Το μυστικό πίσω από το γεγονός ότι η Αθλέτικ Μπιλμπάο είναι η μοναδική ομάδα, εκτός των Μπαρτσελόνα και Ρεάλ Μαδρίτης, που δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ από την Primera Division, είναι γνωστό στην παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα. Η Αθλέτικ είναι πραγματικά (και ποδοσφαιρικά) αυτάρκης.
Όπως αναφέρει το contra.gr, η νυσταγμένη πόλη της Lezama βρίσκεται δέκα χιλιόμετρα έξω από το Bilbao και φιλοξενείς μόλις 2.400 κατοίκους. Επιπλέον, φιλοξενεί μια από τις πιο ασυνήθιστες ποδοσφαιρικές ομάδες του κόσμου: της Αθλέτικ Μπιλμπάο.
Μόλις 14 χρόνια μετά την ίδρυση της, η Athletic κατηγορήθηκε ότι χρησιμοποίησε ξένους παίκτες που δεν είχαν δικαίωμα να αγωνιστούν στο ισπανικό Κύπελλο του 1911. Έκτοτε, η ομάδα αποφάσισε να χρησιμοποιεί αποκλειστικά παίκτες που έχουν γεννηθεί ή έστω μεγαλώσει στη χώρα των Βάσκων.
Πάνω από έναν αιώνα μετά, αυτή η πολιτική βρίσκεται ακόμα σε ισχύ και η Αθλέτικ είναι ακόμα μια από τις τρεις ισπανικές ομάδες που δεν έχουν υποβιβαστεί ποτέ, μαζί με την Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Η εξάρτηση της ομάδας από το γηγενές ταλέντο ξεκινά από το προπονητικό της κέντρο στη Lezama, το οποίο άνοιξε το 1971 και τώρα φιλοξενεί την πρώτη ομάδα, τις γυναικείες ομάδες, αλλά και τις ακαδημίες τους. Στη Lezama, υπάρχουν οκτώ γήπεδα, ένα γυμναστήριο, ένα press room και ένα ιατρείο, αλλά αυτό που δίνει την αίσθηση ότι η πόλη φιλοξενεί έναν πολύ μεγάλο οργανισμό είναι η θρυλική αψίδα του παλιού San Mames, που μεταφέρθηκε εδώ.
«Η ομάδα γίνεται μέρος της ταυτότητάς μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε», δηλώνει ο Jon Solaun, που έπαιξε στην Αθλέτικ Μπιλμπάο και τώρα προπονεί την ομάδα κάτω των 16
«Κάθε αγόρι που γεννιέται σε ακτίνα 60 χιλιομέτρων από εδώ λούζεται με δώρα και μπαλόνια της Αθλέτικ. Γεννήθηκα στο Μπιλμπάο και το να φορέσω τη φόρμα και να εκπροσωπήσω την ομάδα ήταν τα πάντα για μένα. Ξέρω ότι τα παιδιά νιώθουν την ίδια υπερηφάνεια.
Είναι απίστευτο για τα παιδιά να μεγαλώνουν και να ανεβαίνουν μαζί τις βαθμίδες της ομάδας. Όταν ένα παιδί από τη Lezama φορέσει τα ερυθρόλευκα στο San Mames, όλοι μας νιώθουμε θριαμβευτικά».
Τουλάχιστον δύο παίκτες των ακαδημιών έχουν προαχθεί στην πρώτη ομάδα κάθε ένα από τα τελευταία πέντε χρόνια, κάτι που δίνει μεγάλη χαρά στον αθλητικό διευθυντή, José Amorrortu. «Το 85% των παικτών της πρώτης ομάδας βγήκαν από αυτήν εδώ την ακαδημία και ο μέσος όρος που μένουν εδώ μέχρι να παίξουν στην πρώτη ομάδα είναι επτά χρόνια. Τους παίρνουμε από μικρά παιδιά και τους διαμορφώνουμε. Αυτά τα στοιχεία είναι το αποτέλεσμα της δουλειάς μας».
Ο Amorrortu έπαιξε στην Αθλέτικ (αγωνίστηκε μάλιστα και στον τελικό του Κυπέλλου UEFA εναντίον της Γοιυβέντους το 1977), πριν γίνει προπονητής τόσο της πρώτης όσο και της δεύτερης ομάδας. Γνωρίζει και κατανοεί την κουλτούρα όσο λίγοι. «Έχουμε 20 σκάουτ στην περιοχή της Βισκαΐας και 150 αδελφά σωματεία στην ευρύτερη περιοχή που παρακολουθούν την εξέλιξη των νεαρών παικτών τους και τους στέλνουν στη Lezama αν πιστέψουν ότι έχουν τα προσόντα να παίξουν εδώ. Εμπιστευόμαστε τους προπονητές, αλλά και τις τοπικές ομάδες στην εξέλιξη των πολύ νεαρών ταλέντων τόσο πολύ που οι ακαδημίες μας ξεκινούν από την ομάδα των κάτω των 10».
