Γράφει η συνεργάτιδα μας, Νίκη Κελεσίδου
Χρειάστηκαν λίγοι στίχοι συνδυασμένοι με τις κατάλληλες νότες και φωνές για να ξυπνήσει και πάλι μέσα μας το αυτονόητο. Αυτό που στριμώχτηκε καλά ανάμεσα σε υποχρεώσεις, προθεσμίες και “δήθεν” δικαιολογίες. Αυτό που κρύφτηκε πίσω από άγχη, ανασφάλειες και φόβους.
Ξεχάσαμε να ονειρευόμαστε. Να θέτουμε στόχους και να να προσπαθούμε για κάτι καλύτερο. Να πολεμάμε με το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα μπροστά. Παραδοθήκαμε σε απωθημένα και ανεκπλήρωτες επιθυμίες που πήραν ηνία.
Μας έπεισε ο περίγυρος ότι πρέπει να απολογούμαστε για κάθε μας κίνηση. Για κάθε μας σκέψη. Μας γέμισε ενοχές για ό,τι δεν κάναμε σωστά κι ας σηκώσαμε μανίκια για να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες. Επιτρέψαμε στον οποιονδήποτε να εισβάλλει στην ψυχή μας και να την κρίνει. Να την πληγώσει. Να τη βομβαρδίσει με ψευτοσυμβουλές και λόγους-παράλογους που μας κράτησαν πίσω. Φοβηθήκαμε το επόμενο βήμα. Το επόμενο βλέμμα. Επιτρέψαμε στους άλλους να σταματήσουν το δικό μας μυαλό και να γίνουμε ένα με τη μάζα. Να πάψουμε να ξεχωρίζουμε.
Μα ποιος στα αλήθεια έθεσε τον κόσμο δικαστή απέναντι στα όνειρα; Ποιος έβαλε φρένο στην απόλυτη και μοναδική κινητήρια δύναμη; Πώς επιτρέψαμε να σωπάσει η αγάπη; Αυτή που μας ωθεί να εκπληρώσουμε τους στόχους μας. Αυτή που βοηθά να εξελιχθούμε στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας. Αυτή που μας πεισμώνει και μας γεμίζει ελπίδα. Που μας αναζωογονεί. Που μας κρατά ζωντανούς.
Όχι. Δεν διαπραγματεύεσαι αυτό που αγαπάς. Δεν το παζαρεύεις. Το προστατεύεις πάντα, το διεκδικείς συνεχώς και δεν το ρισκάρεις ποτέ. Παλεύεις γι’ αυτό κι ακόμα κι όταν το κατακτήσεις δεν το θεωρείς δεδομένο, γιατί το σέβεσαι. Κοπιάζεις για το όνειρο σου και δεν επιτρέπεις σε κανέναν να σου το χαλάσει, οποίος κι αν είναι αυτός.
Δεν μπαίνεις στη διαδικασία να απολογηθείς. Η ζωή είναι δική σου, επομένως οι επιλογές που θα κάνεις και οι άνθρωποι που θα διαλέξεις είναι αποκλειστικά και μόνο δική σου απόφαση. Κλείνεις τα αυτιά σε κάθε καλοθελητή και προχωράς μπροστά. Ας τα ξέρουν οι άλλοι όλα, δεν πειράζει. Εσύ προχώρα μπροστά. Με τα αργά μα σταθερά, ολόδικά σου βήματα. Κι αν δεν ξέρεις ποιο ταξίδι να διαλέξεις, μη δειλιάσεις. Κι αν μπερδευτείς κι ανοίξεις τη λάθος πόρτα, μη φοβηθείς. Σήκω, τίναξε από πάνω σου ό,τι σε βαραίνει και ξεκίνα ξανά. Χωρίς εξηγήσεις. Μέσα σε μια στιγμή όλα μπορούν να συμβούν.
Αρκεί αυτό που αγαπάς, να μην το διαπραγματεύεσαι…
