμε να θεωρούμε ορισμένες κοινωνικές ομάδες προνομιούχες, άρα ανώτερες από άλλες ομάδες πληθυσμού, ενώ αντίθετα θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτου φύλου, φυλής και λοιπών εξωτερικών χαρακτηριστικών, έχουμε τις ίδιες βασικές ανάγκες, μιας και η εξωτερική μας εμφάνιση δεν μπορεί να μπει πάνω και πέρα από την ανθρώπινη φύση μας.
[Κύρια πηγή για το παραπάνω κείμενο αποτέλεσε το άρθρο του Κολίσογλου Ανδρέα, Ψυχολόγου και αθλητή με αναπηρία του Α.Σ. ΑμεΑ ‘’Εν Σώματι Υγιεί‘’ Βέροιας με τίτλο ‘’Η αποδοχή της ομοιότητας‘’: psykapa.gr]
Άλλες πηγές:
Καραϊωσήφ Αλέξανδρος Μ. Res.
Καθηγητής Ειδ. Φ.Α.-Προπονητής ΑμεΑ
Ιδρυτής Α.Σ. ΑμεΑ “ΕΝ ΣΩΜΑΤΙ ΥΓΙΕΙ” Βέροιας
