Ο βολεϊμπολίστας που κέρδισε τη μάχη με τον καρκίνο ανοίγει για πρώτη φορά την καρδιά του, μιλά για την περιπέτεια της υγείας του, εξηγεί πώς αυτή άλλαξε την κοσμοθεωρία του και αποκαλύπτει τα όνειρά του
Όπως αναφέρει το ethnos.gr, τους τελευταίους 13 μήνες ο Δημήτρης Φίνος πάτησε πολλές φορές την κόκκινη γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου. Ο δίμετρος βολεϊμπολίστας είδε τη ζωή του να αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Eνα απλό κρυολόγημα εξελίχθηκε σε πνευμονία, μέσω της οποίας αποκαλύφθηκε πως πάσχει από οξεία μυελογενή λευχαιμία. Ύστερα από τέσσερις μήνες εξαντλητικής νοσηλείας και χημειοθεραπείες, έπαθε για δεύτερη φορά πνευμονία (ασπεργίλλωση), αναγκάζοντας τους γιατρούς να σηκώσουν τα χέρια ψηλά.
Για τρία 24ωρα ήταν σε καταστολή και όλοι περίμεναν το θαύμα. Κέρδισε το πιο σημαντικό… τάι μπρέικ για τη ζωή του και πλέον βλέπει τα πάντα διαφορετικά. Για πρώτη φορά δημοσιοποιεί την περιπέτειά του και ανοίγει την καρδιά του στο «Εθνος της Κυριακής». Μιλά για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε, ελπίζοντας να δώσει κουράγιο σε συμπολίτες του που περνούν την ίδια περιπέτεια. Από τον περασμένο Σεπτέμβριο πραγματοποίησε και νέο επαγγελματικό ξεκίνημα ως αναπληρωτής δάσκαλος του 14ου Δημοτικού Σχολείου Γλυφάδας, έχοντας την αποστολή της παράλληλης στήριξης σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες.
«Δεν περίμενα να τύχει σε μένα»
«Έπειτα από όλα αυτά που πέρασα, άλλαξα ως άνθρωπος. Θέλω να προσφέρω όσο περισσότερα μπορώ σε όσους χρειάζονται τη βοήθειά μου. Θέλω να ανταποδώσω ένα μικρό κομμάτι της μεγάλης βοήθειας που μου έδωσαν εμένα. Δεν περίμενα ποτέ πως θα υπήρχε τόσο μεγάλη κινητοποίηση για μένα. Χρειάστηκα 300 φιάλες αίμα και 130 αιμοπετάλια, και από το νοσοκομείο υπολογίζουν πως η προσφορά ήταν υπερδιπλάσια. Δεν περίμενα ποτέ πως θα τύχαινε αυτό σε μένα, ωστόσο όλα είναι μέσα στη ζωή» λέει με ηρεμία και αυτοπεποίθηση ο 30χρονος αθλητής.
Ολα ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 2017. Εργαζόταν σε ένα ξενοδοχείο στη Θάσο και με το τέλος της σεζόν ετοιμαζόταν να μετακομίσει από τον Αρη, όπου αγωνιζόταν, στη ΓΕ Ηρακλείου. Είχε κάνει και αίτηση για τον πρώτο του διορισμό σε δημοτικό σχολείο της Κρήτης. Ενα παρατεταμένο κρυολόγημα, βαρύς βήχας και αδυναμία τον οδήγησαν στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο στις 31 Οκτωβρίου 2017.
«Με αιματοκρίτη 19, οι γιατροί με κοιτούσαν σαν εξωγήινο. Πίστευαν πως είναι θέμα χρόνου να καταρρεύσω. Την πρώτη μέρα χρειάστηκα δύο ασκούς αίμα και οκτώ ασκούς με αιμοπετάλια. Συγκινήθηκα, γιατί πριν από πέντε χρόνια που πήγα να δώσω αίμα είχα αρνηθεί να δώσω αιμοπετάλια, γιατί είχα φοβηθεί. Σκέφτηκα πόσο λάθος είχα κάνει. Δύο μέρες μετά με μετάφεραν στο Θεαγένειο αντικαρκινικό νοσοκομείο και εκεί αντιλήφθηκα πως τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Διαγνώστηκα με οξεία μυελογενή λευχαιμία και παράλληλα έπαθα ασπεργίλλωση, που είναι πνευμονία από μύκητες. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη και έπρεπε άμεσα να ξεκινήσω χημειοθεραπείες».
