Γράφει ο Αχιλλέας Υφαντίδης, Εκπαιδευτής – Επιστημονικός Συνεργάτης και Ψυχολόγος στις μικρές Εθνικές Ομάδες Ποδοσφαίρου
Αγαπητέ προπονητή.
Σταματούν και πάλι τις αθλητικές δραστηριότητες – εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων – λόγω της πανδημίας.
Ήρθε ξανά ο καιρός που πρέπει να γίνεις το ζωντανό παράδειγμα διαχείρισης κρίσεων, άγχους, αλλαγής.
Δεν προπονείς χαρακτήρα για τα δύσκολα; Αποδειξέ το.
Δεν προπονείς μέθοδο ενάντια στο χάος και το απρόβλεπτο; Απόδειξέ το. Δεν προπονείς ψυχραιμία ενάντια στην αδικία; Απόδειξέ το.
Καταλαβαίνω τον – δικαιολογημένο – θυμό σου. Ο θυμός όμως από μόνος του δεν θα σε πάει μακριά. Και κυρίως δεν θα δώσει κουράγιο, στόχους και παράδειγμα στις ψυχές των παιδιών που προπονείς ούτε θα απαντήσει στις ερωτήσεις τους για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα και τα εμπόδια της ζωής.
Αντί να εστιάζεις λοιπόν στο θυμό και στο τεράστιο επαγγελματικό αδιέξοδο εστίασε για μία ακόμη φορά στα παιδιά. Όπως το έκανες και την πρώτη φορά.
Δώσε τους το μήνυμα ότι όσες φορές και αν σε ρίξουν θα σηκωθείς. Δώσε το μήνυμα ότι θα επιστρέψεις ακόμη πιο καινοτόμος, πιο ορεξάτος, πιο δυνατός.
Θα βρεις το δίκιο σου έτσι;
Όχι. Δυστυχώς.
Θα ξαναβρουν όμως τα παιδιά τον ηγέτη τους σε μία εποχή που το παράλογο και το λογικό ισορροπούν επικίνδυνα.
Και αυτό, αν επιτευχθεί θα είναι ίσως η πιο πολύτιμη διάκρισή σου στην αθλητική και επαγγελματική σου διαδρομή.
