Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Δεν ήθελες ποτέ τα εύκολα. Δεν ασχολούσουν καν.
Δε σε ενδιέφεραν. Θεωρούσες πως ότι μπορούν να το έχουν όλοι δεν είναι σημαντικό. Έχανε την αξία του μπροστά στα μάτια σου.
Σου άρεσε να καταπιάνεσαι με τα δύσκολα, με αυτά που σε παίδευαν και απαιτούσαν κόπο και χρόνο. Εγωισμός σε όλο του το μεγαλείο και ένα πείσμα που μόνο ώθηση μπορούσε να δώσει. Ώθηση για να πετύχεις το ακατόρθωτο, για να καταφέρεις αυτό που για άλλους φαινόταν αδύνατο. Αλλά εσύ εκεί, να επιμένεις. Να ματώνεις να πληγώνεσαι, να πέφτεις, να ξανασηκώνεσαι, να μην τα παρατάς.
Σου άρεσε να καταπιάνεσαι με πολλά. Λειτουργούσες πάντα καλύτερα υπό πίεση. Γινόσουν πιο παραγωγική και έφερνες ακόμα καλύτερα αποτελέσματα. Οποιοδήποτε εμπόδιο ή δυσκολία σου παρουσιαζόταν, δεν είχε σημασία, γιατί όσο πελαγωμένη κι αγχωμένη κι αν σε έβρισκε, είχες την ικανότητα να ξεπερνάς τα πάντα γρήγορα και να συνεχίζεις με ψυχραιμία, απόλυτα συγκεντρωμένη στο στόχο σου.
Δεν υπήρχε δουλειά που δε μπορούσες να κάνεις, εργασία που θα έμενε στη μέση ή κάτι φαινομενικά ακατόρθωτο που δε θα έκανες πραγματικότητα. Όλα ήταν δυνατά για σένα. Μόνο να μην ήταν απλά και εύκολα. Αρκεί να σου κέντριζαν το ενδιαφέρον και να έπρεπε να παλέψεις. Έτσι ξεχώριζες τα σημαντικά. Έτσι εστίαζες στην ουσία.
Το καλύτερο σου ήταν και το πιο αδύναμο σου σημείο. Οι δικοί σου άνθρωποι. Αυτά τα διαμάντια που φυλάς στην καρδιά σου σαν κόρη οφθαλμού. Πρόκειται για σύνθετους και ασυνήθιστους χαρακτήρες. Δεν είναι πολλοί. Αξίζουν όμως σίγουρα πολλά κι εσύ φρόντισες να τους δώσεις τα πάντα. Δεν έχει εκπτώσεις και εγωισμούς εδώ.
Στους δικούς σου έδειχνες πάντα την πιο ευαίσθητη και στοργική σου πλευρά. Και γι’ αυτό ακριβώς σε αγαπούσαν κι αυτοί. Όσοι θεώρησαν πως κάπως σε έχουν μάθει. Γιατί δε φοβόσουν να τους διεκδικήσεις. Τους προστάτευες, τους στήριζες, μέτραγες τα λόγια σου και έδινες ότι είχες και δεν είχες, αξιοποιώντας κάθε στιγμή και κάθε λεπτό μαζί τους.
Η ψυχή σου όμως ήταν πάντα ευάλωτη κι ας έδειχνε άτρωτη και δυνατή. Πληγωνόταν εύκολα, αγχωνόταν πολύ και φοβόταν. Είχε δαίμονες ισχυρούς να παλέψει. Ένα μυαλό που κατακλυζόταν συνεχώς από σκέψεις και ανησυχίες και μια καρδιά που πάλευε να συμβαδίσει.
Τον ταλαιπωρούσες τον εαυτό σου, αλλά δε σε ένοιαζε. Σου άρεσε να ρισκάρεις και να κατακτάς το μοναδικό και το ιδιαίτερο. Αυτό που ήταν για λίγους. Αυτό που οι άλλοι δε μπορούσαν να καταλάβουν. Ήξερες καλά πως έτσι θα ανακάλυπτες τους πιο πολύτιμους θησαυρούς.
Γι’ αυτό και διάλεγες πάντα το δύσκολο μικρή μου… το δρόμο που πονά.. που εγκλωβίζει την ψυχή και το μυαλό.. που αξίζει όμως κάθε κόπο, γιατί σε οδηγεί στο ουσιαστικό. Σε ότι είναι πολύτιμο και αληθινό. Σε αυτό που θα καταφέρει πραγματικά να σε γαληνέψει.
