Ο Διονύσης Στρούμπος (novasports.gr) γράφει για τις συνέπειες της απόφασης να μπει “λουκέτο” στον ερασιτεχνικό αθλητισμό.
Δεν είμαι ειδικός επιστήμονας, δεν είμαι γιατρός, ούτε νοσηλευτής. Είμαι όμως δημοσιογράφος που στο dna του έχει περάσει η έρευνα, η παρατήρηση, η ανάλυση, η σύγκριση και καταγραφή γεγονότων και στοιχείων.
Γι’ αυτό δεν μπορώ να πω αν η απόφαση των λοιμωξιολόγων είναι σωστή ή όχι, αλλά μπορώ να παραθέσω τις απορίες μου γύρω απ’ όλα αυτά που γίνονται στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και κυρίως στον παιδικό αθλητισμό.
Ως γονιός που το παιδί του προπονείται συστηματικά στο άθλημα του μπάσκετ βλέπει πόσο σημαντικό είναι αυτό για το ίδιο το παιδί. Όχι μόνο για το αθλητικό – σωματικό κομμάτι, αλλά για την ψυχολογία, για την κοινωνικοποίηση, για το “παρεάκι”.
Είναι πολλά αυτά που γυρνάνε στο μυαλό μου και κυρίως τι μήνυμα στέλνει η κυβέρνηση και οι σύμβουλοί της προς αυτά τα παιδιά. Παιδιά που στην αρχή “κουβάλησαν” το βάρος της ταμπέλας “υγειονομική βόμβα”, στην πορεία της αφαιρέθηκε η ταμπέλα αυτή και της προστέθηκε μία “ασπίδα” απέναντι στον ιό, ότι τα παιδιά δεν κολλάνε και δεν μεταφέρουν τον ιό. Όμως και πάλι τα πράγματα άλλαξαν και άκουσαν πως ναι μεν δεν είναι ευάλωτα όσο οι ενήλικες στον COVID19, θα πρέπει όμως να μπουν στο σχολείο με μάσκες και να κάνουν μάθημα με αυτές. Μετά άκουσαν τον κύριο Χαρδαλιά να λέει πως το ποσοστό μετάδοσης του ιού στα σχολεία είναι σχεδόν μηδενικό, αλλά μία ημέρα μετά ο Πρωθυπουργός ανακοινώνει χρήση μάσκας στα παιδιά και στο διάλλειμα.
Από την άλλη λίγες μέρες πριν τις εξαγγελίες Μητσοτάκη για τα νέα μέτρα, επικρατεί μπάχαλο με την επιτροπή λοιμωξιολόγων, το Υπουργείο Υγείας, Πολιτικής Προστασίας και του Αθλητισμού, να δίνουν το οκ για ποσοστιαία επιστροφή του κόσμου στα γήπεδα της Super League1.
Bγαίνουν ανακοινώσεις και λίγες ώρες μετά αυτό αλλάζει, βγαίνουν άλλες ανακοινώσεις, γίνονται δηλώσεις για… “λάθος μήνυμα” και όλα πάλι στο μηδέν.
Ο αθλητισμός είναι μία υγιής διέξοδος για τα παιδιά από την πίεση των σχολείων, των μαθημάτων, των ξένων γλωσσών κτλ.
Είναι μία κοινωνική επαφή με παιδιά της ηλικίας τους άκρως απαραίτητη για την ψυχολογική τους ισορροπία, ειδικά σε μία τόσο περίεργη εποχή.
Όμως και πάλι τα παιδιά μετατρέπονται σε θύμα. Όπως όλος ο ερασιτεχνικός αθλητισμός. Ο αθλητισμός, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας τιμωρείται ουσιαστικά χωρίς να έχει ευθύνη. Χειροπιαστή ευθύνη.
Απόλυτη πειθαρχία στα ιατρικά πρωτόκολλα, ο αθλητισμός είναι ίσως το μοναδικό κομμάτι που δεν εκτρέπεται από τις οδηγίες και δεν το κάνει γιατί στηρίζει πολλά στην αγάπη όσων αθλούνται με αυτόν, αλλά και στην πειθαρχία που τους διέπει.