«Σας αγαπώ»
Σύμφωνα με τον Δημήτρη, ήταν η στιγμή που ένιωσε την ανάγκη να επικοινωνήσει με τους δικούς του ανθρώπους: «Τότε αποφάσισα να στείλω ένα ομαδικό sms σε δικούς μου ανθρώπους, με το οποίο τους ενημέρωνα για το τι συνέβαινε, ενώ παράλληλα τους παρακαλούσα να βρουν δότες αίματος και αιμοπεταλίων. Δεν ήξερα εάν θα τους ξανάβλεπα. Τους έγραψα πως τους αγαπώ…».
Η είδηση στο περιβάλλον του, αλλά και σε όλο το ελληνικό βόλεϊ, έπεσε σαν κεραυνός. Η κινητοποίηση ήταν τεράστια και -ως αποτέλεσμα- ακόμα και το νοσοκομείο αδυνατούσε να διαχειριστεί την τεράστια προσφορά που υπήρχε: «Τους ευχαριστώ όλους. Να ξέρουν πως εκτός από εμένα σίγουρα βοηθήθηκαν και άλλοι συνάνθρωποί μας. Με στήριξαν υλικά και ψυχολογικά και όλο αυτό μου έδινε κουράγιο. Ξεκίνησα τέσσερις κύκλους χημειοθεραπειών, που ο καθένας διαρκούσε έναν μήνα. Ολα πήγαιναν σχετικά καλά, μέχρι που οι γιατροί μίλησαν για την ανάγκη μεταμόσχευσης μυελού των οστών. Εγινε πάλι μεγάλη κινητοποίηση, αλλά δεν βρέθηκε ποτέ συμβατός δότης. Ξεκίνησαν οι έρευνες των γιατρών για να βρεθεί όσο το δυνατόν πιο συμβατό δείγμα. Εκεί είχα μεγάλη αγωνία, διότι εάν δεν πετύχει η μεταμόσχευση χάνεις και τη ζωή σου. Υστερα από πολυήμερη αγωνία, ευτυχώς δεν χρειάστηκε μεταμόσχευση».
Θέλω να προσφέρω όσο περισσότερα μπορώ σε όσους χρειάζονται τη βοήθειά μου. Θέλω να ανταποδώσω ένα μικρό κομμάτι της μεγάλης βοήθειας που μου έδωσαν εμένα
Η μεγαλύτερη δοκιμασία
Και εκεί που όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά, ο Δημήτρης Φίνος έφτασε μπροστά στην πιο μεγάλη δοκιμασία: «Στο τέλος της τρίτης χημειοθεραπείας έπαθα
πάλι πνευμονία. Ο οργανισμός μου είχε αδυνατίσει, δεν είχα ανοσοποιητικό σύστημα και, σύμφωνα με τους γιατρούς, οι πνεύμονές μου είχαν πάθει βλάβη σε ποσοστό 80%. Ανέπνεα με μηχανική υποστήριξη και νόμιζα πως με μαχαιρώνουν. Ούρλιαζα από τους πόνους και μου ξεκίνησαν μορφίνες και κορτιζόνες. Τον Απρίλιο, και έπειτα από έξι μήνες νοσηλείας, είχα φτάσει στο σημείο μηδέν. Επαθα κατάκλιση, άνοιγε παντού το δέρμα μου, η γλώσσα μου και ο φάρυγγας είχαν “καεί” από το οξυγόνο. Ημουν σε καταστολή για τρεις μέρες και οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Οι άνθρωποι έκαναν ό,τι μπορούσαν, αλλά ήταν η στιγμή που όλοι περίμεναν το θαύμα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι δεν μπορούσα να κουνήσω ούτε τα βλέφαρά μου και σκεφτόμουν πως δεν πρέπει να “περάσω απέναντι”. Με τη δύναμη της σκέψης έδινα μάχη και ένιωθα την πίστη μου να με κρατάει στη ζωή. Το θαύμα τελικά έγινε. Ξύπνησα με πολλά προβλήματα, αλλά με τη βοήθεια των γιατρών του νοσοκομείου και κυρίως της αιματολόγου Ευγενίας Βέρρου, που μου συμπαραστάθηκε ως γιατρός, φίλη και μητέρα, κατάφερα να αναρρώσω. Ευχαριστώ, επίσης, το προσωπικό των νοσοκομείων Ιπποκράτειο και Θεαγένειο, που ενδιαφέρθηκαν για μένα σαν να ήμουν παιδί τους. Φυσικά, ευχαριστώ τους γονείς μου Ελένη και Σπύρο, που είμαι βέβαιος πως πέρασαν δύο φορές αυτό που πέρασα εγώ. Μάλιστα, η μητέρα μου είχε χάσει τη μητέρα της και γιαγιά μου από την ίδια αρρώστια, αλλά, όπως είπαν οι γιατροί, η κληρονομικότητα είναι μόνο 5%».
