Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Ξέρω. Σου είναι δύσκολο να με βλέπεις να επιλέγω κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που είχες φανταστεί για μένα να κάνω.
Το μυαλό μου λειτουργεί τελείως διαφορετικά από το δικό σου και οι απόψεις μας για τη ζωή ίσως τελικά να διαφέρουν λιγάκι. Περπατάω σε άγνωστα μονοπάτια που δεν τα καταλαβαίνεις και αυτό σε τρομάζει και θέλεις να με προστατέψεις. Όλα δεκτά και κατανοητά.
Μάθε όμως πως αυτά τα μονοπάτια είναι το ίδιο άγνωστα και τρομακτικά και για μένα. Ούτε εγώ μπορώ να δω που καταλήγουν, ούτε μπορώ να εγγυηθώ ότι θα είναι εύκολη διαδρομή. Τρώγομαι μέσα μου όμως να μάθω. Με εξιτάρει όλο αυτό το άγνωστο, με ενθουσιάζει και με ωθεί στο να το ακολουθήσω.
Μη με θεωρήσεις αφελή. Ξέρω πολύ καλά ότι τέτοιου είδους επιλογές έχουν πολύ μεγάλο ρίσκο και αρκετές πιθανότητες απογοήτευσης. Θα είναι πολύ μεγαλύτερο όμως το πλήγμα μέσα μου αν δεν δοκιμάσω και μείνω απλά με την απορία, να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν…Τουλάχιστον τώρα θα μάθω.
Ούτε να χαρακτηρίσεις επιπόλαιες τις κινήσεις μου. Τα ζύγισα όλα, όπως μου ‘μαθες. Θετικά και αρνητικά. Και η ζυγαριά γέρνει προς το καλό… γιατί ακόμα κι αν κάτι δε μου βγει όπως το θέλω και το φαντάζομαι, θα έχω πάρει ένα πολύ καλό μάθημα και θα συνεχίσω με μεγαλύτερη γνώση και εμπειρία. Έτσι θα μεγαλώσω και θα ωριμάσω, όχι με τα χρόνια που περνάνε. Έτσι θα μάθω καλύτερα τον εαυτό μου και τα όρια μου. Έτσι θα μπορέσω να τα ξεπεράσω. Κάνοντας αυτό που με τρομάζει. Και ξέρεις κατά βάθος ότι αυτό δείχνει την τόλμη και τη γενναιότητα που εσύ μου έμαθες.
Άσε με λοιπόν να ρισκάρω. Αφού ξέρεις ότι αυτό είναι το καλύτερο μου. Μη φοβάσαι για μένα, τις έχω τις συμβουλές σου μέσα μου κι όταν χρειαστώ κάτι ξεπροβάλλουν από μόνες τους και την κάνουν τη δουλειά τους. Δε χρειάζεται να κατανοείς απόλυτα τις επιλογές μου. Ξέρεις ότι από τη στιγμή που μου καρφώθηκε κάτι στο μυαλό, πρέπει να γίνει. Εμπιστοσύνη να μου έχεις, μόνο αυτό. Πίστη. Κι αν δεν πιστεύεις εσύ σ ’εμένα, μου έμαθες να πιστεύω εγώ.
Κι αυτό μου φτάνει…
