Μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, από αυτές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει, περιγράφει ο ΠΑΟΚ Κουλούρας.
Ο Πάνος Πανταζής, που εδώ και λίγα 24ωρα ανήκει στο δυναμικό του Ατρόμητου και θα αγωνιστεί (καταρχήν) στην Κ17, εντάχθηκε στον ΠΑΟΚ Κουλούρας το 2013 και μάλιστα ο πατέρας του που τον συνόδευε, εξέφρασε την επιθυμία να δοκιμαστεί ως τερματοφύλακας, γιατί “δεν έτρωγε γκολ στη γειτονιά”!
δείτε την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του όπως την περιγράφει η Σχολή Ποδοσφαίρου ΠΑΟΚ Κουλούρας στο facebook :
“Ήταν Σεπτέμβριος του 2013, όταν ένα ψηλόλιγνο ξανθό παιδί, Α Γυμνασίου τότε, πέρασε τις πόρτες της Σχολής μας μαζί με τον πατέρα του, έχοντας επιθυμία να παίξει τερματοφύλακας, γιατί στη γειτονιά δεν έτρωγε γκολ από κανέναν.
Ο πατέρας του, εκπαιδευτικός, άνθρωπος του αθλητισμού, αλλά με καμία σχέση με το ποδόσφαιρο, σεβάστηκε την επιθυμία του παιδιού του στα χέρια αρχικά του Μανώλη Γιοβανόπουλου, και μετέπειτα στο Νίκο Καρύδα, περνώντας σταδιακά από το Προπαιδικό, στο Παιδικό και τέλος στο εφηβικό τμήμα.
Γρήγορα ο Παναγιώτης κατάλαβε ότι η θέση του τερματοφύλακα δεν του ταίριαζε. Ήθελε πιο πολύ να βάζει γκολ, παρά να σώζει γκολ.
Ξεκίνησε να παίζει σε όλους τους ρόλους της επίθεσης, και στη Μικτή της ΕΠΣ Ημαθίας, και φαινόταν ότι υπήρχε “κάτι” επάνω του.
Το πιο σημαντικό; Η θέληση.Το πάθος. Η όρεξη.
Παρά πολύ σπάνια, και μόνο για λόγους υγείας έχανε προπονήσεις, αν και ήταν άριστος μαθητής τόσο στο Γυμνάσιο όσο και στο Λύκειο.
Μέσα στη διαδικασία της εξέλιξης του, ο πατέρας του παρακολουθούσε διακριτικά χωρίς να επεμβαίνει στη δουλειά των προπονητών του. Χωρίς να κάνεi ούτε μια κριτική. Χωρίς να επεμβαίνει σε τακτικές, σε παράπονα , ακόμη κι όταν ο Νίκος Καρύδας τον τράβηξε από τους επιθετικούς ρόλους στην ζώνη της άμυνας σαν δεξί μπακ, λέγοντας του συγκεκριμένα ότι, “από αυτήν τη θέση θα πάρεις μεταγραφή”. Και ποτέ, ούτε ο πατέρας του ούτε ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής,παραπονέθηκαν, παρόλο που πηγαίνοντας πλέον στη Β Λυκείου ο Παναγώτης, όπως θα έκανε κάποιο άλλο παιδί τα όνειρα θεωρητικά θα άρχιζαν να σβήνουν. Έδειξαν τυφλή εμπιστοσύνη σ αυτό που αποφάσισε ο προπονητής του, που έβλεπε ότι από τη θέση αυτή μπορούσε να δείξει τις πραγματικές του ικανότητες ακόμη πιο πολύ.
Τα Χριστούγεννα η Σχολή μας συμμετείχε σε τουρνουά στην Αθήνα. Κι εκεί κέντρισε το ενδιαφέρον των ανθρώπων του Ατρόμητου. Μάλιστα ήταν τέτοιο το πάθος του, που ενώ η ομάδα μας 
ξεκίνησε να χάνει σε ένα παιχνίδι με δικό του λάθος, κι ο προπονητής του του είπε ότι ” Παναγιώτη, πρέπει να διορθώσεις το λάθος σου” , αυτός πέτυχε δύο γκολ με προσωπικές ενέργειες δίνοντας τη νίκη.
Ζητήθηκε να πάει για δοκιμαστικό την επόμενη μέρα με ακόμη δύο συμπαίκτες του με την ομάδα της Κ_17 του Ατρόμητου. Κι εκεί επιβεβαίωσε πραγματικά το λόγο που η Σχολή μας συμμετείχε σε αυτό το τουρνουά.
Την ημέρα που ανακοινώθηκε η μεταγραφή του, διάβαζε Αρχαία Ελληνικά στο σπίτι του αμέσως μετά το τέλος της προπόνησης. Γιατί έτσι ήταν ο τρόπος ζωής του. Προπόνηση, σχολείο, σχολείο, προπόνηση.
Αποχαιρέτησε τους συμπαίκτες του λέγοντας “σας ευχαριστώ, γιατί χωρίς τη δική σας βοήθεια δεν θα έκανα τίποτα” . Ευχαρίστησε τους προπονητές του και δάκρυσε. Και οι άνθρωποι της Σχολής απλά του είπαν: ” άνοιξε τα φτερά σου και πέτα”!
Στα 16 χρόνια του παιδιού τους, η οικογένεια Πανταζή έπρεπε να αποφασίσει αν συναινεί στη μετακίνηση του παιδιού τους 500 χιλιόμετρα μακριά, πράγμα που θα άλλαζε την καθημερινή οικογενειακή τους ρουτίνα. Σεβάστηκαν την επιθυμία του παιδιού τους, όπως όταν πρωτοκλωτσησε μπάλα στα γήπεδα της Κουλούρας, και τελικά ταξίδεψαν μαζί του για να τακτοποιήσουν τα διαδικαστικά και τη μεταγραφή του στο επόμενο του σχολείο. Είδαν τους ξενώνες της ομάδας, όπου θα φιλοξενηθεί ο Παναγιώτης και επέστρεψαν κάνοντας πέτρα την καρδιά τους,αφού ένα 16χρονο παιδί,το παιδί τους, θα πρέπει να μείνει εκεί για να παλέψει για το όνειρο του!
Έτσι είναι όμως. Κανένας γονιός δε μπορεί να μπει εμπόδιο στα όνειρά του παιδιού του, ούτε να του στερήσει το δικαίωμα να δοκιμάσει να πετύχει.
Κανένας δρόμος για την επιτυχία δεν ανοίγεται διάπλατα, χωρίς να τον σκάψεις πρώτα.
Ο Παναγιώτης δεν πέτυχε ακόμη τίποτα. Όμως είναι αποφασισμένος να παλέψει σκληρά. Και δεν ξέρει να χάνει….!
Καλή επιτυχία παιδί μας!”
