Υπάρχουν ευχάριστα γεγονότα μέσα στις ΜΕΘ που δίνεται η μεγάλη μάχη ενάντια στον κορονοϊό; Υπάρχουν, και μάλιστα είναι και αυτά που δίνουν κουράγιο σε όλους να συνεχίζουν την μάχη με μεγαλύτερο πείσμα.
Όπως αναφέρει το news4health, ένα από αυτά ήταν ένα συγκινητικό -αναλγητικό όπως το χαρακτήρισε η νοσηλεύτρια που μας το περιέγραψε- γράμμα, που έλαβε ένας άντρας μέσα στη ΜΕΘ. Tο News4Health βρέθηκε στο Νοσοκομείο «Σωτηρία».
Η Φωτεινή Αντωνιάδη, προϊσταμένη του τμήματος των νοσηλευτών στην ΜΕΘ – ΚΑΑ (Κέντρο Αναπνευστικής Ανεπάρκειας) του νοσοκομείου « Η Σωτηρία» έχει και θετικά πράγματα να πει για αυτές τις μέρες στην ΜΕΘ, που κατά τα άλλα της μοιάζουν όλες ίδιες.
Η διάθεση της εμφανώς θετική, επηρεασμένη από την καλή εικόνα που έχουν επιτύχει οι υγειονομικοί της «πρώτης γραμμής» στην αντιμετώπιση της νόσου, αλλά και από τις δυνατές, ανθρώπινες και προσωπικές στιγμές που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.
Όταν ζητήσαμε να μας περιγράψει μια στιγμή που τη συγκίνησε, δεν δίστασε καθόλου. «Τον πρώτο ασθενή αυτή τη στιγμή δεν τον θυμάμαι. Θυμάμαι όμως τον πιο ‘συγκλονιστικό’ ασθενή, έναν 52χρονο άνδρα, που μάλιστα αποσωληνώθηκε σήμερα» μας είπε.
Μαζί της η Αλεξία Μαρία, αναπληρώτρια προϊσταμένη νοσηλεύτρια, χαμογελούσε μέσα από τη μάσκα της, όπως μαρτυρούσαν τα μάτια της, συμφωνούσε και επιβεβαίωνε τη συγκινητική ιστορία, που βίωσε το προσωπικό της Μονάδας.
«Την ιστορία του θα τη θυμάμαι για πάντα. Kανείς μας εδώ δεν θα την ξεχάσει. Όταν εισήχθη στο νοσοκομείο, κάποια στιγμή επικοινώνησε η γυναίκα του μαζί μας για να της δώσουμε τα προσωπικά του αντικείμενα. Της τα παραδώσαμε, μέσω της κοινωνικής υπηρεσίας, στην πύλη του νοσοκομείου.
Ερχόμενη πίσω σε εμάς, η κοινωνική λειτουργός μας έφερε ένα σημείωμα με λίγες προτάσεις. Αυτό που κυρίως μας συγκίνησε ήταν οι γραμμές που είχε γράψει η κόρη του ασθενούς. Ήταν στο ίδιο ακριβώς χαρτάκι κι αυτές. Οι δύο γυναίκες μας ζητούσαν αν μπορούσαμε, να του διαβάσουμε το γράμμα. Άνοιξα το χειρόγραφο σημείωμα κι άρχισα να το διαβάζω. Συγκινήθηκα πάρα πολύ, και τώρα που σας το λέω και πάλι συγκινούμαι, κι ειδικά με τα λόγια της 13χρονης κόρης του. Το κορίτσι έγραφε ότι θέλει τον μπαμπά της πίσω. Του ζητούσε να μην τις αφήσει μόνες. Να προσπαθήσει να ξεπεράσει τη νόσο».
Αρχικά, η κ. Αντωνιάδου ανέφερε στους συναδέλφους της ότι δυσκολευόταν να διαβάσει το σημείωμα. «Αρχίσαν να διαβάζουν το σημείωμα όλοι στο γραφείο και να συγκινούνται o ένας μετά τον άλλο και να αναρωτιόμαστε ποιος θα βρει τελικά το κουράγιο να το διαβάσει. Αν και ο ασθενής πιθανόν δεν θα καταλάβαινε, συμφωνήσαμε πως -επειδή το είχαμε υποσχεθεί- ήμασταν κι ηθικά υποχρεωμένοι να το κάνουμε, οπωσδήποτε. Και το κάναμε».
Σύμφωνα με τη μαρτυρία της νοσηλεύτριας που το διάβασε, o ασθενής άνοιξε προς στιγμήν τα μάτια του. Παρά τις όποιες αμφιβολίες αν πραγματικά συνέβη ή επρόκειτο για εντύπωση λόγω της συναισθηματικής φόρτισης, η πορεία του ασθενούς μοιάζει να δείχνει ότι όντως άκουγε. Μετά την πρώτη ανάγνωση ακολούθησαν πολλές.
«Βάλαμε το σημείωμα δίπλα στο κρεβάτι του και σε κάθε βάρδια, κάθε φορά που μπαίναμε μέσα, του το διαβάζαμε», ανέφερε συγκινημένη η κ. Αντωνιάδη. Η συνήθεια αυτή έγινε δηλαδή «μέρος» της θεραπευτικής αγωγής και «η στιγμή της αποσωλήνωσης του 52χρονου ήταν στιγμή χαράς και υπερηφάνειας για όλους μας», συμπλήρωσε η κ. Αντωνιάδου.
