Από το ethnos.gr
Το θολωμένο μου μυαλό/μ’ έχει προδώσει προ πολλού, /του λέω αλλού και τρέχει αλλού, /με κάνει και παραμιλώ. Με κάνει και παραμιλώ, /το θολωμένο μου μυαλό. Του θολωμένου μου μυαλού/ τους εφιάλτες τραγουδώ, /κι αν σας επίκρανα ως εδώ, φταίει το πάθος του τρελού. Φταίει το πάθος του τρελού, /του θολωμένου μου μυαλού…
Άραγε, όταν ο σπουδαίος συνθέτης Άκης Πάνου σιγοτραγουδούσε κάποτε στο κοινό αυτό το τραγούδι ομολογώντας δημόσια ότι το «θολωμένο του μυαλό, τον έχει προδώσει προ πολλού» μπορούσε να φανταστεί ότι στην Ελλάδα των μνημονίων και της οικονομικής κρίσης και του κορονοϊού που έρχεται τώρα κι αυτός με τη σειρά του να κλείσει επιχειρήσεις τα σοβαρά καταθλιπτικά επεισόδια και η χρήση των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων θα αυξάνονταν κατακόρυφα; Και ότι, παράλληλα, τουλάχιστον 12.500 άνθρωποι περισσότεροι από πέρσι λαμβάνουν αντικαταθλιπτική φαρμακευτική αγωγή; Αλλά και ότι σύμφωνα με άλλη έρευνα καταγράφεται ότι ένας στους δύο Έλληνες με εισόδημα χαμηλότερο των τετρακοσίων ευρώ «φλερτάρει» σοβαρά με τη μείζονα κατάθλιψη;
Βέβαια η κατάθλιψη ως σοβαρή διαταραχή της διάθεσης πλήττει παγκοσμίως 350 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που υποφέρουν από τα συμπτώματα της κατάθλιψης, εκ των οποίων το συντριπτικό ποσοστό μάλιστα είναι γυναίκες. Αλλά το κακό δεν σταματάει εκεί. Προβλέπεται ότι μέχρι το έτος 2030, η κατάθλιψη θα γίνει η πιο διαδεδομένη μορφή ψυχικής αναπηρίας. Ναι, για αναπηρία πρόκειται. Τρομάζετε; Καλύτερα, όχι. Αφού ο τρόμος και ο φόβος είναι τα «δομικά υλικά που χτίζουν» ανθρώπους που θα νοσήσουν ψυχικά. Εκτός των κληρονομικών και επίκτητων παραμέτρων που συμβάλλουν στην ανάπτυξη της κατάθλιψης, σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν, η κοινωνική και οικονομική κατάσταση του κάθε ατόμου ξεχωριστά, αλλά και η γενικότερη κοινωνικοοικονομική κατάσταση της χώρας στην οποία αυτό το άτομο ζει.
Ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε και ο γάιδαρος. Η οικονομική κρίση που έπληττε ήδη τη χώρα μας πήρε τη μορφή χιονοστιβάδας με το χτύπημα του κορονοϊού επιφέροντας σημαντικές αλλαγές στο μακροοικονομικό περιβάλλον. Μείωση των θέσεων εργασίας, χρέη που ολοένα αυξάνονται για τα νοικοκυριά, νέοι φόροι και ανισότητες στο εισόδημα οι οποίες αποτελούν παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη κατάθλιψης. Με άλλα λόγια η ανεργία, η φτώχεια και το χαμηλό εισόδημα είναι οι «ουραγοί» της ανάπτυξης ψυχικής διαταραχής.
Ο εργαζόμενος που μένει ξαφνικά εν μία νυκτί άνεργος εισέρχεται σε έναν φαύλο κύκλο. Αναζητεί δουλειά, αλλά δε βρίσκει. Οι μέρες και οι μήνες περνούν. Δουλειά δε βρήκε ακόμη. Από άνεργος, γίνεται μακροχρόνια άνεργος. Τα έξοδα του σπιτιού και οι οικονομικές του υποχρεώσεις τον σφίγγουν πλέον σαν τη γραβάτα που φορούσε παλιά, όταν εργάζονταν ως σερβιτόρος στο εστιατόριο που έκλεισε. «Δυστυχώς η επιχείρηση κλείνει» του είπαν και του έδωσαν τη μικρή αποζημίωση. Μοιάζοντας με τη μικρή και ασήμαντη ζωή του.
