Η ιστορία έχει διδάξει ότι δύο μεγάλες ομάδες που εδρεύουν στην ίδια πόλη επιβάλλεται να βρουν μια αφορμή για τη δημιουργία ενός πολέμου χωρίς τέλος. Μπενφίκα και Σπόρτινγκ, οι δύο μεγάλοι σύλλογοι της Λισσαβώνας, γεννήθηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, τα σημερινά επίσημα ονόματα («Sport Lisboa e Benfica» και «Sporting Clube de Portugal») εμφανίστηκαν το 1908, όταν συγχωνεύτηκαν η Sport Lisboa και η Sport Benfica, που ήταν ένας απλός… ποδηλατικός σύλλογος (ο τροχός του ποδηλάτου φαίνεται καθαρά στο σήμα της, σήμερα), ενώ η Σπόρτινγκ είχε τις ρίζες της στο Bellas Sporting Club, των πλουσίων.
Το ενιαίο πορτογαλικό πρωτάθλημα θα αρχίσει μόλις το 1938: η εργατική τάξη κόλλησε πάνω το κόκκινο χρώμα των «αετών» της Μπενφίκα, ενώ το κομμάτι της υψηλής κοινωνίας επέλεξε το πράσινο ελπιδοφόρο χρώμα των «λιονταριών» της Σπόρτινγκ. Ο χαρακτηρισμός «αιώνιο ντέρμπι» ήρθε πολύ αργότερα, όταν η αγγλική κουλτούρα εισέβαλε για τα καλά στη χώρα. Τα πρώτα 20 χρόνια, το ντέρμπι ήταν απλώς ένα ματς, μια μάχη στα χειρότερα γήπεδα των γειτονιών, μέχρι που το 1954 η Μπενφίκα εγκαινίασε το παλιό θρυλικό «Ντα Λουζ» και η Σπόρτινγκ να βρει στέγη το 1956 στο «Ζοσέ Αλβαλάδε».
Σπόρτινγκ – Μπενφίκα λοιπόν, ήτοι οι πράσινοι κόντρα στους κόκκινους, τα λιοντάρια κόντρα στους αετούς ή, όπως λένε στην πιο δυτική πρωτεύουσα της Ευρώπης, οι… σαύρες κόντρα στα λαμπερά φωτιστικά σε ένα ντέρμπι που «γεννήθηκε» την 1η Δεκεμβρίου 1907. Τότε, η Σπορτ Λισμπόα υποδέχεται τη Σπόρτινγκ σε τερέν χωράφι, ελέω βροχής, του παλιού «Καρκαβέλας». Η Σπόρτινγκ νίκησε 2-1 και άρχισε η ιστορία ενός ντέρμπι με 113 χρόνια ζωής.
Ραντεβού λοιπόν στο γήπεδο που κρατά ακόμα το όνομα του υποκόμη Αλβαλάδε, του ευεργέτη της Σπόρτινγκ που κατέστρεψε –εκμεταλλευόμενος το άφθονο χρήμα– την πρώτη ομάδα της Μπενφίκα. Η Μπενφίκα θα πάρει το αίμα της πίσω το 1960 όταν «έκλεψε» από τη Σπόρτινγκ τον μεγάλο Εουσέμπιο, τον οποίον η Σπόρτινγκ «τάιζε» στο παράρτημά της, στη Λουρέντσο Μάρκες της Μοζαμβίκης.
