Η Μαρίτσα (Μαυροπούλου) δεν μένει πια εδώ…. η μια από τις τρεις γιαγιάδες – σύμβολο της Λέσβο έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών.
Οι συγχωριανοί της, θα πουν αύριο το τελευταίο αντίο στη Σκάλα Σκαμιάς ενώ όπως είπε στην ΕΡΤ Αιγαίου ο πρόεδρος της κοινότητας Γιώργος Σαρόγλου « θα τη θυμόμαστε πάντα, μια τίμια γυναίκα που μας έκανε περήφανους»
Τον γύρο του κόσμου έκανε τον Οκτώβριο του 2015 η φωτογραφία του Λευτέρη Παρτσάλη από τη Μυτιλήνη (Σκάλα Συκαμιάς) που έδειχνε τρεις ηλικιωμένες Ελληνίδες να φροντίζουν ένα μικρό παιδί την ώρα που η μητέρα του αλλάζει ρούχα καθώς μόλις έχει φτάσει στο νησί από τα τουρκικά παράλια.
Η κυρία Ευστρατία, η κυρία Μαρίτσα και η κυρία Μηλίτσα, οι γιαγιάδες της Λέσβου είχαν δηλώσει ότι «του τραγουδούσαμε και ήπιε το γάλα μονορούφι».
Για το περιστατικό και τη φωτογραφία όπως το αφηγήθηκε η Μαρίτσα:
«Ήταν πολύς κόσμος μαζωμένος στον Πλάτανο καθώς είχαν φτάσει τρεις βάρκες. Είδαμε τη μητέρα την ώρα που άλλαζε τα ρούχα της και της είπαμε ότι το μωρό πεινάει. Έδωσαν στο μωρό ένα μπιμπερό αλλά αυτό δεν ήθελε το γάλα. Το δοκίμασα στο χέρι μου και ήταν καυτό. Εκεί δίπλα είχε μια βρύση και κρύωσα εκεί το μπιμπερό και μετά το μωρό το ήπιε το γάλα»
Το κείμενο του Lesvosnews.net (ήταν το πρώτο ΜΜΕ της Λέσβου που είχε δημοσιεύσει τη φωτογραφία που έγινε σύμβολο)
Λέσβος, 16 Οκτωβρίου 2015. Σκάλα Συκαμιάς
Θυμήθηκες ξανά όλα όσα πέρασες και εσύ. Τις λαχτάρες και τον αγώνα που έδωσες για να μεγαλώσεις τα δικά σου παιδιά. Θυμήθηκες ότι ποτέ τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Μάχες καθημερινές για το αυτονόητο, ιδρώτας για λίγο ψωμί. Θυμήθηκες τις ιστορίες που και εσύ άκουγες από τους γονείς σου. Θυμήθηκες φίλες που πήραν το δρόμο της ξενιτιάς.
Θυμήθηκες πώς είναι να μεγαλώνεις ένα μωρό.
Και τώρα κρατάς στα χέρια σου ένα μωρό που δεν είναι δικό σου. Δεν είναι μόνο η χαρά ότι το φροντίζεις. Είναι η χαρά να γίνεσαι ξανά μάνα. Μάνα!
Και η φυσική μάνα έχοντας γλυτώσει από πολέμους, θάλασσες και ταραχές μπορεί να χαμογελά… γιατί ίσως στα πρόσωπα των τριών γιαγιάδων στη Σκάλα Συκαμιάς να βρήκε ξανά τη δική της μάνα, να βρήκε ξανά την ελπίδα.
Ευχαριστούμε γιαγιάδες της Λέσβου.
Μάρτιος 2016
Οι γιαγιάδες της Λέσβου από τη Σκάλα Συκαμιάς που έγιναν γνωστές σε όλο τον κόσμο συνάντησαν τον “δημιουργό” τους.
Τον άνθρωπο του τράβηξε την κλασική πλέον φωτογραφία με τις γιαγιάδες της Λέσβου να ταΐζουν το μικρό παιδί μιας μάνας που ήρθε ώς προσφυγας στη Σκάλα Συκαμιάς.
