Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Έχουν περάσει μεσάνυχτα και οι γονείς μου ακόμα να φανούν…
Πήγαν να παραλάβουν ένα κοριτσάκι που θα ερχόταν από Σερβία μου είχαν πει.. γινόταν πόλεμος εκεί.. κι εμείς Θα το φιλοξενούσαμε για λίγες μέρες, να έχω κι εγώ παρέα, γιατί με τον αδερφό μου είχα γίνει σωστό αγοροκόριτσο πια..
Δεν ξέρω αν την ήθελα εκείνη την παρέα… η αναμονή με κρατούσε ξάγρυπνη για κάποιο λόγο ή καλύτερα η περιέργεια…
Η νύστα μου όμως με πρόδωσε κι έτσι το επόμενο πρωί, πριν φύγω για το σχολείο έτρεξα προς το δωμάτιο που Θα έμενε το…αγόρι; Ρώτησα τους γονείς μου τι ουνέβη.. Μου είπαν πως το κοριτσάκι που Θα παραλαμβάναμε δεν ήθελε να αποχωριστεί την αδερφή της, η οποία Θα πήγαινε σε άλλη οικογένεια..έτσι πήγαν και α δυο στο ίδιο σπίτι..αφήνονεας όμως τους δικούς μου χωρίς παιδί.
Κι ενώ ετοιμάζονταν να φύγουν, είδαν έναν πιταρικά να κλαίει μες τη βροχή μόνος του. Όταν ρώτησαν γι αυτόν, τους είπαν πως η οικογένεια που δήλωσε ότι θα τον φιλοξενήσει, απλώς δεν ήρθε.. κι έτσι η μητέρα μου χωρίς δεύτερη σκέψη τον επέλεξε.
Δύο μέρες δεν είχα δει το πρόσωπο του όσο ήμουν σπίτι. Κουλουριασμένος στη γωνία του κρεβατιού, νόμιζες πως Θα έμπαινε μες τον τοίχο να κρυφτεί αν μπορούσε. Και συνέχεια έκλαιγε. Καθόμούν στην είσοδο του δωματίου περίμενα μήπως γυρίσει. Τίποτα..
Μου έχουν μείνει πολύ έντονα τα λόγια τον πατέρα μου : “Δεν μας ξέρει, θέλει υπομονή για να μας εμmστευτεί. Μόνος τον θα έρθει. Θέλει υπομονή και αγάπη, πολλή αγάπη”.
Λόγια που στα 8 μου τότε χρόνια δεν πολυκατάλαβα, αλλά μεγαλώνοντας τα κατανόησα απόλυτα.
Η μεγάλη στιγμή ήρθε ένα μεσημέρι που καθίσαμε όλοι μαζί να φάμε. Σκυφτός, σχεδόν αθόρυβος, ήρθε με τη μαμά μου στο τραπέζι. Ξεκίνησαν όλοι να τρώνε κι αυτός ακόμα με το βλέμμα χαμηλά!
Σκασμένη πια.. με μηδενικό ίχνος διακριτικότητας έσκυψα όσο πιo πολύ μπορούσα και μόλις συναντήθηκαν τα μάτια μας, απλά γελάσαμε κι οι δύο.. λες και ξέραμε απ’ την αρχή τα παιχνίδια και σκανταλιές θα ακολουθούσαν.
Μπουγελώματα, εκδρομές, βόλτες με ποδήλατα, τρομάγματα, χαζομάρες και σκανταλιές ατελείωτες. Χιονοπόλεμοι, γκριμάτσες, γράμματα που δεν μπορούσε να πει και λέξεις που ποτέ δεν μπόρεσα να επαναλάβω..
Ούτε που θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια – στα 32 ναι- πώς συνεννοούμασταν.. ούτε εκείνους τους μήνες, ούτε τα επόμενα καλοκαίρια που τον φέρναμε για διακοπές..
Όχι πως έχει καμία ιδιαίτερη σημασία.. ήταν μέλος της οικογένειας πια, ένας στενός συγγενής από Σερβία και αυτό ήταν αρκετό.
