Γράφει ο Αχιλλέας Υφαντίδης, Εκπαιδευτής – Επιστημονικός Συνεργάτης και Ψυχολόγος στις μικρές Εθνικές Ομάδες Ποδοσφαίρου
Το παιδί πρέπει να μάθει για τη μπάλα και με τα γήπεδα κλειστά.
Πρέπει να μάθει να ΚΛΩΤΣΑΕΙ συμπεριφορές που του δημιουργούν αρνητισμό, να μάθει να ΑΠΟΚΡΟΥΕΙ από τα αυτιά του όσα λόγια δεν μπορούν να το εμπνεύσουν ή να το πείσουν, να μάθει να ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ το καινοτόμο και το νεωτερικό που δίνει νόημα στη διαδικασία μάθησής του.
Να μάθει να ΚΟΝΤΡΟΛΑΡΕΙ την αδημονία του να ξαναμπεί στο γήπεδο, να μάθει να νικάει τη δικαιολογημένη γκρίνια του για τον περιορισμό του στους τέσσερις τοίχους.
Να μάθει να ΝΤΡΙΠΛΑΡΕΙ όσες συμπεριφορές το αφήνουν αδιάφορο, να μάθει να ΠΡΟΠΟΝΕΙΤΑΙ σε νέους τρόπους προσαρμογής στις συνθήκες και στα περιβάλλοντα.
Το παιδί πρέπει να μάθει. Το αν θα μάθει γρήγορα και αποτελεσματικά ή αργά και αναποτελεσματικά, επαφίεται σε εμάς τους μεγάλους.
Τί λοιπόν θα του μάθουμε; Να είναι αθλητής ομάδας ή όχι. Να καταλαβαίνει το παιχνίδι και να αγωνίζεται με τους κανόνες του ή να τους αγνοεί;
Να νιώθει υπεύθυνο για το ομαδικό αποτέλεσμα ή όχι;
Ας αναρωτηθούμε τί μήνυμα περνάμε στα παιδιά μας. Γιατί αν τα μαθαίνουμε άλλα από αυτά που προκρίνει η ευγενής άμιλλα και η ομαδική προσπάθεια, τότε ας μην απορούμε αν μετά τα παιδιά μας δεν μπορούν εύκολα να συμβαδίσουν με την ομάδα και να αναδειχθούν σε αυτή.
