Γράφει ο Αντώνης Καραβασίλης, Σχολικός Ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος
Η οικογένεια και το σχολείο αποτελούν “τις δύο όψεις του μηχανισμού κοινωνικοποίησης” ενός νεαρού ατόμου.
Παρ όλα αυτα, σε γενικές γραμμές φαίνεται ότι η συνεργατική σχέση μεταξύ της οικογένειας και του σχολείου δεν είναι δεδομένη. Υπάρχουν έρευνες που αποδεικνύουν ότι η επαφή και η συνεργασία μεταξύ των γονέων και των καθηγητών και γενικότερα η γονεική εμπλοκή στην εκπαιδευση των παιδιών, είναι άκρως βοηθητικές στην καλύτερη ακαδημαική επίδοση των παιδιών, στην ομαλή πνευματική τους ανάπτυξη και στην αποφυγή προβλημάτων συμπεριφοράς (Pelco 2000).
Η συστηματική μελέτη της επικοινωνίας σχολείου-οικογένειας, με άξονα την ενεργητική συμμετοχή των γονέων στις δραστηριότητες του σχολείου και τελικό στόχο την ανάπτυξη συνεργασίας μεταξύ του σχολείου και της οικογένειας αποτελεί ένα γόνιμο επιστημονικό πεδίο. Η οργανωμένη συμμετοχή της οικογένειας στις δραστηριότητες του σχολείου οδηγεί όλους τους συμμετέχοντες στην επίτευξη καλύτερων αποτελεσμάτων. Η ουσιαστική αλληλεπίδραση του σχολείου με την οικογένεια έχει σημαντικές επιπτώσεις στην εξέλιξη και στην ανάπτυξη των παιδιών, έχει θετικές συνέπειες για τους εμπλεκόμενους γονείς και δημιουργεί πλεονεκτήματα για τους εκπαιδευτικούς (Epstein & Dauber, 1991).
Πότε όμως η γονεϊκή εμπλοκή επιφέρει θετικά αποτελέσματα στη σχολική επίδοση ενός παιδιού;
Οι γονείς για να συμμετάσχουν επικοδομητικά στη σχολική ζωή του παιδιού τους θα πρέπει να έχουν δύο στόχους:
1) Τη βελτίωση των μαθησιακών τους αποτελεσμάτων,
και
2) Να συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία και τις μαθησιακές εμπειρίες των παιδιών τους.
Για να πραγματοπιηθούν οι δύο παραπάνω στόχοι θα ήταν καλό η γονεϊκή εμπλοκή να έχει τις ακόλουθες μορφές:
1) Σχολική εμπλοκή. Οι γονείς βρίσκονται σε συνεχή επικοινωνία με τους εκπαιδευτικούς. Συζητούν για τη σχολική επίδοση των παιδιών τους και παίρνουν μέρος σε δραστηριότητες του σχολειού. Ακόμη βοηθούν τα παιδιά σε διάφορες σχολικές εργασίες που έχουν για το σπίτι με ρόλο πάντα υποστηρικτικό και βοηθητικό.
2) Γνωστική-Διανοητική εμπλοκή. Οι γονείς εκθέτουν το παιδί τους σε διανοητικές ενασχολήσεις, π.χ. το προτρέπουν να διαβάσει λογοτεχνικά βιβλία, συζητούν μαζί του για θέματα της επικαιρότητας, κάνουν επισκέψεις σε μουσεία, βιβλιοθήκες, θέατρα και αναζητούν από κοινού πληροφορίες στο διαδίκτυο.
3) Προσωπική εμπλοκή. Οι γονείς δίχνουν ενδιαφέρον για το πώς περνάει το παιδί στο σχολείο, συζητούν μαζί του για διάφορα θέματα που το απασχολούν, ενθαρρύνουν το παιδί σχετικά με τις προσδοκίες, τους στόχους και τα κίνητρα του και τέλος ενδιαφέρονται για το πώς περνά το παιδί τους στα διαλείμματα.
Καταλαβαίνουμε επομένως πόσο σημαντική είναι η γονεϊκή εμπλοκή στο σχολείο, αρκεί αυτή να γίνεται με το σωστό τρόπο. Τώρα άν αυτό ισχύει σε γενικές γραμμές, σύμφωνα με έρευνες, στις μέρες μας και αν η συνεργασία των γονέων με τους εκπαιδευτικούς είναι ομαλή τις περισσότερες φορές, αυτά είναι θέματα που θα τα αναλύσουμε σε επόμενα άρθρα.
*Ο Αντώνης Καραβασίλης είναι Σχολικός Ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος. Πραγματοποίησε τις σπουδές στου στην ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Στην συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό πάνω στη σχολική Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας (University of Nicosia) από το οποίο αποφοίτησε με άριστο βαθμό Α.
Παράλληλα έχει παρακολουθήσει διάφορα σεμινάρια πάνω στην παιδοψυχολογία, τις μαθησιακές δυσκολίες,τα αναπτυξιακά σύνδρομα και τον αυτισμό. Στο παρελθόν έχει εργαστεί τόσο στον ιδιωτικό τομεα (σε μη Κυβερνητικές Οργανώσεις στα πλαίσια του προσφυγικού ζητήματος και σε σωματείο ειδικής αγωγής), στο δημόσιο (δημόσια υπηρεσία Κ.Ε.Σ.Υ πρώην ΚΕΔΔΥ) και στο ΕΕΕΕΚ Βέροιας.
Αυτή την περίοδο συνεργάζεται με το Διεπιστημονικό Θεραπευτικό Κέντρο του κ. Στέφανου Τσίλη, Θεσσαλονίκης 43 στη Βέροια
Τηλ επικοινωνίας : 6982533842
