Γράφει ο Senhar, omorfizoi.gr
Γιατί η ψυχρότητα και η αδιαφορία επηρεάζει τόσο πολύ τις σχέσεις μας;
Γιατί είμαστε τόσο κλειστοί και δεν εκδηλώνουμε τα συναισθήματα που νιώθουμε; Γιατί δεν εκτονώνουμε το άγχος και την πίεση μέσα από τον χορό, το τραγούδι και τις δραστηριότητες που λειτουργούν ευεργετικά για την ψυχή, το νου και το σώμα;
Ναι, έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής και έχουμε γίνει περισσότερο οργανωτικοί, περισσότερο προγραμματισμένοι. Βάλαμε τα πάντα σε κουτάκια, γιατί έτσι λειτουργούν και οι υπολογιστές που χειριζόμαστε με input και output δεδομένα. Η ζωή μας τις τελευταίες δεκαετίες χαρακτηρίζεται από την ταύτιση σε μια οθόνη στην προσωπική και επαγγελματική μας ζωή (κινητό, p/c, tablet, play station, TV).
Τον περισσότερο χρόνο σου τον περνάς σαν θεατής, παρατηρείς χωρίς να συμμετέχεις. Αυτή η αντίληψη έχει περάσει και στην καθημερινότητα, στις σκέψεις, στην έκφρασή σου, στις αντιδράσεις σου. Τελικά έχεις γίνει παρατηρητής της ζωής, δεν αντιδράς άμεσα ούτε ενεργοποιείς τα αντανακλαστικά σου σε ένα συμβάν που θα προκύψει απρόσμενα, γιατί έχεις προσκολληθεί στην παρακολούθηση και παίζει τον κατευθυνόμενο ρόλο του θεατή που ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ.
Αυτό επικρατεί σε πολλές πτυχές της κοινωνίας, δεν υπάρχει συμμετοχή στα κοινά, στον εθελοντισμό, δεν αντιδράς και είσαι υποτονικός και αδιάφορος στα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω σου. Βυθίζεσαι στην αδιαφορία του θεατή που έχει ταυτιστεί με μια ταινία, σαν κάτι που δεν τον αφορά, γιατί δεν είναι αληθινό.
Αυτό αναπαράγεται στον ψυχισμό του ατόμου σαν κοινωνική παθογένεια και έχει καταγραφεί στο υποσυνείδητο του τρόπου ζωής μας ως το πρόγραμμα του παρακολουθητή. Τα παραδείγματα αυτής της απαθούς συμπεριφοράς που κατευθύνει τη μάζα είναι άπειρα.
-Πριν λίγο καιρό σε ένα βαγόνι του Μετρό έπιασα ένα άντρα την ώρα που έκλεβε ένα πορτοφόλι. Η αντίδραση των ανθρώπων ήταν μηδενική, κανείς δεν κουνήθηκε, ούτε είπε κάτι, φοβήθηκαν ακόμα και να κοιτάξουν μην φορτωθούν ευθύνες ή μπουν στον κόπο να δράσουν με κάποιο τρόπο-.
Το σύνδρομο του ανθρώπου που δεν θέλει να ξεβολευτεί από την ασφάλεια του προγράμματος του, για να κάνει το κάτι παραπάνω ή να αναλάβει επιπλέον αρμοδιότητες, είναι αποτέλεσμα της μειωμένης αυτοεκτίμησης που διακατέχει τους πολίτες των πόλεων.
Έτσι έχει δημιουργηθεί μια ομάδα στόχος που ελέγχεται πολύ εύκολα χωρίς να έχει την ανάγκη να συμμετέχει ενεργά στην κοινωνία. Λειτουργεί μόνο για να παράγει, να ικανοποιεί τις επιφανειακές ανάγκες της και να καταναλώνει, καθώς είναι ευχαριστημένη με αυτό γιατί συντηρείται η ψευδαίσθηση της ηρεμίας, της ευημερίας και της χαλαρότητας στην ζωή της.
Η λανθασμένη αντίληψη που έχει την βάση της στην στασιμότητα, την κριτική, την αδράνεια και την αδιαφορία με επιπτώσεις στην προσωπική εξέλιξη του καθενός είναι η επανάσταση του καναπέ που προάγεται από το σύστημα.
Μέσα από το Facebook, το Twitter και τα ΜΜΕ κατηγορούμε τους άλλους χωρίς να καταβάλουμε την παραμικρή προσπάθεια να θέσουμε τους εαυτούς μας ενεργούς, να δράσουμε για το μέλλον μας και να ενεργοποιηθούμε για να αξιοποιήσουμε τα ταλέντα μας.
Αν όμως λειτουργείς μόνο νοητικά και δεν μπαίνει στην διαδικασία της αναζήτησης και της προσπάθειας δημιουργείς ένα ψυχισμό αποστειρωμένο από το εξωτερικό περιβάλλον, μια φωλιά στο ημίφως που σε ικανοποιεί η προστασία και η διαφυγή που σου προσφέρει. Απέχεις από την ροή και την δράση με συνέπεια να μην παράγεις αποτελέσματα στην ζωή σου!!
Η ζωτική σου ενέργεια χαμηλώνει σιγά-σιγά καθώς δεν υπάρχει ανατροφοδότηση, οι ενδορφίνες, οι ορμόνες της χαράς φθίνουν, έτσι η κακή διάθεση γίνεται όλο και ποιο συχνά σύντροφός σου και η κατάθλιψη ελλοχεύει επικίνδυνα. Χωρίς να το αντιληφθείς υποκύπτεις σε κακές επιρροές, το τσιγάρο, το αλκοόλ, τα ηρεμιστικά χάπια… Έτσι περνάς ήρεμα και νωθρά την κάθε ημέρα σου καθώς μεγαλώνεις…
Τελικά, ο κόσμος της εικονικής πραγματικότητας που κορόιδευες έγινε η πραγματικότητα της ζωή σου… τον κατέκτησες χωρίς κανένα κόπο μέσα από την αδιαφορία και την απάθεια που επέλεξες.
