Γράφει ο Αντώνης Καραβασίλης, Σχολικός Ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος
Το αν θα πρέπει να φιλάμε τα παιδιά μας στο στόμα ή όχι είναι ένα ερώτημα που έχει απασχολήσει αρκετούς γονείς και έχει προκαλέσει ποικίλες και αντίθετες αντιδράσεις. Είναι τελικά μια προβληματική συμπεριφορά που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού ή μια απόλυτα φυσιολογική και αθώα συμπεριφορά που το παιδί μπορεί να εισπράξει μόνο ως ένδειξη γονεϊκής αγάπης;
Ο Φρόυντ, πατέρας της ψυχανάλυσης, θεωρούσε πως o τρόπος με τον οποίο ένα άτομο φιλάει και του αρέσει να φιλιέται δείχνει αρκετά για τον χαρακτήρα του μιας και μας συνδέει με την πρώτη μας σχέση με τον εαυτό μας και τους άλλους. Θεωρούσε πως έρχεται μια στιγμή για το βρέφος κατά την οποία η ηδονή που βιώνει, στη διάρκεια του θηλασμού, δεν συνακολουθείται από την ανάγκη για τροφή και έτσι μπορεί να αποσπαστεί από αυτήν. Ο Βίννικοτ (σπουδαίος παιδίατρος, ψυχαναλυτής), έγραφε κάπου ότι τα ζώα μπορούν να δαμαστούν, τα στόματα όμως όχι.
H Δρ. Charlotte Reznick, Αμερικανίδα ψυχολόγος ισχυρίζεται ότι ένα πεταχτό φιλί στα χείλη από τους γονείς μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στο παιδί. Εάν αρχίσουμε να φιλάμε τα παιδιά μας στο στόμα όταν είναι μικρά, τίθεται το ερώτημα «Πότε σταματάμε;». Εκεί έγκειται η σύγχυση. Τα παιδιά κάποια στιγμή μεγαλώνουν και παύουν να είναι μωρά. Στα 5-6 τους χρόνια αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το σώμα τους και να έρχονται σε επαφή με τη σεξουαλικότητα τους. Ορισμένοι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι σε αυτή την ηλικία ακόμη και ένα αθώο φιλί στα χείλη μπορεί να προκαλέσει διέγερση στο παιδί. Επιπλέον, ένα μικρό παιδί που βλέπει τους γονείς του να φιλιούνται στα χείλη και να κάνουν το ίδιο και με αυτό, είναι πολύ πιθανό να συγχυστεί όσον αφορά τους ρόλους στην οικογένεια και τα συναισθήματα που τρέφει ο ένας για τον άλλον.
Τα παιδιά αντιλαμβάνονται από πολύ νωρίς, πως υπάρχουν ανάμεσα στους γονείς υπερβολικές οικειότητες που τα ίδια δεν δικαιούνται να έχουν. Και τέλος πάντων, αυτό είναι που διαχωρίζει ένα παιδί από τους ενήλικες. Το φιλί στο στόμα θα τολμήσω να πω ότι απαγορεύεται να το δίνουμε στα παιδιά μας, ούτε στο σπίτι, ούτε πουθενά. Ίσως είναι ακόμα πιο αποπλανητικό όταν συμβαίνει μέσα σε πλαίσια οικειότητας και μυστικά, κεκλεισμένων των θυρών. Και φυσικά, θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι είναι εντελώς ανώφελο να βάζουμε το παιδί επίτηδες να παρακολουθεί αυτό το θέαμα ανάμεσα σε μας και τον/την σύντροφό μας (ούτε και να κρυβόμαστε, γιατί αυτό θα ήταν το άλλο άκρο, αν τύχει να μας δουν, έτυχε).
*Ο Αντώνης Καραβασίλης είναι Σχολικός Ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος. Πραγματοποίησε τις σπουδές στου στην ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Στην συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό πάνω στη σχολική Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας (University of Nicosia) από το οποίο αποφοίτησε με άριστο βαθμό Α.
Παράλληλα έχει παρακολουθήσει διάφορα σεμινάρια πάνω στην παιδοψυχολογία, τις μαθησιακές δυσκολίες,τα αναπτυξιακά σύνδρομα και τον αυτισμό. Στο παρελθόν έχει εργαστεί τόσο στον ιδιωτικό τομεα (σε μη Κυβερνητικές Οργανώσεις στα πλαίσια του προσφυγικού ζητήματος και σε σωματείο ειδικής αγωγής), στο δημόσιο (δημόσια υπηρεσία Κ.Ε.Σ.Υ πρώην ΚΕΔΔΥ) και στο ΕΕΕΕΚ Βέροιας.
Αυτή την περίοδο συνεργάζεται με το Διεπιστημονικό Θεραπευτικό Κέντρο του κ. Στέφανου Τσίλη, Θεσσαλονίκης 43 στη Βέροια
Τηλ επικοινωνίας : 6982533842