Πέρυσι είχαμε 1.500 εννιάχρονους που προπονούνταν εδώ. Δεν είναι δύσκολο να βρεις παίκτες
Ο 65χρονος τεχνικός χρησιμοποιεί συχνά τη λέξη ‘αξίες’ όταν περιγράφει το μοντέλο της Αθλέτικ Μπιλμπάο. «Τα παιδιά έχουν ρόλους και υποχρεώσεις με το που περάσουν την πόρτα. Έχω δουλέψει στην Ατλέτικο Μαδρίτης και σε άλλα πολύ μεγάλα κλαμπ. Κανείς δεν έχει αυτό που έχουμε. Έχουμε μια κουλτούρα εδώ, μια ταυτότητα. Είναι δουλειά μας να δημιουργήσουμε καλούς ανθρώπους, εκτός από καλούς παίκτες. Η οικογένεια είναι το παν για τους Βάσκους».
Ο πρώην διεθνής Ισπανός πηγαίνει στο γραφείο του και επιστρέφει με ένα χαρτί. «Είναι σημαντικό να μην έχουν μόνο το ποδόσφαιρο ως μέσο επιβίωσης. Οι καριέρες είναι πολύ σύντομες και ένα κακό τάκλιν μπορεί να τελειώσει τα πάντα», μου λέει καθώς μου δίνει το χαρτί. «Η τρίτη ομάδα μας αποτελείται από 21 παιδιά ηλικίας 18 και 19 ετών. Οι 13 από τους 21 σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο. Δεν τους επιβάλλουμε τίποτα, απλά προάγουμε τις σωστές αξίες. Ειδικά στη σημερινή κοινωνία, τα παιδιά μας είναι ένα πρότυπο».
Η πρώτη ομάδα έχει ολοκληρώσει την προπόνησή της, και τώρα είναι η σειρά των νέων να προπονηθούν κάτω από τους γραφικούς, βάσκικους λόφους. Το βάρος της δουλειάς πέφτει στην τεχνική. Οι μικροί παίζουν την μπάλα μπρος και πίσω με διάφορους τρόπους και αγγίγματα, ενώ ο προπονητής τους υπενθυμίζει διαρκώς ότι τα ‘κλειδιά’ είναι τρία. «Ένα, η στάση του σώματος. Να κρατάνε ίσια την πλάτη ενώ λυγίζουν τα γόνατα. Δύο, το να βλέπουν γήπεδο. Τρία, η αλλαγή ρυθμού και κατεύθυνσης».
Μετά από μισή ώρα δουλειάς στο κομμάτι της τεχνικής, είναι η σειρά της τακτικής. Τα στάνταρ πειθαρχίας και δουλειάς είναι τόσο υψηλά που δύο παίκτες της κάτω των 14 που αποβάλλονται για όλη τη σεζόν λόγω αδιαφορίας, πρέπει να σταθούν δίπλα από τη γραμμή του πλαγίου και να παρακολουθήσουν την υπόλοιπη προπόνηση με τα χέρια πίσω από την πλάτη.
«Κάθε ένας από εμάς εδώ πρέπει να είναι ένα παράδειγμα για το κλαμπ και τον κόσμο», σημειώνει ο προπονητής της κάτω των 18, Iban Fuentes. «Κάθε φορά που ένα παιδί χαλαρώνει πρέπει να του υπενθυμίζεται ότι υπάρχει πολλά άλλα που είναι απεγνωσμένα να πάρουν τη θέση του. Αυτή είναι η φύση του παιχνιδιού. Η κοινωνία αλλάζει, και το επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν είναι αυτό που ήταν πριν 20 χρόνια. Δουλεύουμε σκληρά για να κρατήσουμε τα παιδιά συγκεντρωμένα. Έρχεται όμως μια στιγμή που καταλαβαίνουν ότι αυτό που έχουμε στην Αθλέτικ δεν αγοράζεται με λεφτά. Εκεί φαίνεται η δουλειά που κάνουμε όλοι.
Προπονούμαστε μαζί με την πρώτη ομάδα και ο προπονητής της διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της δικής μας και της δικής του ομάδας. Όλοι ζούμε το όνειρο. Όλοι στις εγκαταστάσεις έχουμε εισιτήριο διαρκείας για την Αθλέτικ. Αν η ομάδα παίζει εκτός, τα παιδιά θα πάνε σπίτι και θα βάλουν τις πιτζάμες με το σήμα της Αθλέτικ για να δουν το ματς με την οικογένειά τους. Οι προπονητές έχουμε ένα σημείο συνάντησης στο κέντρο, όπου μαζευόμαστε για να δούμε τα παιχνίδια μαζί. Είμαστε όλοι μέλη της οικογένειας της Αθλέτικ, και έχουμε τη δική μας ξεχωριστή κουλτούρα και ταυτότητα».
