Γράφει η Νίκη Κελεσίδου
«Μην στεναχωριέσαι, πολύ ευαίσθητος έχεις γίνει, χαλάρωσε». «Έλα δεν έχεις ανάγκη είσαι δυνατός εσύ». «Μην είσαι εγωιστής, όλοι τα ίδια περνάνε». «Καταλαβαίνω, να σκέφτεσαι όμως ότι υπάρχουν και χειρότερα». «Να έχεις υπομονή, δε βλέπεις ο τάδε τι περνάει». «Το καλό πάντα αργεί, περίμενε λίγο ακόμα και βλέπουμε μετά.»
Όχι φίλε δε θέλω να περιμένω άλλο. Ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω. Και την υπομονή μου την έκανα και χρόνο στον εαυτό μου έδωσα και τους άλλους σκέφτηκα, αλλά ως εδώ. Κι όσο κι αν μ’ αγαπάς κι επιμένεις πως με καταλαβαίνεις να σου ξεκαθαρίσω ότι τα όρια μου τα έφτασα και τα ξεπέρασα καιρό τώρα. Και πολύ απλά κουράστηκα.
Κουράστηκα να κάθομαι και να παρατηρώ ό,τι γίνεται γύρω μου περιμένοντας ανέλπιστα ότι κάτι θα αλλάξει. Να ακούω όλους τους καλοθελητές και μη, να με «συμβουλεύουν» για το καλό μου, γιατί αυτοί τάχα ξέρουν καλύτερα κι εγώ να νιώθω ότι μέσα μου βράζω. Δε θέλω να ηρεμήσω, να τα φέρω όλα τούμπα θέλω. Κι αν δε μπορείς να το καταλάβεις και με θεωρείς λάθος και υπερβολικό, άσε με να σπάσω τα μούτρα μου. Το προτιμώ από το να μένω στάσιμος και να ζω μια κατάσταση που απλά δεν με ικανοποιεί.
Δεν έχω άλλη υπομονή να περιμένω πότε θα γυρίσει ο τροχός. Θα τον γυρίσω εγώ. Θα προσπαθώ ξανά και ξανά μέχρι να τον φέρω στα μέτρα μου. Θα χτυπήσω κάθε πόρτα που παρουσιάζεται μπροστά μου κι ας είναι και η τελευταία αυτή που θα ανοίξει. Θα ακολουθήσω τους δρόμους που επιθυμώ εγώ κι ας βρεθώ σε αδιέξοδο. Φτάνει να δοκιμάζω και να δοκιμάζομαι. Φτάνει να μην επαναπαύομαι. Κι ας χάσω το βήμα μου κάποιες φορές, ας πέσω. Θα ξανασηκωθώ. Να ‘σαι σίγουρος γι’ αυτό. Και κάθε φορά θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
Μόνο μη μου ζητάς να κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια. Άσε με να αξιοποιήσω κάθε φλόγα που υπάρχει ακόμα μέσα μου. Άσε με να κυνηγήσω τα όνειρα μου, μη μου τα παίρνεις. Ξέρεις ότι ποτέ δε συμβιβάστηκα, μην περιμένεις λοιπόν να το κάνω τώρα απλά και μόνο για να ακολουθήσω το πλήθος και κανόνες που κάποιος άλλος όρισε για εμένα. Ανάποδα θα προχωρήσω, αντίθετα…κι εσύ λέγε με τρελό. «Το καλό πάντα αργεί και υπομονή», ξέρω…μα ξύπνησα.