Η κυρία Ευστρατία, η κυρία Μαρίτσα και η κυρία Μηλίτσα συνάντησαν τον φωτογράφο Λευτέρη Παρτσάλη.
Ο Λευτέρης Παρτσάλης που όχι μόνο έκανε διάσημες τις γιαγιάδες αλλά με την ιστορική πλέον φωτογραφία του ανέδειξε το πρόσωπο της αλληλεγγύης στη Λέσβο.
Η τεράστια απήχηση της φωτογραφίας και η “επίμαχη” στιγμή
Η φωτογραφία τραβήχτηκε στη Σκάλα Συκαμινιάς, στην «πρώτη γραμμή» υποδοχής χιλιάδων προσφύγων καθημερινά από εθελοντές στο ακριτικό νησί.
Σύντομα έκανε το γύρο του Διαδικτύου, φιλοξενήθηκε σε διεθνή ΜΜΕ, ενώ η κυβέρνηση την χρησιμοποίησε για να προβάλει το ανθρώπινο πρόσωπο που δείχνει η Ελλάδα, σε σχέση με άλλες χώρες της ΕΕ.
Επιλέχθηκε ως φόντο στο βήμα των δηλώσεων κορυφαίων Ελλήνων και Ευρωπαίων αξιωματούχων όταν αναχώρησαν από την Ελλάδα 6 οικογένειες προσφύγων με προορισμό το Λουξεμβούργο στο πλαίσιο του προγράμματος μετεγκατάστασης της ΕΕ.
Επίσης, στο Μαξίμου, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, κατά τις κοινές δηλώσεις με τον πρόεδρο της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, έκανε λόγο για «συγκινητική φωτογραφία», σημειώνοντας πως «…οι νησιώτες εκεί που βλέπουν το εισόδημά τους να συρρικνώνεται, εντούτοις ανοίγουν την αγκαλιά τους σε αυτούς τους ανθρώπους… Αυτή είναι η εικόνα της Ευρώπης που θέλουμε».
Ο κ. Παρτσάλης, ως επαγγελματίας, χάρηκε για την αναγνώριση της φωτογραφίας του από τον απλό κόσμο και είχε σχολιάσει:
«Κατάφερε η εικόνα μου να ‘βγάλει’ αυτό που γίνεται στη Λέσβο. Την αλληλεγγύη που δείχνουν οι κάτοικοι, οι εθελοντές, όσοι έχουν πάει να βοηθήσουν, από όλο τον Κόσμο».
«Δεν περίμενα ποτέ ότι η φωτογραφία αυτή θα φτάσει τόσο ψηλά και θα συζητείται σε κυβερνητικό επίπεδο… »
Όσο για την «επίμαχη» στιγμή που τράβηξε τη γνωστή φωτογραφία, αφού είχε βοηθήσει σε κάποιες διασώσεις εκείνη την ημέρα άρχισε να ψάχνει «πίσω από τις κάμερες, πέρα από τις αφίξεις των βαρκών»:
«Έβλεπα τον αγώνα των εθελοντών στον πρόχειρο καταυλισμό που είχε στηθεί πάνω από τη Σκάλα, στον Πλάτανο. Όταν έρθουν οι πρόσφυγες πρώτα πάνε εκεί αλλάζουν, τρώνε κάτι ζεστό… Εκεί ήταν οι γιαγιάδες… η στιγμή ήταν έτοιμη. Ηταν το σκηνικό λες και τους είχε βάλει κάποιος ακριβώς. Αυτές τις γιαγιάδες, αυτό το μωρό, αυτή τη μάνα. Η μάνα προσπαθούσε να το ταΐσει. Το παιδί έκλαιγε. Απλά οι γιαγιάδες το πήραν στα χέρια τους. Ηταν φοβερό ένιωσα ότι ήταν όχι σαν να παίρνουν ένα ξένο παιδί, αλλά σαν να παίρνουν το εγγόνι τους».
