Σε μια συγκλονιστική συνέντευξη Τύπου, ο σπουδαίος κόουτς του South Carolina, Φρανκ Μάρτιν, βάζει στη θέση τους με τσεκουράτο τρόπο τους γονείς που απαιτούν πολλά από τα παιδιά τους με λάθος τρόπο…
Kανείς δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει την αγάπη ενός γονιού για το παιδί του.
Επίσης, αξίζει σίγουρα τον σεβασμό μας η όποια προσπάθεια να τα στρέψουν στον αθλητισμό (παγκοσμίως) στην σύγχρονη εποχή με τους «τρελούς» ρυθμούς της, πόσω μάλλον η υποστήριξή τους, υλικά και ηθικά, για να κάνουν αυτό που αγαπούν μαζί με τους φίλους – συμπαίκτες τους, να αποτελέσουν μέλος μιας ομάδας και να γίνουν πιθανότατα καλύτεροι άνθρωποι μέσω της προπόνησης, «δουλεύοντας» το σώμα και το μυαλό τους, ανεξαρτήτως αν κάποια, ελάχιστα, θα πραγματοποιήσουν τελικά επαγγελματική καριέρα.
Όμως μερικές φορές, ακόμη και η πιο αγνή αγάπη, αυτή του γονιού προς το παιδί, μπορεί να εκφραστεί με λάθος τρόπο κατά τη διάρκεια ενός αθλητικού αγώνα. Και εδώ έρχεται η πρόσφατη συνέντευξη τύπου του πολύπειρου προπονητή του διάσημου αμερικανικού Κολεγίου South Carolina, Φρανκ Μάρτιν, να βάλει ορισμένα πράγματα στη θέση τους όσον αφορά τον «φωνακλάδικο», εντελώς λανθασμένο τρόπο που επιλέγουν ορισμένοι γονείς να στηρίξουν τους μικρούς αθλητές, ένα πραγματικό μάθημα ζωής από έναν άνθρωπο που δεδομένα λατρεύει το μπάσκετ και τους γιους του, αλλά ξέρει κάτι παραπάνω!
Μερικά αποσπάσματα της συνέντευξης Τύπου του κόουτς Μάρτιν, την οποία πραγματικά αξίζει να παρακολουθήσετε ολόκληρη και με υπότιτλους στο ακόλουθο βίντεο:
«Εγώ ξέρω ένα μόνο: είμαι πιθανότατα ο πιο φωνακλάς προπονητής όταν αγωνίζεται η ομάδα μου, αλλά όταν πηγαίνω να δω τους γιους μου να παίζουν με τη δική τους ομάδα, δεν γιουχάρω, δεν κουνάω τα χέρια μου, δεν προσπαθώ να κοουτσάρω από την κερκίδα. Με όλο τον σεβασμό στους γονείς εκεί έξω, μάλλον ξέρω περισσότερο μπάσκετ από αυτούς, αλλά απλώς κάθομαι στην κερκίδα και δεν λέω κουβέντα…»
«Πήγαινε μίλα στον προπονητή σου, εγώ δεν είμαι ο προπονητής σου, είμαι ο πατέρας σου. Αν κάποιος σου φερθεί με ασέβεια, εγώ είμαι εδώ, αν αποτύχεις σε κάτι, εντάξει, εδώ είμαι για να σε βοηθήσω. Μην διανοηθείς όμως να μου μιλήσεις για τον προπονητή σου, κάνω αυτή τη δουλειά για να ζήσω και δεν πρόκειται ποτέ να κατηγορήσω έναν άνθρωπο που προσπαθεί να σε βοηθήσει» (προς τους γιους του).
«Να φωνάζουν στα παιδιά… Είναι 10 χρονών, άνθρωποι! Σαν να είναι ο Λεμπρόν Τζέιμς και ο Ντουέιν Γουέιντ στους τελικούς του NBA, σαν να είναι ικανά να διαχειριστούν τον προπονητή τους από τη μία και τον γονιό από την άλλη να τους φωνάζει. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά γίνονται μπερδεμένα, γιατί επαναστατούν, γιατί δεν ξέρουν πώς να ακούνε. Πώς να ακούσεις όταν υπάρχουν τόσες πολλές φωνές μέσα στο κεφάλι σου ταυτόχρονα;»
