Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Που μας ταΐσατε κουτόχορτο με χρυσά κουτάλια.. και όχι μία και δύο, αλλά πολλές φορές.. κι εμείς το φάγαμε και είπαμε κι ευχαριστώ.
Για όλους εσάς που μοιράζατε τις δικαιολογίες και τις ψευτο-υποσχέσεις σαν καραμέλες κι εμείς γλυκαινόμασταν κάθε φορά απλά και μονό γιατί κρεμόμασταν απ’ το δικό σας στόμα.
Για εσάς, που μας ρίχνατε με κάθε ευκαιρία στον ύπνο εκείνο το βαθύ, που τι κι αν εκτυλισσόταν μπροστά μας ολόκληρος ο θίασος του παραλόγου, εμείς εκεί..να ονειρευόμαστε, να κατανοούμε, να δικαιολογούμε..
Και μη βιαστεί κανείς να πει ότι χάσαμε το μυαλό μας. Όχι!! Στη θέση του το έχουμε μια χαρά..μόνο που το βάλαμε στον αυτόματο και κινήσαμε με την ψυχούλα μας οδηγό..
Γιατί κάναμε το λάθος να πιστέψουμε πως χωράει ένας ακόμη στον ήδη στενό μας κύκλο, γιατί αποφασίσαμε να αφήσουμε λίγο πιο λάσκα τα λουριά και πειστήκαμε πως έπρεπε να χαλαρώσουμε λίγο -δεν κάνει τόση αυστηρότητα πια-, γιατί έχουμε το ταλέντο-κατάρα να θυμόμαστε την παραμικρή λεπτομέρεια και εξαιτίας αυτής να θεοποιούμε το κατά λάθος καλό που μπορεί να μας έκαναν και μια φορά. Και όταν έρθει το σκηνικό που ρίχνει τις μάσκες και βλέπεις πια καθαρά..πως να γυρίσεις από την άλλη; Πώς να αγνοήσεις και να συνεχίσεις;
Γιατί είναι σίγουρο ότι θα έρθει.. στον πιο έντονο βαθμό και ίσως στη χειρότερη μορφή. Μια αχαριστία σαν φωτεινός παντογνώστης μπροστά στα μάτια σου. Να αναβοσβήνει και να σου ξεμπροστιάζει το μέχρι τότε ίνδαλμα σου σε βαθμό που απλά σε ξενερώνει. Και μάλιστα τόσο πολύ που δε σε αγγίζει πια.. Γιατί ο αχάριστος το χει έτοιμο το φαγάκι να σου το σερβίρει για άλλη μια φορά και να βγει από πάνω. Είτε με τη μεταμέλεια που είναι θέμα χρόνου να λήξει, είτε με τη δική του βολική αλήθεια -σίγουρα έχει το ρόλο του θύματος- που σε ενοχοποιεί απλά και μόνο γιατί αναπνέεις. Δεν είναι κακός..απλά έχει καλομάθει να σε έχει εκεί. Πιστό σύντροφο, δεδομένο οπαδό, τον φίλο που όλα τα αντέχει , αυτόν που και να έχει προβλήματα είναι μηδαμινά, αφού όλα τα μπορεί..
Κι εκεί καταλαβαίνεις ότι το μεγάλο μερίδιο ευθύνης το έχεις εσύ. Για τα όρια που ποτέ δεν έβαλες, για τους τοίχους που γρήγορα έριξες, για καταστάσεις που έκανες πως δε σε πείραξαν και για λόγια που προσποιήθηκες ότι δεν άκουσες.. Και όλα αυτά για αυτούς που τους είχαμε εκεί ψηλά σε περίοπτη θέση μη τυχόν και τους ενοχλήσει κανείς. Για αυτούς που αγνοήσαμε το πόσες φορές αισθανθήκαμε ριγμένοι και είπαμε “δεν πειράζει”. Για αυτούς χάρη στους οποίους καταλάβαμε ότι : “απογοήτευση είναι όταν σε κάποιον βλέπεις αυτό το κάτι μοναδικό μέχρι από μόνος του να σου αποδείξει ότι πρόκειται για ένα συνηθισμένο τίποτα..”
