Γράφει ο Κώστας Α.Μπογδανίδης, ΣΤΙΓΜΑ της Πατρίδος
Ο χρόνος που φεύγει αφήνει πίσω του σημάδια, τα οποία αξίζει να βρούμε και να τα ακολουθήσουμε. Μας μαθαίνει πράγματα, αρκεί να θέλουμε να τα δούμε.
Δέκα του μείνανε. Ένας χρόνος δύσκολος, απαιτητικός, σχεδόν τρομακτικός. Ζήτησε αίμα και το πήρε. Σαν τον χάρο στεκότανε-και στέκει ακόμη!- έξω από τις εντατικές, εκεί συνήθως περίμενε τα ραντεβού του. Ένας χρόνος που δημιούργησε πολεμικές συνθήκες, μας έβαλε σε απομόνωση, μας έκλεισε στα σπίτια μας. Γίναν οι 4 τοίχοι και οι στέγες τα καταφύγιά μας, λες και θα έπεφτε ο ουρανός στα κεφάλια μας.
Αλλά φεύγει τώρα. Μας έχει πιάσει, είναι αλήθεια, μια ανυπομονησία. Έτσι συμβαίνει πάντα, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε, τελικά, πως κι ο χρόνος αυτός πέρασε πιο γρήγορα από ότι περνούσε η κάθε βασανιστική ώρα της καραντίνας. Το κάθε λεπτό έμοιαζε με αιώνας, ειδικά όταν χανότανε μια ψυχή. Δεν είναι νέο άλλωστε…Lente hora, celeriter anni, σκέφτηκε να γράψει ένας λατινομαθής σε ένα ηλιακό ρολόι και είχε απόλυτο δίκιο.
Αλλά φεύγει τώρα. Και είναι ευκαιρία να σκεφτούμε τι μας αφήνει αυτή η χρονιά. Τις παρακαταθήκες και τα μαθήματά της. Να ανασκουμπωθούμε, να δούμε τα θετικά της, να αναθαρρήσουμε. Επειδή έτσι κι αλλιώς υπάρχει μια πικρή γεύση την οποία όμως έχουμε κάθε λόγο να γλυκάνουμε μια και το μέλλον είναι άδηλο. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η καινούργια χρονιά! Θα είναι καλύτερη; Θα είναι χειρότερη; Και σε σχέση με τι; Με όσα έχουμε πίσω μας ή τα μελλούμενα;
Ας κρατήσουμε τα θετικά. Ο χρόνος που φεύγει αφήνει πίσω του σημάδια, τα οποία αξίζει να βρούμε και να τα ακολουθήσουμε. Μας μαθαίνει πράγματα, αρκεί να θέλουμε να τα δούμε. Όλα αυτά που θεωρούσαμε αυτονόητα, την υγεία, τη ζωή, τις δουλειές μας, την εκπαίδευση, την κοινωνική συναναστροφή, όλα τα πήρε και τα σήκωσε!
Ήρθε ένα τόσο δα πραγματάκι, αόρατο και διαβολικό να μας κάνει άνω κάτω. Να διαλύσει κοινωνικούς ιστούς, να ρημάξει οικονομικά και υγειονομικά συστήματα, να ρίξει από τον θρόνο του τον αλαζόνα άνθρωπο, τον ανυπόφορο ηγέτη. Ήρθε κι έδειξε στη γενιά μας αυτό που είχαμε ξεχάσει: Δεν είσαι μόνος εδώ πάνω, φέρσου αλληλέγγυα, μάθε να ζεις συλλογικά και υπεύθυνα. Μάθε να ζεις σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς, χαλάρωσε λίγο, μην είσαι πάντα στο κόκκινο. Σεβάσου τον εαυτό σου και τον διπλανό σου. Η μάσκα, οι αποστάσεις και το εμβόλιο είναι ένδειξη σεβασμού και ανατροφής, θα τολμούσα να πω.
Αλλά φεύγει τώρα. Κι όσο και εάν δεν μας άρεσε το μπιρουρίρου της (δική μου έκφραση αυτή!) η θωριά της και τα καμώματά της μάς έμαθε πράγματα! Βλέπουμε πια πόσο σημαντικό είναι εκείνο που θεωρούμε δεδομένο και που απλώς λέγαμε από συνήθεια: Στην υγειά μας, αυτό ήταν. Μια λέξη, μια κουβέντα ήταν απλώς στα χείλη όλων το προηγούμενο διάστημα. Και μετά λειτουργούσαμε σαν αθάνατοι, σαν να μην είμαστε προσωρινοί και αναλώσιμοι. Αλλά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν μια τυπική λέξη. Ήταν κάτι παραπάνω . Φρόντιζε για όλα αυτά που μας λείπουν και σήμερα αποδεικνύονται πολύτιμα όσο ποτέ: Μια επαφή, μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένας έρωτας. Η ίδια η ζωή δηλαδή!
