Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά.
Η βροχή ασταμάτητη. Δυνατή.
Ένα σκηνικό τόσο άγριο και έντονο που συντονιζόταν απόλυτα με τα συναισθήματα τους.
Στεκόταν μπροστά του ακίνητη. Χωρίς να βγάζει μιλιά.
Τόσο μικροσκοπική, μα και τόσο τολμηρή.
Το βλέμμα του διαπεραστικό. Απειλητικό.
Δεν την άφηνε να πλησιάσει.
Δεν ήθελε κανείς να τον κοντέψει.
Ούτε καν εκείνη.
Κάθε φορά που προσπαθούσε για ένα βήμα προς το μέρος του, γινόταν επιθετικός.
Αγρίευε. Προστάτευε τον εαυτό του όπως ήξερε.
Όμως εκείνη δεν έκανε πίσω.
Ούτε μια στιγμή.
Δεν την τρόμαζαν τα ουρλιαχτά του.
Δεν τη φόβιζε η αγριάδα του.
Τον άφηνε να ξεσπάει γνωρίζοντας καλά πως όλο αυτό ήταν απλώς η άμυνα του.
Τον κοιτούσε κατάματα.
Με υπομονή. Με ψυχραιμία.
Κι άλλα αγριεμένα βλέμματα. Κι άλλες απεγνωσμένες φωνές για να τη διώξει μακριά.
Μα εκείνη εκεί.
Δεν εγκατέλειπε.
Δεν τον εγκατέλειπε.
Άπλωσε το χέρι της προς το πρόσωπο του κι εκείνος τραβήχτηκε με δύναμη προς τα πίσω.
Προσπάθησε ξανά.
Και ξανά.
Η βροχή συνέχιζε δυνατά μέσα στη νύχτα.
Το σκηνικό όμως είχε πια αλλάξει.
Με μια απλή κίνηση.
Με ένα απλό άγγιγμα.
Τα κατάφερε.
Το χέρι της ήταν πια στο πρόσωπο του.
Και αισθανόταν λες και ταυτόχρονα άγγιζε και την καρδιά του.
Παρά το επίμονα επιθετικό του βλέμμα, αυτή τη φορά ήταν εκείνος που δεν έκανε πίσω.
Και έμεινε εκεί. Κοντά της.