Παρ’ όλ’ αυτά όμως και πάλι καλούνται να βγάλουν τα αθλητικά τους ρούχα, να αφήσουν στην άκρη τα αθλητικά τους παπούτσια και να αποτραβηχτούν απ΄αυτό που αγαπούν να κάνουν.
Από την άλλη υπάρχει και το “φάουλ” ως σκέψη στην απόφαση αυτή, καθώς τα παιδιά θα βγουν από το ελεγχόμενο περιβάλλον του συλλόγου τους, του γηπέδου τους, με τις μάσκες τους και τα αντισηπτικά σε μπάλες και όργανα και θα “στήσουν” το ίδιο σκηνικό, στον δρόμο, στην πλατεία, στο πάρκο χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης.
Ενώ αν πάλι η κυβέρνηση ρίξει το βάρος στους γονείς και κουνώντας το δάχτυλο τους πει “μαζεύτε τα παιδιά σας” θα έχουμε μία υγιή ομάδα ανθρώπων την οποία καταδικάζουμε να κλειστεί στο σπίτι για να κάτσουν μπροστά από μία τηλεόραση και μία κονσόλα ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
Την ίδια ώρα που άλλοι χώροι μένουν ως έχουν, ενώ ποτέ και από κανέναν επίσημο εκπρόσωπο των επιστημόνων και της κυβέρνησης δεν έχει δημοσιοποιηθεί έρευνα που θα δείχνει ότι οι αθλητές και οι αθλητικοί χώροι ευθύνονται για διασπορά του ιού. Επαναλαμβάνω χώροι που τηρούν απόλυτα τα πρωτόκολλα καθώς ήθελαν να αποφύγουν αυτό που τελικά δεν απέφυγαν. Το δικό τους καταστροφικό lock down.
Είναι φορές που διαπιστώνω ξεκάθαρη έλλειψη κοινωνικής σκέψης, ευαισθητοποίησης, κοινωνικής συνείδησης στις αποφάσεις της επιτροπής και κατ’ επέκταση της κυβέρνησης.
Αναφέρομαι περισσότερο στον παιδικό αθλητισμό γιατί τον ζω, γιατί βλέπω πώς τον ζουν τα παιδιά, αυτά που τραγουδούσαν φορώντας μάσκες στο πούλμαν γιατί κέρδισαν στον αγώνα, τον τελευταίο αγώνα κι ας ήταν μόλις ο δεύτερος. Τα παιδιά που τη Δευτέρα έκαναν την τελευταία τους προπόνηση κι έφυγαν από το γήπεδο σκασμένα. Με ένα τεράστιο “ΓΙΑΤΙ”, αφού “κάναμε όσα μας είπαν, γιατί μας κόβουν τον μπάσκετ”, το ποδόσφαιρο για άλλα παιδιά, το βόλεϊ για κάποια άλλα. Τον αθλητισμό γενικά.
Τέλος θα ήταν δικό μου “φάουλ” να μην αναφερθώ στους χιλιάδες άνεργους του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Απορώ ποια ήταν η τοποθέτηση του ΓΓΑ Γιώργου Μαυρωτά που προέρχεται από τον χώρο του ερασιτεχνικού αθλητισμού, που όμως για τους αθλητές είναι μία τεράστια βοήθεια οικονομικής επιβίωσης και το ξέρει πολύ καλά. Για τους αθλητές, τους προπονητές, τους γυμναστές που δεν θα μπορέσουν να πάρουν ούτε τα 530ευρώ και που θα ζουν και πάλι τον εφιάλτη του Μαρτίου, ενώ οι ίδιοι ήταν σαν στρατιώτες πειθαρχημένοι σε ότι τους ζητήθηκε.
Λυπάμαι για την απόφαση αυτή, λυπάμαι για τα παιδιά που μένουν και πάλι να αναρωτιούνται τι έχουν κάνει λάθος και τιμωρούνται.