«Διακρίνω τον θάνατο από τη ζωή»
Ακόμα και σήμερα ο Δημήτρης Φίνος ζει με την ανησυχία και μέρα με τη μέρα χτίζει και πάλι τη ζωή του: «Για την ώρα έχω αναπηρία 80%. Σύμφωνα με τους γιατρούς, θα χρειαστεί να περάσει ενάμισης χρόνος για να πέσουν οι πιθανότητες υποτροπής κάτω από το 30%. Μετά θα περιμένω την 5ετία για να πέσω κάτω από 10% και τη δεκαετία για να πέσω κάτω από το 5%. Ετσι έμαθα να μην κάνω τρελά όνειρα, αλλά να διακρίνω τη ζωή από τον θάνατο και να ζω ευχάριστα με τα απλά καθημερινά πράγματα. Φυσικά και έχω τις αγωνίες μου, όπως όλοι γύρω μας. Σκέφτομαι να κάνω οικογένεια… αλλά πώς να κάνω οικογένεια όταν για χρόνια δεν θα έχω διορισμό σε κάποιο σχολείο και το καλοκαίρι θα πρέπει να δουλεύω και σε κάποια τουριστική επιχείρηση για να τα βγάζω πέρα; Ολα αυτά είναι προβλήματα, αλλά πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτά και να μη μας καταβάλλουν. Το πιο πολύτιμο πράγμα είναι η υγεία».
Στη μεγάλη περιπέτεια που πέρασε υπήρχαν άνθρωποι και γεγονότα που τον σημάδεψαν. Ενας από αυτούς ήταν ο αθλητής του στίβου και παλιός βολεϊμπολίστας Απόστολος Χαριτωνίδης, που πριν από δέκα χρόνια είχε περάσει την ίδια περιπέτεια: «Ο Απόστολος με στήριξε και με οδήγησε στους δύσκολους δρόμους που είχα να διανύσω. Με προετοίμασε και ακόμα και τώρα θέλω να τον ακολουθήσω στην καμπάνια των εθελοντών δοτών μυελού των οστών που κάνει».
Δάσκαλος στη Γλυφάδα
Ονειρο του Δημήτρη είναι να επιστρέψει και στα γήπεδα του βόλεϊ, ενώ πλέον έχει αφιερωθεί στον διαπαιδαγωγικό του ρόλο, που του έχει ανοίξει νέο δρόμο στη ζωή: «Το καλοκαίρι, για να ανέβω ψυχολογικά, υπέγραψα δελτίο στον Αίαντα Ευόσμου. Τώρα, όμως, ζω στη Γλυφάδα, καθώς είμαι δάσκαλος στο 14ο Δημοτικό Σχολείο Γλυφάδας. Κάνω, παράλληλα, στήριξη σε παιδάκια που έχουν μαθησιακές ανάγκες, αλλά μεγαλώνουν φυσιολογικά. Πολύ χαίρομαι που προσφέρω και το περιβάλλον στο σχολείο είναι τέλειο. Θα ήθελα κάποια στιγμή να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη, όπου είναι η βάση μου, για να αισθάνομαι ασφάλεια κοντά στο Θεαγένειο, όπου πηγαίνω πολύ συχνά για εξετάσεις. Μέσα από όλη αυτή την περιπέτεια ένιωσα αγαπητός και αυτό μου έδωσε αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση, αλλά και μια έμφυτη ανάγκη να ανταποδώσω ό,τι εισέπραξα».
