Γράφει η Sandra Di Cardi, loveletters.gr
Wir leben nur einmal. Εις την ελληνικήν διάλεκτον, αυτό σημαίνει ζούμε μόνο μια φορά.
Κι επειδή αυτή τη φορά θέλω να τη γλεντήσω και να τη ζήσω όσο δυνατόν πιο όμορφα και λαμπερά, νομίζω πως οι κακίες δεν έχουν χώρο για την καρδιά μου. Οι κακίες έχουν χρώμα μαύρο, μα εμένα το αγαπημένο μου είναι το γαλάζιο. Επίσης, μου αρέσει το πράσινο και λατρεύω και το ροζάκι.
Δεν έχει χώρο, λοιπόν, για το μαύρο. Το μαύρο μπορεί να υπάρχει στις καρδιές των σκάρτων ανθρώπων, αυτών που έπαιξαν με τα συναισθήματα των άλλων, με το μυαλό των άλλων.
Αυτών που έδωσαν ελπίδες σε άλλους για οποιοδήποτε λόγο!
Θες δουλειά; Σχέση; Χρήματα; Οτιδήποτε.
Πάντα ήθελα να ρωτήσω έναν τέτοιον άνθρωπο, για ποιο λόγο κάνει αυτές τις πράξεις που αυτόματα τον καθιστούν “σκάρτο”. Ποιο το νόημα των πράξεων του; Ποιος ο σημαντικός λόγος που τον ωθεί να τις κάνει;
Αναπάντητο το ερώτημα ακόμα και γι αυτόν, πιστεύω..
Αφού, λοιπόν, δε βρίσκω απαντήσεις κι ήδη με έχει βασανίσει, έστω και λιγουλάκι, αυτό το ζήτημα, κι αφού ξέρω το συναίσθημα ενός ανθρώπου που του φέρθηκαν σκάρτα, προτιμώ να μην τους κρατώ κακίες, αλλά απόσταση.
Δεν τους κρατώ κακία γιατί κατά βάθος τους λυπάμαι. Ναι, τους λυπάμαι. Και ξέρεις γιατί;
Γιατί τρέφουν την ψυχή και το μυαλό τους με μια ψεύτικη ικανοποίηση. Δεν έχουν δοκιμάσει, όμως, την αληθινή ικανοποίηση. Αυτήν την ικανοποίηση με την τόσο γλυκιά γεύση, που προέρχεται από το καλό που έκανες για έναν άνθρωπο. Από το χαμόγελο το αληθινό που του χάρισες. Του το χάρισες γιατί έκανες κάτι αληθινό γι αυτόν.
Είτε περιέχει αγάπη, είτε ακόμα και απογοήτευση, την οποία χρειάστηκε να του δώσεις, για να τον προστατεύσεις από κάτι το χειρότερο γι αυτόν.
Θα ήταν ωραίο να του έδινες ψεύτικες ελπίδες και μετά να του ερχόταν το ΜΠΑΜ το μεγάλο;
Όχι, δε θα ήταν. Ούτε γι αυτόν, γιατί θα ήλπιζε τσάμπα, αλλά ούτε και για σένα γιατί έπειτα θα σε θεωρούσε σκάρτο. Υποτιμητικό για σένα; ΌΧΙ;
Μου έχει τύχει και μένα αυτό, να κάνω παρέα με τέτοιους ανθρώπους. Ακόμα και σήμερα που γράφω, μαθαίνω για φιλίες που ήταν φιλίες του συμφέροντος, όπως λέω κι εγώ.
Φιλίες που δεν μπορείς να τις ποτίσεις με εμπιστοσύνη. Φιλίες που προσφέρονται από ανθρώπους που νομιίζεις πως είναι φτιαγμένοι απο γυάλινο ποτήρι χωρίς πάτο. Που να κάτσει η εμπιστοσύνη χωρίς πάτο; Θα φύγει κάτω…
Έτσι θα πρέπει να βάζεις κάθε φορά εμπιστοσύνη, αλλά θα φεύγει κι έτσι κάθε φορα θα απογοητεύεσαι.
Γι’ αυτό, λοιπόν, επειδή πάτος δεν πρόκειται να μπει, παίρνω το ποτήρι, το βάζω σε μια κούτα με όλα τα σχεδόν άχρηστα αντικείμενα και το αφήνω απλά εκεί!
Ίσως κάποτε να το ψάξω πάλι.
Μέχρι τότε όμως, υπάρχουν πολλά όμορφα ποτήρια στην κουζίνα μου, τα οποία χρησιμοποιώ και θα χρησιμοποιώ, γιατί και πάτο έχουν, και όμορφα σχεδιασμένα είναι!
