Γράφει ο Αχιλλέας Υφαντίδης, Εκπαιδευτής – Επιστημονικός Συνεργάτης και Ψυχολόγος στις μικρές Εθνικές Ομάδες Ποδοσφαίρου
“Από ένα χωριό στη μέση του πουθενά είσαι. Τί τάχα μπορείς να καταφέρεις;”
Να γίνεις ποδοσφαιριστής; Ούτε καν. Εδώ να κάτσεις να αναλάβεις τα κτήματα/το μαγαζί/το γραφείο/ μόλις μεγαλώσεις.
Δεν χρειάζονται μεγάλα όνειρα. Μικρά μόνο και ταπεινά όπως εμείς.
Δεν βλέπεις πώς προκόψαμε εμείς; Έτσι και εσύ…
Δεν βλέπεις πώς είσαι; Κοντός, λελέκι χοντρός, αδύνατος, αργός, κλπ κλπ…
Κανείς άλλος δεν τα κατάφερε από αυτό εδώ το χωριό. Γιατί δηλαδή να τα καταφέρεις εσύ;
Σύνελθε γιατί με το μυαλό που κουβαλάς σε βλέπω να πεινάς στο μέλλον.
Τι; ΝΑ ΣΕ ΠΑΜΕ ΣΕ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΣΕ ΠΟΛΗ; ΣΟΒΑΡΟΛΟΓΕΙΣ; ΠΟΥ ΝΑ ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΤΩΡΑ! ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΘΕΛΕΙΣ;
Άχρηστε… Ίδιος ο μπαμπάς σου είσαι… Τα ίδια μυαλά κουβαλούσε και ευτυχώς τον έστρωσαν καλά οι δικοί του και σώθηκε…”
Θα μπορούσε να είναι ένας μονόλογος ενός γονιού που ξέρεις και ξέρω προς το παιδί του που ονειρεύεται να γίνει ποδοσφαιριστής.
Μην κόβετε τα φτερά των παιδιών. Μην τους καίτε τα όνειρα. Είναι άλλο πράγμα η σωστή ιεράρχηση προτεραιοτήτων με την εκπαιδευτική διαδικασία πάντα στην κορυφή και είναι άλλο πράγμα η άρνηση του γονιού να ανοίξει μονοπάτι στο παιδί του, προσφέροντας του απλά την ευκαιρία…
Υ.Γ. Ο εικονιζόμενος Άντρες Ινιέστα είχε υποστηρικτικούς γονείς. Θα μπορούσε όμως να μην έχει… Όπως χιλιάδες άλλοι μικροί Ινιέστα δεν έχουν…
