Το πως βιώνουν την τηλεκπαίδευση συνοψίζει σε μια ανάρτηση της στα social media, μια δασκάλα δημοτικού.
Αναρωτιέται (ευλόγως) τι νόημα έχει να βαθμολογήσει έναν μαθητή, όταν έχουν προκύψει τόσα ζητήματα μέσω αυτής της διαδικασίας και μάλιστα για μια κατάσταση που δεν προβλέπει τη φυσική παρουσία του μαθητή στο σχολείο.
Η ανάρτηση της :
“Μας λένε να βάλουμε βαθμούς…και ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω, τι νόημα έχει αυτή η διαδικασία, δεδομένων των συνθηκών, ήτοι ενάμισης μήνας μάθημα από ελαττωματικό πομπό και ενώ γύρω μας ασθενεί το σύμπαν…
Η αξιολόγηση των μαθητών μάς μάρανε, αγαπητοί;
Προσωπικά, λοιπόν, αν είμαι υποχρεωμένη να βαθμολογήσω τους μαθητές μου, δηλώνω με χαρά, ότι θα βάλω σε όλους δέκα (10).
· 10, για όλες τις φορές, που τους “πέταξε” το σύστημα έξω.
· 10, για όλες τις φορές, που ξαναμπήκαν.
· 10, για κάθε “Κυρία, με ακούτε;”, που είπαν.
· 10, για κάθε φορά που ήταν “έξω” και αγχώθηκαν, μήπως το μάθημα “τρέχει” και το χάνουν.
· 10, για κάθε φορά που έτριψαν τα μάτια τους.
· 10, για κάθε φορά που έφαγαν με την ψυχή στο στόμα, καθώς τα μαθήματα ξεκινούν στις 14:10, αλλά αυτά συνδέονται από τις 13:55.
· 10, για κάθε “Γιάννη μας ακούς;” “Όχι, κυρία”, γιατί δεν έχασαν την όρεξη για ζαβολιά.
· 10, για κάθε πρόταση που έγραψαν στο τσατ με γερμανικούς χαρακτήρες.
· 10, για κάθε φορά που μετέφεραν τα λόγια μου σε συμμαθητές, που δεν άκουγαν.
…10, γιατί είναι οι πραγματικοί “Άριστοι” της Ελλάδας.
10, γιατί δεν μπορώ να βάλω 11…”
